Hoor de wind waait door de bomen

Sorry Mischa, weer heeft het lang geduurd, en weer een lang verhaal… Straks als je je verveelt ben je ons dankbaar! ;)

Patagonië staat bekend om de harde wind en veranderlijk weer. Het beste is om het verslag van Felix en Miet te lezen van een paar jaar terug, dan hoef je dit verslag eigenlijk niet meer te lezen, want Felix schrijft veel mooier! http://felixhavenith.waarbenjij.nu/reisverslag/4185304/patagonia-done-with-the-wind
Nou Patagonië stelde niet teleur! Het voelde af en toe alsof het zijn geheimen niet wilde prijs geven, ons probeerde te ontmoedigen en naar huis te sturen. Dat was uiteindelijk deels gelukt, maar dit later!

Eerst kwamen we van de storm in Christchurch (Nieuw Zeeland, ja lang geleden) aan in het drukkend hete Santiago! Hanneke werd nog even 30 wat een beetje raar was om dat maar met ons tweetjes en een goede fles wijn te vieren. Aangezien we niet goed wisten wat we gingen doen in Chili, hebben we de eerste daagjes veel in het hostel door gebracht. Wel wisten we al dat René van der Burgt en zijn vriendin Inge Diederen in Patagonië waren, en dat we wilden proberen om samen een stukje te reizen. Ook wij wilden namelijk snel naar het zuiden, omdat de zomer ten einde loopt op het zuidelijk halfrond en Patagonië daarna behoorlijk koud kan zijn. René en Inge waren ondertussen onderweg naar Antarctica, dus we konden niks afspreken, dus wij probeerden gewoon een beetje in de buurt van ze te komen. Ze kwamen overigens terug met de gaafste verhalen, dus Antarctica komt ook hoog op ons verlanglijstje!

Dus na even chillen in Santiago, boekten we een vlucht naar Punta Arenas, de zuidelijkste stad van Chili. We hadden een vroege vlucht, dus we hadden een taxi besteld om kwart voor 7, en de wekker om kwart voor 6 gezet. Om 6.05 uur kwam de jongen van de receptie opeens naar ons toe (een kiwi) en die vertelde ons dat de taxi stond te wachten. Ik zei, dat is wel erg vroeg, we zijn nog aan het pakken en Hanneke staat nog onder de douche. Toen bleek dat het 7 uur was, en we al drie dagen de verkeerde tijd op beide iPhones hadden… (Ook op de Macbook waar ik dit typ, staat overigens nog steeds de verkeerde tijd, mogelijk omdat de zomertijd verlengd is in Chili.) Anyway, ff 2 seconden stress, daarna lachen en haasten naar de taxi en om 7.15 zaten we in de taxi (Han met een handdoek om haar haar) naar het vliegveld. We hadden het duizendste geluk dat het zondagochtend was en er nauwelijks verkeer was en Julio de Chauff een loden rechtervoet heeft zich niks van politiecontroles aantrekt. Vijf minuten voor het sluiten van de check-in stonden we in de rij, dus uiteindelijk kwam het allemaal prima in orde. Wel bleek dat we ons snel aan de Zuid Amerikaanse way-of-life hadden aangepast en we dus drie dagen niet op een klok gekeken hadden. (Dit is natuurlijk een klein leugentje, we houden ons al 9 maanden niet meer bezig met tijd, data, week of weekend, en dat soort dingen, ghehe…).

Een mooie vlucht over de Andes later waren we in Punta Arenas. We waren weer slecht voorbereid, want eigenlijk was hier relatief weinig te doen. Felix had ons nog gewaarschuwd! Mensen komen hier om de bus te nemen naar het hoger gelegen Puerto Natales, de poort naar het “Torres del Paine” nationaal park, of om naar Ushuaia in Argentinië te gaan. Omdat we ervanuit gingen dat René en Inge ook naar “Torres” wilden gaan, hebben we even zitten kijken of we met de boot naar Ushuaia konden, of iets dergelijks en toen kwamen we ook uit bij last-minute reizen naar Antarctica. En toen begon het toch wel te kriebelen en hebben we hier even naar zitten kijken, maar alle boten vertrokken vanaf Ushuaia. Punta Arenas heeft een mooie begraafplaats (zoals die in Buenos Aires, alleen kleiner), dus die hebben we bezocht maar verder wilden we snel hier weg dus hebben we een bus naar Ushuaia in Argentinië genomen, na twee nachtjes in een crappy hostel. Vraag Hanneke maar over de bloedvlekken in de dekens, die we pas de tweede nacht ontdekten…

