Sweet nothing…

Normaal schiet er tijdens het schrijven van onze stukjes altijd wel een titel in ons hoofd… een titel of songtekst van een lied wat ons herinnert aan iets uit onze reis. Dit keer duurde het zoeken naar een titel langer dan het schrijven van het stuk zelf. Bart & Hannie had a little lamb was te afgezaagd, Silence of the Patagonian lamb te grof… Dit keer bleef de inspiratie weg… vandaar just plain and simple “sweet nothings”.

Zullen we verder eens proberen om een beetje bij te komen met de reisverslagen? We waren gebleven in Chili, in Puerto Natales. Maar er was nog meer van Patagonië wat we wilden zien; het noorden is namelijk ook erg de moeite waard.
Om weer noordelijk te komen, konden we of bussen door Argentinië (30 uur), of vliegen door Chili, en aangezien vliegen sneller en goedkoper was, was de keuze snel gemaakt. Gevolg is wel dat ons stippellijntje (van vluchten en busreizen) over Zuid-Amerika nog meer kris-kras werd. We vlogen nu naar Puerto Montt in Chili, waar we maar 1 nachtje bleven omdat het er barslecht weer was. Er is in Puerto Montt niet heel veel te beleven, behalve de vismarkt in de haven, waar we lekker lokaal hebben gegeten. Han had een soort stoofpotje van krab: “Chuppe de Locos”, was erg lekker! Bart had gerookte zalm, ook helemaal niet verkeerd. En zeker voor de prijs die we ervoor betaalden! De volgende ochtend namen we de bus naar Bariloche in Argentinië, en dat was grensovergang nummer 5, dus stempel nummer 10. Het formuliertje wat je moet invullen bij de grensovergang kunnen we ondertussen blind invullen.

Bariloche wordt dus ook wel het Zwitserland van Argentinië genoemd. Veel landen schijnen zich met Zwitserland te willen vergelijken, wat begrijpelijk is aangezien het een supermooi land is en er verrukkelijke chocolade gemaakt wordt! Tasmanië noemde zich ook al het Zwitserland van het zuidelijk halfrond, maar die vergelijking konden we toch niet zo snel maken door al zijn gumtrees, ruige stranden en wallaby’s. We hadden dus ook niet verwacht dat Bariloche echt op Zwitserland zou lijken, maar deze inschatting bleek later verkeerd te zijn. Je kunt er schijnbaar heerlijk skiën, zoals Ber en Rinske een paar jaar geleden hebben gedaan, maar helaas begon het skiseizoen pas in juni.
In Bariloche kregen we in ons gezellige hostel een gratis upgrade naar een privé appartementje en de staff (Chino) was super aardig en behulpzaam. Bariloche had meteen al een streepje voor bij ons. Het is gek dat het feit of je een stad leuk vindt of niet, deels ook bepaald wordt door of je een fijn hostel hebt of niet.
De eerste dag zijn we lekker gaan fietsen, de circuito chico, een mooie ronde langs meren, over heuvels en met de bomen in schitterende herfstkleuren. Onderweg werd ons al snel duidelijk waarom Bariloche met Zwitserland vergeleken wordt en deze vergelijking is redelijk terecht (op de steak en de mañana-manier van doen en leven). Maar, zoals alle mooie plekjes die we onderweg tegenkomen lijkt het volgens Bart toch ook wel een beetje op Limburg! (Maar dan net wat minder mooi…)
We kwamen onderweg in Llao Llao langs het mooiste hotel van Argentinië, wat inderdaad zo in Zwitserland had kunnen liggen. Tevens fietsten we door Colonia Suissa, een klein Zwitsers dorpje waar we een goddelijk broodje met chorizo-worst hadden en het lokale bier proefden.
