San Pedro de Atacama & de Salar de Uyuni

Na Pasen reisden we op aanraden van Lodewijk door naar San Pedro de Atacama in Chili. San Pedro hoorde lang geleden bij Bolivia, maar is later ingenomen door Chili. San Pedro ligt op 2440m. hoogte in de Atacama woestijn, de droogste woestijn ter wereld. Als je aan een woestijn denkt denk je meestal aan de Sahara, vol zandduinen. De Atacama woestijn is anders. Er zijn wel wat zandduinen, maar voornamelijk droge vlakten, rotsachtige formaties, zoutvlakten, en cactussen.
Vanuit San Pedro kan je hele mooie tours in de omgeving maken. In de bus naar San Pedro hadden we alweer een aantal leuke mensen leren kennen. Met een van hen, de Spaanse Lorena, hebben we vanuit San Pedro 4 mooie tours gemaakt. De eerste tour ging naar de Laguna Cejar, waarbij we een aantal meertjes bezochten die volgens onze gids voor zo’n 20% uit zout bestonden. Je kon dus heerlijk blijven drijven en genieten van de mooie omgeving; de Andes op de achtergrond met een aantal vulkanen die tegen de horizon afstaken. We eindigden de dag op een van de zoutvlaktes waar we met een Pisco Sour een supermooie zonsondergang mochten bewonderen. Dit ging gepaard met het ritueel om Pacha Mama, moeder aarde, tevreden te houden. Pacha Mama houdt wel van alcohol, dus altijd als je op de altiplano een drankje neemt hoor je een paar druppels op de grond te sprenkelen voordat je zelf een slok neemt. Onze gids had op de terugweg wel zin in een feestje dus zette hij de muziek in de bus hard op en even later stond de hele bus in het gangpad te swingen! Geweldig! Helaas kon het feestje niet doorgaan want we moesten de dag erna om 04.30 uur op voor onze tweede tour: de Geisers van Tatio. De geisers lagen zo’n 90km. van San Pedro af, dus we konden eerst nog 1,5 uur verder slapen in het busje. Tegen 6 uur kwamen we bij de geisers aan, die op 4320m. hoogte liggen. Na IJsland en Yellowstone NP is El Tatio het grootste “geothermische bassin” ter wereld. Door gaten in de aardkorst spuit heet water en stoom naar buiten van zo’n 85 graden Celcius en de geisers kunnen zo een hoogte van 10m. bereiken! ’s Ochtends vroeg vertonen de geisers de meeste activiteit i.v.m. snelle temperatuurswisselingen als de zon opkomt en een hogere druk. Langzaam aan werd het steeds lichter en zagen we steeds meer geisers! Sommige geisers spoten constant stoom en anderen vertoonden soms helemaal geen activiteit en spoten dan ineens immense stralen naar boven. Tussen de geisers zagen we ook nog een vos lopen! Die kwam waarschijnlijk op het ontbijt af, wat alle busjes aan het bereiden waren voor de toeristen. Na de zonsopkomst en het ontbijt reden we een stuk verder naar een bad wat door geiserwater verwarmd werd en daar mochten we weer lekker poedelen. Op de terugweg zagen we nog een aantal lama’s, vicuna’s en flamingo’s. Rond de middag waren we weer terug in San Pedro en hadden we even een siësta nodig. Om 4 uur werden we namelijk alweer verwacht voor onze derde tour: de Valle de la Luna oftewel Moonvalley. De moonvalley bestaat uit een maanachtig landschap, gevormd door lagen rood zand, klei en zout die door wind en water en beweging van de aardkorst onaardse vormen aannemen. Het regent er slechts zo’n 1 week per jaar, maar de invloed van deze regen kan enorm zijn. Het is moeilijk te omschrijven, dus jullie moeten de foto’s maar bekijken, maar het was schitterend!
Daarna reden we naar een uitkijkpunt vanuit waar we over de hele vallei uit konden kijken en weer een schitterende zonsondergang mochten meemaken!