De bus naar Ushuaia gaat via een veerboot over de straat van Magelhaen. Deze Portugezer was de eerste die een weg naar de Pacific vond, zonder om Kaap Hoorn te hoeven. Hij had een heleboel geluk dat hij in de Pacific uitkwam toen, want deze straat is meestal erg winderig (bijna altijd westenwind), dus deze straat werd in de tijd van de zeilboten dan ook nog steeds niet gebruikt. Wij hadden een mooie dag, en zagen zelfs Magelhaen dolfijnen naast de veerboot opspringen. En een zeehond. Een paar Stallone-films later waren we in Ushuaia, waar het verrekkes koud was. En het sneeuwde. Zo ziet het einde van de wereld eruit dus: koud, nat en rokerig (van de brandende autobanden, het gaat niet zo goed in Argentinië met de economie, dus steken ze van alles in brand). Na een ontzettend onzinnig rondje met volle bepakking (de straat van het hostel was nogal lang, we begonnen aan het verkeerde eind), kwamen we in Pais Patagonico! Een erg gezellig hostel met twee honden, eentje heette Gordito. Dat betekent iets als: “lief klein dikkertje”, en ze deed haar naam eer aan! Veel mensen hier gingen ook naar Antarctica, dus een last-minute ging nog wat meer kriebelen. Uiteindelijk hebben we even serieus gekeken of het haalbaar was, en geprobeerd iets te boeken, maar toen bleek het toch volgeboekt te zijn… Helaas, helaas, maar nu werd de keus voor ons gemaakt en hebben we veel geld bespaard, die we aan andere dingen uit kunnen geven! Later hoorden we ook de verhalen van René en Inge, en toen bleek dat als je ietsje meer uitgaf, je een veel mooiere reis naar Antarctica kan maken (dan de last-minute die wij konden boeken), dus het was wel allemaal prima.

Toen waren we dus op het einde van de wereld (Fin del Mundo!) en wat kan je daar dan wel doen als je niet naar Antarctica gaat? We zijn een dagje gaan wandelen met een Australisch-Iers stel (Jess en Pete) van het hostel in het Tierra del Fuego national park, wat wel erg mooi was. Er lag een beetje sneeuw en we zagen een Zorro Colorado van dichtbij. Deze Vuurland vossen zijn best tam, omdat mensen ze voeren helaas, maar daarom konden we hem wel van dichtbij bewonderen! Hij bleef op het pad zitten, dus Bart moest hem zelfs voorzichtig wegjagen. Ook waren er vooral sporen van bevers te zien, namelijk veel dammen en omgeknaagde bomen, helaas geen bevers zelf. Een andere dag hebben we een cruise op het Beagle kanaal gedaan. Ondanks het beroerde weer (veel wind en regen) was het toch wel gaaf, omdat onze gids veel vertelde over Vuurland. Namelijk dat het Vuurland heet, omdat ze de vuren van de Indianen zagen, de oorspronkelijke bewoners, die altijd vuur aan hadden, zelfs in hun kano’s. Ook vertelde hij dat ze altijd naakt waren en zich met zeehondenvet insmeerden om warm te blijven. Kleren worden namelijk nat, en nat is koud. Op de momenten dat we het weer trotseerden, zagen we veel Aalschovers en Zeeleeuwen. Toen was het tijd om te gaan en namen we de bus naar El Calefate. Magelhaen liet deze keer zien wat sterke wind was, we konden 6 uur wachten bij het veer omdat de straat de wild was om te varen. En dus misten we onze aansluiting in Rio Gallegos, en moesten we hier een nachtje blijven in een hostel. Gelukkig hebben we dit overleefd, want hier wil je niet dood gevonden worden. Ruud Prinsen heeft er ooit een hond gekocht. Anyway, we waren er ook weer snel weg de volgende ochtend en toen kwamen we aan in El Calefate, en konden we ons verheugen op Patagonië!