De dag erna hebben we een wandeltocht naar El Cerro Catedral gemaakt, een van de mooie bergtoppen rondom Bariloche. Helaas lag de berg grotendeels in de mist en raadde het vrouwtje van het informatiepunt ons sterk af om de route te lopen omdat we dan niets zouden zien en zouden verdwalen. Tja, wat moesten we nou doen, omkeren en nieuwe plannen maken of het toch proberen? Weer bleek dat je niet altijd naar alle adviezen van anderen moet luisteren want uiteindelijk hadden we een schitterende wandeling en bleek de mist voornamelijk aan de andere kant van het dal te liggen. De bladeren van de bomen waren felrood, -geel en groen gekleurd en langzaam aan stegen we steeds hoger tot we op een gegeven moment net boven de boomgrens uitkwamen en een hut zagen liggen. Rondom de hut konden we niet veel zien door de mist, maar in de hut was het gezellig en warm. Geen slechte plek om een nachtje door te brengen! Later op de avond, toen we aan de “mate” zaten, trok de mist weg en konden we zien hoe mooi het eigenlijk om de hut heen was. Hij lag aan een meer met daaromheen allemaal hoge bergpieken. ’s Nachts konden we ook nog eens superveel sterren zien.
De volgende ochtend liepen we het zelfde stuk weer terug en namen we ’s middags de tijd om de stad te bekijken en de lokale chocolade te proeven!
Helaas was Chino vergeten om onze kamer door te boeken en kregen we in plaats van een upgrade dit keer een downgrade, een mini-kamertje met een klein stapelbed. Tja, you win some you lose some right?

Na Bariloche waren we van plan om richting Buenos Aires of richting Mendoza te reizen. Tijdens de trek waren we echter een paar mensen tegengekomen die ons zeiden dat het hippiedorpje El Bolson ook heel leuk was en dat je er supermooi kon trekken. Aangezien we nog geen concrete plannen hadden besloten we om El Bolson dus maar uit te checken, wat wel betekende dat we weer 2 uur richting het zuiden moesten reizen, waar we net vandaan kwamen. El Bolson bleek inderdaad de moeite waard te zijn. Toen we in ons hostel aankwamen werden we super hartelijk begroet door de altijd lachende Valeria. Na een gezellige avond met mislukte pannenkoeken in het hostel begonnen we de dag erna aan een 4-dagen durende trektocht.
Het klinkt alsof we alleen nog maar aan het wandelen zijn he? Je zou bijna niet geloven dat we voor deze reis nog nooit een wandeltocht van meer dan een dag gemaakt hebben, maar het is hier gewoon zo mooi en de mooiste plekjes krijg je vaak alleen te zien als je een paar uur wandelt. Bovendien is de sfeer in de hutten ook altijd erg gezellig en geven we niet veel geld uit als we aan het trekken zijn, dus allemaal pluspuntjes! Met onze backpacks weer volgeladen met kampeerspullen en eten werden we door een taxi gedropt aan het beginpunt van de track. De eerste dag was vrij pittig, want we moesten 6 uur bergopwaarts lopen naar onze eerste hut, Hielo Azul (blauw ijs). Ook hier genoten we weer van de herfstkleuren en het mooie uitzicht over het dal, maar toch waren we blij dat we aan het einde van de middag bij de hut aankwamen. De hut was echt heel mooi, een groot houten huis met een lekkere houtkachel. De eigenaar was erg creatief en had van alles van hout gemaakt: de toiletten, een shelter waar je buiten kon koken, bankjes, stoelen en speelgoed voor zijn jonge dochtertje (een glijbaan, wip-wap, hobbelpaard, etc.) We hadden ons voorgenomen om bij mooi weer te gaan kamperen en bij slecht weer in de hut te slapen. Gelukkig was het droog en konden we kamperen, maar ’s avonds hebben we toch lekker binnen in de hut gezeten en ons daar opgewarmd.
