Horsy practise and shearing sheep...

Every ending has a new beginning! Op 30 oktober stapten we in Phnom Penh weer in het vliegtuig, op weg naar ons derde continent: Australië. Drie vluchten later kwamen we via Singapore en Melbourne aan in Adelaide.
Na al het lekkere eten in Azië hadden we al besloten in Australië meer te gaan sporten en gezonder te gaan eten. Op het vliegveld zagen we al meteen dat de Australische prijzen ons daar waarschijnlijk wel mee zouden gaan helpen. Voor een simpel broodje gezond vroegen ze al 10 dollar en een koffie kostte ongeveer 5 dollar! Dat was wel effe slikken na Azië.
Omdat de hostels ook vrij prijzig waren hadden we besloten het couchsurfen eens te gaan proberen. We mochten een weekje bij Matt en Jess Hunt en hun 2 kinderen Bertie en Flora blijven logeren in Stirling. Stirling is een dorpje 20 km. van Adelaide vandaan. En voor het coachsurfen hebben Matt en Jess de lat vrij hoog gelegd, ik denk niet dat we het beter hadden kunnen treffen. Hun vrijstaande huis lag supermooi in de Adelaide Hills en toen we aankwamen had Jess heerlijke broodjes voor ons klaarstaan en had ze chocolade gehaald omdat ze dacht dat we dat in Azië wel gemist zouden hebben. Can you read minds lady? Matt en Jess hebben zelf vroeger ook veel gereisd maar omdat dat met kinderen van 4 en 6 jaar niet makkelijk gaat en ze het wel leuk vinden om nog steeds reisverhalen te horen nemen ze regelmatig couchsurfers in huis. We mochten de hele week in Flora’s kamer slapen. Natuurlijk wel in ruil voor een heleboel horsy rides, paardje rijden door het huis heen, het liefst van ’s morgens 7 uur tot ’s avonds laat. De meeste ochtenden werden we ’s morgens door Bertie of Flora wakker gemaakt omdat het tijd was voor “horsy practise”.
Vlak nadat we aangekomen waren nam Jess ons mee de tuin in om de Koala te laten zien die in een van de bomen zat. Er wonen een aantal koala’s bij hun in de buurt, maar ze waarschuwde wel voor de geluiden die ze ’s nachts kunnen maken. ”Want” zei ze “male koala’s are serial rapists”. ’s Avonds hadden de kinderen een Halloweenavond in de dierentuin en heeft Jess ons afgezet in Adelaide om de stad te verkennen. De koala heb ik die nacht inderdaad gehoord en mooi klonk het niet.
Vrijdagochtend hebben we Stirling verkend, wat een beetje op een dorpje uit Gilmore Girls lijkt. Daarna zijn we weer even met Jess de stad in geweest om op de Central Market allerlei lekkers te halen voor de bbq van die avond. Kangaroo-satéstokjes, emu-burgers en krokodillenworstjes... we’re in Australia now allright! Voor de bbq waren de buren ook uitgenodigd, dus het was een gezellige boel. We werden door de buurvrouw meteen al uitgenodigd om op hun Halloweenparty de dag erna te komen.
Op zaterdag hadden Matt en Jess een lunch met vrienden in de McLaren Vale, een van de wijnregio’s rondom Adelaide. Ze hebben ons bij een van de “wineries” afgezet met hun 2 fietsen en zouden ons aan het einde van de middag een paar dorpjes verderop weer ophalen. In Australië kan je bij wijnboerderijen gewoon langsgaan om allerlei soorten wijn te proeven, zonder dag je echt wat hoeft te kopen. Daar zeiden wij dus geen nee tegen! Na 4 maanden geen wijn te hebben gedronken in Azië was het heerlijk om weer eens echte goede wijn te proeven. Bij elke winery krijg je een wijnkaart met alle wijnen die ze hebben en mag je gemiddeld zo’n 6 soorten wijn proeven. De wijnen verschillen in prijs en kwaliteit, dus het was superleuk om het verschil tussen een wijn van 20 en 100 dollar te proeven. Bij de d’Arrenberg winery hebben we zelfs het verschil tussen 3 verschillende wijnen van 100 dollar mogen proeven. Daar hadden ze ook een “sparkling red”, een rode wijn met bubbels die je koud hoort te drinken. Drie gekochte flessen wijn en een aantal wineries later zaten we weer bij Matt en Jess in de auto, op weg terug naar huis naar de Halloween Party. Onderweg kwamen we nog langs een nationaal park waar we onze eerste kangaroos gespot hebben!
