Twee hoofdsteden in een land

Op sommige momenten heb je even geen zin om in een nieuw hostel al vieze haren in je bed te vinden. Soms heb je even geen zin om elke paar dagen je backpack opnieuw in te pakken. En soms heb je even geen zin om je kleren twee maten kleiner terug te krijgen van de wasserette… En soms heb je even geen zin om voor de zoveelste keer iets verkeerds gegeten te hebben en een paar dagen ziek in bed te liggen. Maar gelukkig is er dan een lief vriendje die je 3x per dag droge witte rijst kookt, vreemde Siamese-tweeling-bananen voert en je cola naar binnen giet. En gelukkig reisden we samen met de Zwitserse Miriam die voor een apotheek werkt en een me een voorraadje pillen gaf waardoor ik me snel weer beter voelde.
Daarnaast hadden we in Sucre een heel leuk hostel en een leuke groep vrienden (waarmee we ook de Uyuni tour samen hadden gedaan) en is het de ideale stad om een paar dagen niets te doen en bij te komen van alle drukke tours en het ziek zijn.
Sucre is een van de leukste steden in Zuid-Amerika die we tot nu toe gezien hebben. Officieel is Sucre de hoofdstad van Bolivia, maar het voelt meer als een groot dorp. Het heeft veel mooie koloniale gebouwen, is lekker warm en er hangt een ontspannen sfeer. Het heeft talloze leuke cafeetjes en restaurantjes waar je voor zo’n 2,50 tot 5 euro een drie-gangen-menu-van-de-dag kan krijgen. We hebben in Sucre dan ook niet meer gedaan dan geslapen, gerelaxed en gegeten. Een van de hoogtepunten was een Nederlands restaurant, waar ze bitterballen, kroketten, nasi en zelfs Bosse bollen hadden! Woaaahhh! Jammer van de buikgriep, maar die kroketten gaan erin!
Op dat moment beseften we dat het tijd wordt om onze vlucht naar huis eens te gaan boeken ;)!