De volgende ochtend was het helemaal helder en konden we de tocht naar een gletsjer maken. Als deze in de wolken lag was het niet veilig om de tocht te maken omdat het pad er naar toe erg steil was en niet makkelijk te volgen was. Na een uur flink klimmen en klauteren kwamen we bij het gletsjermeer aan. Het was schitterend, maar het kon bij lange na niet tippen aan al het moois wat we in El Chalten en Torres del Paine hebben gezien. Raken we stiekem toch een beetje verzadigd door alle mooie dingen die we zien? Ja en nee is hierop het antwoord. Ja, ik geef toe, we hebben bij niet alle dingen meer een “wow-moment” omdat we al zoveel moois gezien hebben. Dat betekent echter niet dat we er niet meer van genieten. We vinden sommige dingen inderdaad niet meer zo speciaal, maar we genieten er nog steeds van en genieten misschien juist wel meer van andere kleinere dingen. Dingen als de mooie herfstkleuren, een struik vol met lekkere bramen of straathond die op zijn rug van de zon ligt te genieten. Het klinkt afgezaagd, maar we waarderen de kleine dingen in het leven wat meer denk ik. Meerdere mensen hebben ons ook al gevraagd of we niet reis-moe zijn. Hierop is het antwoord ook weer ja en nee. Nee, want we zien nog steeds schitterende dingen, ontmoeten leuke mensen en eten heerlijke nieuwe gerechten. We genieten nog steeds van het reizen en hebben nog steeds dingen om samen over te praten ;)
Aan de andere kant is het straks ook wel goed geweest. We zijn nu 9,5 maand onderweg en zijn er langzaam ook wel weer aan toe om een vast plekje te hebben. Niet om de paar dagen je backpack weer in te hoeven pakken, uren in een bus of vliegtuig te hoeven zitten, hopen dat je volgende hostel weer schoon is en er leuke mensen zullen zijn, niet ’s nachts door zatte Britten wakker gehouden te worden en ze in het volgende hostel helaas weer tegen te komen. Het zal fijn zijn om straks weer ons eigen plekje te hebben en jullie weer allemaal te zien! Bart zegt: De vraag is natuurlijk hoe dat gevoel is als we drie weken thuis zijn. Misschien begint het dan wel weer te kriebelen…

Maar goed, terug naar de trektocht! Op het moment dat we de gletsjer wilden verlaten sloeg het weer totaal om. Waar de lucht 5 minuten daarvoor nog helemaal helder blauw was, was het nu helemaal bewolkt en mistig. Het weer in de bergen kan snel omslaan maar wow, dit ging wel erg snel! Gelukkig is Bart een goede navigator en had hij bij het omhoog klimmen goed opgelet zodat we de weg naar beneden goed terug konden vinden. Daarna liepen we door naar de volgende hut. Eerst moesten we een uur supersteil omhoog… een flinke kuitenbijter! Doordat het aan het regenen was werd de modder erg glad en is Hanneke een aantal keer op handen en knieën terecht gekomen ;) Gelukkig was er bovenaan een andere hut waar de eigenaar ons uitnodigde om binnen even een kopje mate te drinken om bij te komen. Voor gratis, de mensen zijn zo gastvrij! Daarna zou het nog zo’n 3 tot 4 uur bergafwaarts zijn. Een deel van de route was weer vrij steil en rotsachtig, waardoor het met het gewicht van de backpacks op onze rug vrij belastend voor onze knieën was. Toen het wat minder steil werd besloten we het tempo wat op te voeren: het afremmen kost veel kracht aan je benen en als je je een beetje laat gaan (gaat rennen), is dit veel minder belastend. We renden (met de backpacks op leek het meer op hobbelen) dus de berg af en waren gelukkig snel en zonder omgezwikte enkels beneden. De volgende hut heette “Cajon del Azul” en het werd al snel duidelijk wat “cajon” betekende: canyon of kloof. Het laatste stuk liepen we langs een hele mooie en diep uitgesleten kloof vol met snelstromend azuurblauw water. Het pad langs de cajon was een beetje tricky, langs steile afgronden, laddertje op, laddertje af, smal bruggetje over en we waren er! Voor ons lag een appelboomgaard met schapen en paarden en weer een mooi houten huis met een grote moestuin. We waren eigenlijk van plan om nog een uur verder te lopen naar de volgende hut, maar deze zag er zo leuk uit en de eigenaar was zo vriendelijk dat we besloten om toch hier te blijven! Het regende nog steeds maar we konden onze tent droog onder een shelter opzetten.