De Halloween Party was erg gezellig. We kregen een oud Halloween pak aan van Matt en Jess en hebben Matt geholpen met hem te schminken als Gene Simmons van Kiss. Na nog meer goede wijn, bogan beers en B52’s lagen we om een uurtje of 4 pas in bed!
Op zondag hadden we het lichtelijk zwaar en besloten we onze kater weg te fietsen door een mooie route door de Adelaide Hills te maken. Net Limburg, maar dan anders. Onderweg kwamen we supermooie vogels tegen, o.a. gekleurde papegaaien en een kookaburra. De Australische vogels zijn vaak heel mooi fel gekleurd en hebben hele andere klanken als in Nederland.
’s Avonds hebben we voor de kinderen echte Hollandse pannenkoeken gebakken. Maandag zijn we ’s morgens naar het South Australia Museum geweest in Adelaide, waar ze o.a. een tentoonstelling over Aboriginals hadden. ’s Middags hebben we de tram genomen naar Glenelg waar we even op het strand gelegen hebben. Eigenlijk was dat net te koud, dus we hebben na 1,5 uur of zo de tram en bus naar Stirling teruggepakt.
Dinsdag zijn we wezen mountainbiken. De buren hadden 2 mountainbikes en er was in de buurt een mountainbikepark met allerlei routes. Mountainbiken in snake-season. Matt en Jess hadden ons al bang gemaakt dat er in de lente (nu dus in Australië) veel slangen voorkomen. De meest voorkomende slang, de common brown snake, is tevens de op een-na-giftigste slang. Omdat het lente is zijn ze net uit hun winterslaap en liggen ze graag op paden en stenen op te warmen in het zonnetje. Als je gebeten zou worden kon je volgens Matt het beste onder een boom gaan zitten en een biertje drinken, want dat kon nog wel eens je laatste zijn. Right... de hele rit hebben we dus naar de grond lopen kijken en elke tak die op de grond lag leek op een bruine slang, maar gelukkig zijn we er (nog) geen tegengekomen. Het mountainbiken was wel heerlijk om weer eens te doen. Woensdag was onze laatste dag bij de familie Hunt. Na een supergezellige week waarin ze ons heel erg welkom hebben laten voelen namen we afscheid en hebben we de bus naar Adelaide gepakt. ’s Avonds zouden Yves en Monica aankomen op het vliegveld en zij hadden in Adelaide al een hostel voor ons viertjes geboekt. We hebben onze spullen gedropt en omdat het een supermooie dag was besloten we de rest van de middag op het strand te gaan liggen. We zijn namelijk nog niet bruin genoeg ;)
’s Avonds hebben we lekker op het strand gepicknickt en de zon in de zee zien zakken en daarna hebben we Yves en Monica opgehaald van het vliegveld. Het was natuurlijk superleuk om Yves en Monica weer te zien dus we hebben de hele nacht zitten bijkletsen onder het genot van een goede fles wijn en een slechte doos goon. (Voor degenen die “goon” niet kennen: goedkope wijn uit een doos). Terwijl wij gezellig aan het kletsen waren op het balkon werd er om ons heen door een stel Britten flink geruzied tot op het punt dat een van hen een bloedneus had en helemaal door het lint ging. Vervolgens wilde hij een glas naar zijn vriend gooien waar hij daarna met zijn voet opstapte, waardoor de hele keuken van het hostel onder het bloed zat. Toen we gingen kijken of het goed ging en of we ze ergens mee konden helpen wilde hij ons ook gaan slaan. Dat is gelukkig niet gebeurd, maar hij moest wel door de politie afgevoerd worden en mocht het hostel daarna niet meer in. Lang leve de zatte Britten, dit was weer even wennen na ons luxe verblijfje bij de fam. Hunt. Donderdag hebben we het lekker rustig aan gedaan omdat Yves en Monica ook nog een beetje een jetlag hadden. ’s Middags zijn we naar het strand geweest, maar daar was het die dag weer veel te koud voor. Na het strand zijn we Monica’s auto op gaan halen die ergens in een dorpje verderop bij schoonfamilie van haar zus stond. ’s Avonds hebben we weer verder bijgekletst onder het genot van nog een doos goon.