Na Sucre besloten we samen met Miriam door te reizen naar La Paz. Waar Sucre de constitutionele hoofdstad van Bolivia is, is La Paz de administratieve hoofdstad. De regering zit dus in La Paz. Dat kan een lange discussie worden bij de pubquiz! Via Andy en Danielle kregen we ook in La Paz een leuk hostel aanbevolen en werd ons aangeraden de gratis stadswandeltocht van de Red Cap Students te doen.
De tour was echt superleuk omdat de studenten ons niet alleen de stad lieten zien, maar ook veel over het leven van de Bolivianen en hun cultuur vertelden.
We begonnen op het San Pedro plein, naast de fascinerende San Pedro gevangenis. Deze gevangenis ligt midden in de stad en herbergt zo’n 2500 gevangenen. Als je niet weet dat het een gevangenis is dan zie je het niet, want verder lijkt het een gewoon gebouw met golfplaten op het dak. Binnen in de gevangenis is geen bewaking, deze staan alleen buiten de gevangenis; doordeweeks 16 man en in het weekend 4. Moet kunnen toch, 625 gevangenen op 1 bewaker, zo midden in de stad? Binnen in de gevangenis leiden de gevangenen hun eigen leventje. Ze hebben er allemaal winkeltjes, de ene runt een apotheek, de ander verkoopt Coca Cola en de ander is een tandarts. Op deze manier verdienen ze geld om de huur voor hun cellen te betalen. Deze huur betalen ze niet aan de gevangenis, maar aan de ex-gevangenen, die het “recht” op de cellen hebben verworven. Als je genoeg geld hebt dan kan je een mooie luxe cel kopen en dan heb je het niet slecht.
Daarnaast wordt er in de gevangenis cocaïne geproduceerd, oftewel “sugar” zoals de studenten het zachtjes noemden. Omdat de golfplaten op het dak van de gevangenis niet vastzitten kunnen de gevangenen hun pakketjes met suiker over het dak van de gevangenis gooien, waar ze mooi worden opgevangen door hun dealers. Het lijkt allemaal 1 grote grap, maar toch gaat het er echt zo aan toe.
Tot een tijd terug kon je in de San Pedro gevangenis ook rondleidingen krijgen, maar omdat er veel suiker verkocht werd en deze zo puur was dat veel mensen er een overdosis aan namen en overleden, is dit nu verboden. Tevens werden toeristen binnen vaak van al hun geld beroofd en soms verkracht. Er schijnt een boek geschreven te zijn over de gevangenis door een man die er 3 maanden vrijwillig heeft doorgebracht. Het lijkt mij wel super interessant om te lezen.
Na de gevangenis liepen we langs de grote markt waar alle “Cholita’s”, Boliviaanse vrouwtjes met brede lange gekleurde rokken, sjaals om hun schouders en bolhoedjes op hun hoofd, hun groente, fruit en vlees verkopen.
De cholita’s zijn mooi om te zien, maar helaas waarschijnlijk de laatste generatie die er zo bij loopt. De vrouwen lijken allemaal enorm breed, maar onder hun rokken dragen ze extra lagen zodat ze het ’s morgens op de markt niet koud hebben. Een tweede reden is dat brede heupen laten zien dat ze veel kinderen kunnen baren. Als ze willen sjansen met de Boliviaanse mannen tillen ze hun rok een beetje op en laten ze hun gespierde kuiten zien. De bolhoedjes waren eigenlijk gemaakt voor de Boliviaanse mannen. Een Europees bedrijf dacht dat Boliviaanse mannen waarschijnlijk veel kleinere hoofden zouden hebben als Europese mannen, aangezien ze ook veel kleiner zijn. Ze maakten dus allemaal kleine hoeden die helemaal niet bleken te passen op de grote hoofden van de Boliviaanse mannen.
Om niet failliet te gaan gaven ze de hoed aan 1 cholita en zeiden ze dat dit de nieuwste mode uit Europa was. Alle andere cholita’s waren vervolgens jaloers en wilden ook meteen een hoed! Als de hoed recht op het hoofd staat dan is de cholita bezet, staat hij scheef dan is ze vrijgezel of op zoek naar beter.
Als je op de markt eenmaal iets bij een cholita koopt dan zit je voor de rest van je leven aan haar vast. Als je haar mag dan wordt je namelijk altijd geacht je groente en fruit bij haar te kopen… en je kinderen later ook en hun kinderen ook… Mooi systeem.
Na de gewone markt gingen we ook nog naar de “witches market”, waar de heksen hun poedertjes en drankjes verkopen. We mochten geen foto’s van ze maken, want dan denken ze dat je hun ziel wegneemt en dan vervloeken ze je… wat niet prettig blijkt te zijn. De heksen verkochten o.a. poeders die ervoor zorgden dat mensen verliefd op je werden, of dat ze juist vergaten, of voor zere gewrichten… Je kan het zo gek niet bedenken of ze hadden het. Voor de winkeltjes hingen dode lama-foetussen die onder nieuwe gebouwen begraven worden als teken van geluk. Doe je dit niet, dan kunnen er tijdens de bouw allemaal ongelukken gebeuren. Bij grote gebouwen is een lama-foetus niet genoeg, maar moet iets anders geofferd worden. Wat… dat moet je ons maar een keer vragen…
Ook kregen we een hoop uitleg over de Boliviaanse regering, al werd dit wel verteld op een plekje waar ze niet afgeluisterd konden worden door aanhangers van de huidige regering… Het was al met al dus een superleuke tour waarbij we ook veel over Bolivia geleerd hebben.