’s Avonds aten we zelfgebakken pizza en zelf gebrouwen bier en kregen we Spaanse les: de rest van de groep die in de hut overnachtten waren allemaal Argentijns en konden geen Engels (of wilden er in ieder geval geen moeite voor doen). Met veel moeite probeerden we de gesprekken te volgen en probeerden we af en toe met een paar woorden aan het gesprek bij te dragen. We voelden ons een beetje outsiders, maar het was in ieder geval wel goed voor ons Spaans.
’s Nachts hoorden we de schapen en paarden rondom onze tent rommelen en toen we wakker werden kroop er een kat in onze tent die ons daarna niet meer met rust liet. Na het ontbijt besloten we om door te lopen naar een van de verst weg gelegen hutten, een tocht van ong. 7 of 8 uur. Helaas begon het steeds heftiger te regenen en hadden we het na 2 uur wel gezien. We lunchten onder het afdakje van een andere hut die dicht was en besloten om weer om te keren. We hadden nl. geen zin om nog 5 uur door een regenachtig bos te lopen. De verzadiging had dit keer gewonnen. Zelfs de 2 Spaanse en Israëlische jongens die van die hut afkwamen en ons probeerden te overtuigen dat het echt de moeite waard was om heen te gaan hadden geen succes. Laat dat mooie meer en mooie uitzicht dit keer maar zitten, we keren om. De eigenaar van Cajon del Azul en zijn hulpje moesten flink lachen toen ze ons weer zagen aankomen! Gelukkig was de tweede avond gezelliger dan de eerste avond aangezien we er nu samen met de twee jongens waren en nu ook deel konden nemen aan het gesprek. Ook hebben we samen naar schitterende documentaires over Yellowstone National Park gekeken. Dat wordt wat voor een volgend reisje. Midden in de nacht werden we wakker geschrikt doordat een van de katten tussen de binnen en de buitentent omhoog aan het klimmen was en boven in de tent hing. De volgende ochtend liepen we met de twee jongens en “Gaucho” het dal weer uit. Gaucho was de hond van de hut waar de jongens de dag ervoor waren vertrokken. De hond was zo aan hen gehecht geraakt dat hij na hun vertrek nog een half uur had zitten janken en uiteindelijk ontsnapt was en hen achtervolgd heeft. Hij wilde hen niet alleen laten en uiteindelijk is hij ons helemaal gevolgd tot aan Wharton, het dorpje beneden in het dal. Daar konden we hem gelukkig achterlaten bij zijn eigenaar. Vanuit Wharton namen we met zijn viertjes een taxi terug naar El Bolson en konden we weer terug naar Valeria, om daar bij te komen van alles. Terwijl we het laatste stukje naar huis liepen besefte Bart opeens dat hij zijn telefoon kwijt was! Oh nee… die was waarschijnlijk in de taxi uit zijn zak gegleden. Shit shit shit, die zien we nooit meer terug dachten we! Net nu hij eindelijk zijn scherm gerepareerd had en hij het weer deed. We snelden naar Valeria en vroegen haar of ze de taxi op wilde bellen. Natuurlijk wilde ze dat, maar hoe heette het taxibedrijf wat we genomen hadden? Taxi Remise, kon Bart zich herinneren. “Oei” zei Valeria, “dat kan een probleem worden, want we hebben hier 20 taxibedrijven die Remise heten”. Later bleek dat “Remise” een soort kleine taxi is die goedkoper is dan een normale taxi. Anyway, na 2 telefoontjes bleek ze gelukkig de goede te pakken te hebben en hadden we het geluk dat we een eerlijke taxichauf hadden. Hij kwam de telefoon zelfs naar het hostel brengen en vroeg ons alleen het ritje van het dorp naar het hostel dan te betalen. Dat vonden we wat schraal, dus hebben we hem maar een dikke fooi gegeven. In Zuid-Amerika hadden we niet verwacht dat we hem terug zouden vinden, en zulke eerlijkheid moest beloond worden. Patagonië voelt gelukkig vrij veilig en relaxed en nog niet echt als het Zuid-Amerika waar we verhalen over gehoord hebben. Dat zal noordelijker nog wel komen. Opgelucht konden we de rest van de dag bijkomen van de trektocht: eindelijk weer douchen en schone kleren aan, en gelukkig kon Bart nog technotimen op zijn iphone!