Op vrijdag kon onze roadtrip beginnen. Het plan was om in ongeveer 1,5 week van Adelaide naar Melbourne te rijden via de Great Ocean Road. Onze eerste halte was Bordertown, of zoals Bertie en Flora het noemen “Boringtown”. Bordertown is een klein dorpje op de grens tussen de staat South Australia en Victoria. De ouders van Matt wonen er op een boerderij en hadden ons uitgenodigd om naar het schapen scheren te komen kijken. De schapen worden 1 keer per jaar geschoren en dat schijnt een heel spektakel te zijn. Het leek ons wel gaaf en typisch Australisch, dus waren we rond 3 uur ’s middags in Bordertown. Toen we bij de shearing shed aankwamen zag het er echter uit alsof er geen schapen geschoren werden die dag. En helaas, omdat het geregend had was de wol van de schapen te nat geworden en waren de scheerders eerder opgehouden dan gepland. Jammer! We waren wel uitgenodigd voor de jaarlijkse bbq van de buurtvereniging van boeren en om te blijven slapen bij de ouders van Matt, Bill en Jenny. De bbq was in de shearing shed, dus dat kwam goed uit. Langzaam aan druppelde er steeds meer boeren uit de omgeving binnen en leerden we een hoop bij over het boerenleven, het houden van schapen en lammeren en kregen we een rondleiding door het granolaveld en de machine die de granola plant. Ik had een beetje het gevoel weer in Dronten of Neurhede te zijn. De boeren gingen er allemaal natuurlijk vandoor voor de afwas ;) Na een supermooie zonsondergang gezien te hebben, hebben we met Bill en Jenny nog gezellig nagekletst. De volgende ochtend vroegen ze ons of we het leuk vonden om wat langer te blijven. De dag erna zouden ze namelijk weer gaan scheren en als we het leuk vonden konden we nog een nachtje extra blijven en het scheren zien. Aangezien we toch geen strak programma hadden en Bill en Jenny aardige mensen waren besloten we dus nog een dagje in Bordertown te blijven. Yves en Monica moesten Bill en zijn andere zoon Ben ’s morgens helpen met de schapen herden en naar de shearing shed brengen zodat ze de dag erna geschoren zouden kunnen worden. Een hele klus als je met een hond en een auto alle schapen van A naar B moet brengen via een weg waar constant auto’s over rijden. Schapen zijn erg bange beesten, dus elke keer als er een auto langskomt rijden stuiven ze uit elkaar en krijg je verschillende groepen die je weer bij elkaar moet zien te krijgen. Bart, Jenny en ik zijn op een gegeven moment ook gaan helpen en uiteindelijk hadden we ze allemaal in de shearing shed. Daarna heeft Bill Bart en mij meegenomen in zijn truck en een rondleiding over de hele boerderij gegeven. Hij moest controleren of de haver al ver genoeg was om gespoten te worden. Volgens ons vonden Bill en Jenny het wel gezellig dat we er waren, want zo heel vaak krijgen ze geen vreemden op bezoek en Bill vond het dan ook superleuk om ons van alles over zijn werk te vertellen. Hij zei tegen Bart dat hij eigenlijk ook een soort onderzoeker was, want elk jaar moest hij dingetjes weer opnieuw uitvinden omdat bijvoorbeeld het weer anders was. Hij was nu bijna 65 en zei de langste stagiaire ooit te zijn, hij was nooit uitgeleerd. Het was ook allemaal wel heel interessant wat hij ons vertelde.