7 mei
Naast La Paz zelf wilden we ook wat van de omgeving zien en hoe kan je dat beter doen dan vanaf de fiets? Toevallig was er in de buurt van La Paz ook een mooie fietsroute: “the deathliest road in the world”! Dat leek ons wel een uitdaging. The deathliest road is een weg van 64 km. van de droge hoogvlaktes van La Cumbre op 4650 m. hoogte naar het tropische regenwoud van Corroica op 1200 m. hoogte. Je daalt er dus 3450 m., waarvan de helft onverhard is. Het onverharde stuk was vroeger de hoofdweg tussen La Paz en Corroica, en is ongeveer 3m. breed met aan de ene kant bergen en aan de andere kant een ravijn met een afgrond van zo’n 300m.
Erg handig als auto’s of bussen elkaar willen passeren of als de weg nog eens extra versmald wordt door wegverzakkingen of lawines. Er gebeurde vroeger dus vele ongelukken met dodelijke afloop, vandaar dat de weg niet onterecht de naam “deathliest road in the world” heeft gekregen. Tegenwoordig is er een andere weg aangelegd en gaat er nauwelijks nog verkeer over de deathliest road. Dat wil niet zeggen dat er niet nog jaarlijks een aantal dodelijke ongelukken gebeuren, waaronder een Japans meisje die al fietsend een selfie wilde maken…
Nadat ik ongerust ongeveer 10 keer tegen Bart had gezegd dat hij echt voorzichtig moest doen en niet te hard moest rijden, besloot ik dat de rest van de groep me toch veel te langzaam ging… Het eerste deel was immers verhard dus dat was niet zo gevaarlijk. Bart en ik scheurden dus vooraan de groep achter de gids aan langs supermooie bergen en ravijnen naar beneden. Het fijne fietsgevoel van Nieuw Zeeland kwam weer helemaal terug! Na 32 km. kwamen we bij het onverharde stuk aan en kregen we nog een extra veiligheidspraatje van de gids. We zaten al een stuk lager en zaten al in het regenwoud, waar het mistig was en waardoor je niet zo goed kon zien hoe diep de afgronden nou echt waren. Met al ons gemountainbike hadden we niet zoveel moeite met het onverhard downhillen, maar de meeste anderen begonnen nu flink in te houden. Hier werd het verschil met de rest van de groep alleen maar groter, waardoor we soms 10 minuten op de rest moesten wachten.
De route was echt schitterend, zeker toen de mist weg begon te trekken en je helemaal de dalen in kon kijken. De tropische planten en bloemen waren echt mooi.
Wij waren dus vooral aan het genieten en voor ons was het vooral een hele gave en mooie weg i.p.v. een gevaarlijke route. Toen we later op youtube filmpjes aan het opzoeken waren en op een van die filmpjes een bus het ravijn in zagen zakken doordat zijn achterwiel van de weg af gleed schrokken we toch wel flink. Wat voor ons een hele gave dag was, was voor anderen het einde geweest…

Na La Paz reden we door naar Copacabana aan het Titicaca meer. In het op 4000m. hoog gelegen meer ligt Isla del Sol, het eiland waar de Inca cultuur ontstaan is. Op Isla del Sol maakten we samen met Miriam en de Engelse Izzy een mooie wandeltocht langs allemaal kleine dorpjes en via de originale “Inca-trail”. Niet de bekende Inca Trail bij Machu Picchu dus, maar een andere die ook langs allemaal Inca ruïnes liep. Het deel van het eiland waar wij sliepen was nog redelijk on-toeristisch, waardoor we ’s avonds hebben genoten van alle locals die hun vee lieten drinken in het meer en van de kleine jongetjes die aan het voetballen waren. We aten allebei de avonden in het enigste restaurant wat er open uitzag en konden kiezen uit forel, gegrilde forel, forel met tomatensaus, forel met knoflooksaus, of kip. Het was allemaal erg basic, maar dat had juist ook wel weer zijn charme.
Na Isla del Sol was het na drie weken tijd om Bolivia te gaan verlaten.
We hadden het gevoel dat we er veel langer dan 3 weken geweest waren en na de minder leuke start (de staking in Uyuni, het geskimd worden van mijn bankpas en het ziek zijn) hebben we toch een superleuke tijd in Bolivia gehad. Het is een bijzonder land met mooie mensen!

Foto's Deadliest Road:
https://www.facebook.com/hanneke.huisman.5/media_set?set=a.701629446542317.100000858031101&type=3