De volgende dag wilden we een bus naar Mendoza regelen voor de dag erna. Helaas bleek er die donderdag een landelijke staking van de bussen te zijn en moesten we nog een dagje langer in El Bolson blijven. ’s Avonds skypten we gezellig met Mark en Suus en toen we daarna onze leftovers van de avond ervoor wilden opwarmen vroeg Claudio, de man van Valeria, of we zin hadden in lekker Patagonische lam. Hij ging namelijk naar een goede slager en vroeg of we mee wilden. Ehm… sure! Patagonisch lam stond namelijk nog op ons lijstje van dingen die we nog wilden proberen voor we doorreisden, dus dat kwam perfect uit! De dag ervoor had hij voor anderen in het hostel ook al een “Cordero” gemaakt en dat zag er zo lekker uit dat we onze leftovers meteen nog een dagje in de koelkast lieten staan. Samen met de Italiaanse Stefania stapten we bij Claudio in de auto en reden we naar de slager. Claudio had als echte Argentijn duidelijk veel verstand van vlees en hield nauwlettend in de gaten of de slager het vlees wel op de juiste manier afsneed. Hij bestelde voor 4 personen een hele ribbenkast van het lam! Het was enorm, zo tussen de 2 a 3 kg! Meestal zijn mijn ogen groter dan mijn mond, maar dit keer was van te voren al wel duidelijk dat we dit niet op zouden kunnen.
Daarnaast kregen we van Claudio ook een lesje in welke Argentijnse wijnen goed waren. Eenmaal weer terug in het hostel moest de “cordero” nog ongeveer een uur in Claudio’s oven en hebben we watertandend zitten wachten. Het vlees was heerlijk, maar veel te veel voor 4 personen (wij, Stefania en de Franse Mathilde). Omdat de lam volgens Claudio niet meer lekker was als hij koud was hebben we bijna tegen onze zin in het laatste stuk opgegeten. Plus een half kalfsniertje per persoon, jammie (zegt Bart)! Als kers op de taart moesten we daarna ook nog een stuk taart opeten van een jarige Australische… De komende week hoef ik niets meer te eten!
Ons laatste dagje in El Bolson hebben we met Stefania en Mathilde doorgebracht. We namen samen een taxi naar 1 van de bergtoppen waar een route was uitgezet waarlangs een stuk of 50 houtsnijwerken stonden. Omdat het koud en guur was hebben we de rest van de middag in de berghut koffie en thee zitten drinken.
We waren blij dat we na Bariloche nog even naar El Bolson doorgereisd zijn, want we hebben een leuke tijd gehad op de trektocht en bij Valeria. Op vrijdag 11 april was het een beetje alsof we ons nieuwe huisje verlieten en werden we door Valeria, Claudio, Stefania en Mathilde uitgezwaaid. Op dag dat we 10 jaar samen waren zaten we heel romantisch 22 uur in de bus! Mooie manier om het te vieren toch? Lekker romantisch handjes vasthouden ;) Gelukkig hadden we een luxe bus, een flesje champagne en een paar films dus zo slecht hadden we het niet. Op naar het zonnigere Mendoza, de stad die bekend staat om zijn goede wijn!

Alsnog een vrolijk pasen en hasta luego chico’s!


Foto’s Bariloche:
https://www.facebook.com/media/set/?set=a.680601968645065&type=1&l=6ac7cfa1e6

Foto’s El Bolson:
https://www.facebook.com/media/set/?set=a.689663217738940&type=1&l=87334b3965