De dag erna hadden we de laatste en minst indrukwekkende tour uit het pakket: de Salar de Atacama en de Lagunas Altiplanicas. Eerst reden we naar de zoutvlakte. In tegenstelling tot andere zoutvlakten was deze zoutvlakte niet mooi glad maar erg ruw en het leek een beetje op een boerenakker waar de klei net was omgespit, maar dan was het wit. Bij de zoutvlakte waren een paar meren waar we flamingo’s mochten bewonderen. Daarna reden we nog door naar twee meren die erg hoog in de bergen lagen en vanuit waar we een mooi uitzicht over de Andes hadden.
Bij de laatste tour hadden we echter heel veel in de auto gezeten en waren we moe van 3 intensieve dagen met tours. We hebben echt supermooie dingen gezien, maar we hadden even rust nodig en zeker 1,5 dag om helemaal niets te doen. We zijn nog een keer gaan hardlopen om toch wat conditie te blijven houden, maar dat viel vies tegen op deze hoogte en met de enorm droge lucht. Na een half uurtje kwamen we kapot weer bij het hostel aan.
Vanuit San Pedro wilden we door naar de zoutvlakte van Uyuni, een bezienswaardigheid die je ook alleen weer met een tour kon doen. Samen met Lorena en de Zwitserse Miriam boekten we een 3-daagse tour die via San Pedro in Chili naar Uyuni in Bolivia zou gaan. We werden in een bus naar de Boliviaanse grens overgebracht en moesten daar overstappen op 4x4 jeeps. Daar leerden we de rest van onze groep, een Engels stel, en onze chauffeur Andres kennen. Het was al meteen een gezellige groep en Andres hield blijkbaar van jaren ’80 muziek, wat we de rest v/d 3 dagen geluisterd hebben. De eerste dag reden we over de hoogvlaktes langs een aantal mooie meren vol mineralen zoals borax en lithium. We kwamen weer langs andere geisers en konden nog een keer in een bad zwemmen wat door geiserwater verwarmd werd. Vanuit het bad keken we uit op een flamingo die een paar meter verderop stond te eten. De dag eindigde bij de Laguna Colorado, een meer wat door mineralen roodgekleurd was en waar we weer volop flamingo’s zagen, dit keer van maar een paar meter afstand! Ook stikte het er van de fotogenieke lama’s! Vlakbij het meer sliepen we in onze very basic accomodation: een soort van hostel waar we met de hele groep op een kamer lagen. Helaas sliepen we door de hoogte (4600m.) en doordat de veren uit de matrassen staken erg slecht en was ik blij dat het weer ochtend werd.
De tweede dag reden we verder over de altiplano langs een aantal grote rotsen waarvan er eentje op een boom leek. Het landschap onderweg bleef schitterend: woestijnachtig met hier en daar een meer en op de achtergrond bergen en (actieve) vulkanen. In een klein dorpje dronken we een biertje wat gemaakt was van cocabladeren en daarna reden we naar onze tweede accommodatie: een zouthotel aan de rand van de zoutvlakte van Uyuni. De muren en tafels e.d. in het hotel waren van zout gemaakt, wel bijzonder! Gelukkig lag dit wat lager en waren de bedden beter zodat we de tweede nacht wel beter sliepen. We moesten alleen wel om 05.00 uur op om de zonsopkomst op de zoutvlakte te bekijken. De zoutvlakte was echt spectaculair! Kilometers ver zag je alleen maar wit… maar ook hier moet je de foto’s maar bekijken! Na de zonsopkomst reden we een stukje verder naar een eiland in het midden van de zoutvlakte, waar heel veel cactussen groeiden. Terwijl wij naar het uitkijkpunt op de berg liepen bereidde Andres ons ontbijt voor. Ook vanaf het eiland was het uitzicht weer schitterend. Na het ontbijt hadden we de tijd om vette foto’s te maken met perspectief. Met bijvoorbeeld een speelgoed dinosaurus, een tijger, een “minion” en een colafles kon je hele gave foto’s maken.
Helaas zat de tour er bijna op en moesten we naar Uyuni doorrijden. Dit leek alleen makkelijker als gezegd, want de inwoners van Uyuni waren aan het staken. Ze waren niet tevreden over het plan van de burgemeester om een nieuw busstation, alleen voor toeristen, aan te leggen. Ze wilden een busstation dat ook voor locals toegankelijk was en om hun onvrede te uitten blokkeerden ze alle wegen die het dorp in en uit gingen. Ze hadden grote hopen zand op de weg gegooid, kuilen gegraven en stonden met grote stenen in hun hand langs de weg.