’s Middags zijn wij met zijn viertjes even het dorpje in gegaan om de lokale Fish ’n Chips te proberen, een biertje te drinken in de lokale pub en de lokale bezienswaardigheid, de witte kangaroo, te zien. Daarna hebben we boodschapjes gedaan omdat we beloofd hadden voor Bill, Jenny en Ben met zijn gezin te koken. Aangezien we twee goede chef’s bij ons hadden en Bill had gezegd dat hij nog een lammetje in de vriezer had liggen hadden we besloten goed uit te pakken. Na een middagje koken stond er een heerlijk maaltje op tafel: lamsrack van de bbq, gegrilde pompoen, wortel en ui, sheppard’s pie en een salade. En als toetje appel-peer crumble met ijs! Super lekker! Voor de kids hadden we natuurlijk weer pannenkoeken gebakken. Bill had een paar lekkere flessen rode wijn uit zijn wijnkelder tevoorschijn getoverd. Alles bij elkaar was het een supergezellige avond. Het voelde alsof we Bill en zijn familie al jaren kenden en alsof we met zijn allen een kerstmaaltijd aan het eten waren ofzo. Echt bijzonder dat mensen die je 2 dagen ervoor nog niet kende je zo welkom kunnen laten voelen. Tot nu toe zijn de Australiërs alleen nog maar super voor ons geweest! De volgende ochtend zijn we vroeg opgestaan om naar het schapenscheren te gaan kijken. Drie scheerders uit Nieuw-Zeeland waren al vanaf half 8 bezig. Het was vrij indrukwekkend om te zien hoe snel ze een schaap kunnen scheren, welke handelingen ze er allemaal voor moeten verrichten en in welke houdingen ze zichzelf en het schaap allemaal moeten manouvreren om zo snel te kunnen zijn en om het schaap zo goed mogelijk onder bedwang te kunnen houden. De snelste scheerder deed er ongeveer 1 minuut over! Na het ontbijt hebben we afscheid genomen van de hele familie en zijn we verder gegaan met onze roadtrip. De volgende bestemming was Grampians National Park, met mooie bergen en een mooi wandelgebied ongeveer 250 km. van Bordertown vandaan. Daar vonden we een leuk hostelletje waar we in de achtertuin allemaal kangaroos hadden rondlopen. Je kon echt tot op een meter afstand van ze komen. Tijdens een rondje lopen door het dorp kwamen we nog meer kangaroos, cuckatoos en papegaaien tegen. Vandaag zijn we om 5 uur opgestaan om een mooie wandeling te maken en de zon op te zien komen in de bergen. Ook hier kwamen we weer hele mooie vogels en vele wilde kangaroos tegen. We hebben al kangaroos zien knuffelen, boxen en kangaroos met kleine Joey’s in hun buidel. Je ziet er zoveel dat het bijna normaal wordt. Na een middagslaapje en een bbq-lunch zijn we bij een waterval in het park wezen kijken en hebben we nog een wandeling door het park gemaakt. Nu zitten we gezellig bij de open haard met een glaasje witte wijn na te genieten van een lekker dagje en te bedenken waar we morgen heen gaan… Waarschijnlijk gaan we bij Bart zijn oude buren op bezoek die naar Australië zijn geëmigreerd.
Maar goed, zoals je wel kunt lezen hebben we het in Australië tot zover goed naar onze zin en zijn we zelf ook erg benieuwd naar wat we hier verder allemaal nog gaan beleven! At least there’s heaps more to do!
Goodday mates and tot snel!

Voor de foto's van Australie zie:
https://www.facebook.com/media/set/set=a.614160368622559&type=1&l=cece555fd6