Andres probeerde met de 4x4 jeep nog een sluiproute, maar toen er vanuit de verte iemand op een motor op ons afgescheurd kwam en Andres ik weet niet hoe snel omdraaide, hadden we wel door dat het serieus was. Daarna probeerde hij een andere aanpak: we hadden een zieke patiënt bij ons in de auto die last van ernstige hoogteziekte had en medische zorg nodig had. Ik mocht voor slachtoffer spelen en kreeg een zuurstofmasker opgezet. Bezorgde Lorena hield mijn hand vast en met een ontstoken, tranend oog zag het er vrij realistisch uit, haha.
Helaas waren de stakers onverwurmbaar en mochten we alleen het dorp in als de jeep achterbleef en we lopend gingen. Drie kwartier lopen later (inclusief backpacks) kwamen we eindelijk in Uyuni aan. Bart en ik hadden gelukkig al een hostel geboekt, maar veel hostels zaten al vol omdat niemand het dorp uitkon, dus de rest van onze groep had meer moeite om een plekje te vinden. Omdat we het al gehad hadden met Uyuni en het het lelijkste dorp op onze hele reis was wilden we er snel weer weg. We besloten zo snel mogelijk te proberen een bus het dorp uit te regelen, maar dat bleek lastiger dan gedacht. Niemand wist hoelang de staking nog zou duren en zolang de blokkade nog niet opgeheven was wilde de busmaatschappijen geen kaartjes verkopen. Er was een vrouw, Sandra, die ons vertelde dat er de volgende ochtend om 7 uur een bus naar La Paz zou vertrekken. Als we om 6 uur bij haar kantoor zouden zijn zou ze met ons tot aan de blokkade lopen en dan konden we de bus die buiten de blokkade stond nemen. We wilden eigenlijk niet naar La Paz, maar als dat de enige optie was om het dorp uit te komen dan moest het maar. Met de hele groep en nog 15 andere toeristen stonden we de volgende ochtend om 6 uur bij Sandra voor de deur… Die er natuurlijk niet was.
Maar goed, in Zuid-Amerika is niemand op tijd dus ze kreeg het voordeel van de twijfel. Drie kwartier later hebben we haar maar eens opgebeld en zei ze heel slaperig dat ze er zo aankwam. Yeah right… weer een half uur later was er nog geen Sandra te zien en hadden we het er mee gehad. Via een andere groep toeristen hoorden we dat er 1 weg het dorp uit was die niet geblokkeerd was en waar ze pas vanaf 8 uur zouden gaan staken. We konden met z’n allen een buschauffeur over halen om ons (tegen een iets hogere prijs als normaal) het dorp uit te rijden naar het volgende dorp, Tupiza. Helaas was Tupiza 8 uur rijden de verkeerde kant op, maar goed… we waren het dorp uit! Tot nooit meer ziens Uyuni!
Later kwamen we er ook nog eens achter dat bij het pinnen in een pinautomaat mijn bankpas geskimd was en ze er vanuit Argentinië dezelfde dag flink wat geld afgehaald hadden. Heel fijn!
Anyway, ’s middags kwamen we in Tupiza aan waar we voor dezelfde avond een nachtbus door naar Sucre boekten. Het stikte er van de kantoortjes die busreizen verkochten en er ons allemaal eentje aan wilden smeren. Bij alle bussen moesten we midden in de nacht op een andere bus overstappen. Er was een kantoor die beweerde een directe bus te hebben, dus boekten we daarbij. Uiteindelijk bleek de bus crappy te zijn en moesten we om 3 uur ’s nachts toch nog overstappen op een andere bus die pas om 6 uur vertrok… Hoe vaak waren we nu vandaag al voorgelogen door busmaatschappijen? Onze reis in Bolivia begon dus niet zo heel goed!
Gelukkig hadden we in Sucre een heel leuk hostel en was Sucre een leuk plaatsje om bij te komen en onze mening over Bolivia bij te stellen! Maar meer daarover next time!


Foto’s San Pedro:
https://www.facebook.com/media/set/?set=a.691609374210991.1073741893.100000858031101&type=1&l=2edfb4cbb5

Foto’s Uyuni: https://www.facebook.com/media/set/?set=a.697165063655422&type=1&l=7744e733ef