Technisch gezien behoort Vuurland ook tot Patagonië, maar de mooiste stukjes liggen toch wat hoger rondom El Calefate in Chili en Argentinië. We kwamen aan in een leuk hotel/hostel/restaurant, waar we begonnen met een middag mate drinken met de zoon van de eigenaar. Mate is een soort van hele sterke thee, best wel bitter, met veel cafeïne erin. Je drinkt uit een soort uitgeholde pompoen (de mate), of een houten beker, met een koperen of RVS slurpertje (de Bombilla). Je vult je pompoen met theebladeren (Yerba genaamd) en daar giet je water van 70 tot 80 graden overheen. Niet te heet, want dan verbranden de bladeren. Een persoon deelt de beker rond en vult hem bij met water uit een thermoskan. Je drinkt de beker leeg, en geeft hem terug aan de uitdeler (die hem weer bijvult) en als je genoeg hebt, dan zeg je “Gracias”. Het is een erg leuk ritueeltje, en is ook bedoeld om mensen te leren kennen en gezellig te kunnen kletsen. Hanneke maakte al meteen de eerste fout om aan de bombilla te rommelen, foei! Daarna hebben we een beetje rondgelopen in El Calefate en een paar flamingo’s gespot van veraf. Het was vooral mooi om ze te zien vliegen. Ook hebben we een lekker lokaal gerecht gegeten (een disco), en even later kwamen René en Inge eraan en hebben we samen met ze een plannetje gemaakt om de rest van Patagonië te bekijken.

Onze ideeën kwamen goed overeen, we wilden hetzelfde bekijken, dus de volgende dag namen we de bus naar de Perito Moreno gletsjer. Deze massale gletsjer komt heel dichtbij een schiereiland, waar een supergroot uitzichtpunt gemaakt is. Busladingen toeristen komen hier aan, maar dat komt ook omdat het de moeite waard is om die muur van ijs te zien. Het was een heerlijke dag met veel zon, dus dat betekent dat er ook aardig wat ijs aan het smelten is, en zo na de lunch dan begint het echte spektakel. Grote brokken ijs vallen naar beneden, die voor flinke golven zorgen op het meer. Maar wij zagen even later nog iets speciaals; er kwam opeens een flatgebouw van ijs uit de diepte omhoog. Ontzettend grote stukken ijs braken aan de onderkant van de gletsjer af, en kwamen heel rustig omhoog. Dat was echt indrukwekkend, zie het filmpje op Hanneke’s facebook, met geweldige commentaren van ons vieren! Link aan het einde.

Dezelfde dag zijn we nog doorgereisd naar El Chalten, iets ten noorden van El Calefate. Erg bekend onder klimmers (zoals Inge), omdat er twee van de mooiste bergen liggen voor bergbeklimmers. Maar wij gingen er naar toe om lekker te wandelen, en deze bergen van wat verder weg te bekijken. Achteraf was El Chalten misschien wel het mooiste stukje van Patagonië, we hebben later namelijk wel honderd mensen in hostels verteld dat ze naar “Laguna de los tres” MOESTEN! Misschien kwam het gewoon omdat het heerlijk weer was, wat minder toeristisch was, we een supermooie foto van de berg Fitz Roy maakten bij maanlicht, of omdat Inge van het bruggetje waaide. Maar als we eerlijk zijn, kwam het door de steak (en de tweede steak een dag later) bij “como vaca”, misschien wel de beste steak van Argentinië! Enige minpuntje was dat Bart de camera liet vallen op de lens, waardoor de autofocus het half begaf… Na het verlies van zijn Carrera zonnebril en het volledig kapotmaken van zijn iPhone scherm nummer 3 (Yves had nummer 4 al meegenomen uit NL), zou dit derde klunzige ding binnen twee weken wel ook het laatste zijn zou je denken… Ben niet bang, in het volgende verslag meer!

Na deze gave dagen gingen we terug naar El Calefate voor een nachtje in het meest shady hostel van onze reis tot zo ver. Dat wil wat zeggen! Die rode ogen van die kerel zagen er niet zo fris uit, maar er was wel een schattige puppy. Prijs-kwaliteit verhouding was overigens een voldoende. Nadat we de verfresten van onze backpacks afgeveegd hadden waren we klaar voor weer een busreis, dit keer de grens over naar Chili. Voor ons de 5e keer de Chi-Arg grens over of zo, ik hou geen lege pagina meer over in mijn paspoort! De volgende stop was Puerto Natales, een plaatsje vol met trekking winkels en hostels, want een van de hoogtepunten van Patagonië is toch wel Parc Nacional Torres del Paine, en dat ligt ernaast. Hier wilden we een meerdaagse trektocht doen, René en Inge de W-trek, en wij “het circuit” zoals dat heet. Deze tocht was een paar daagjes langer, dus we moesten wat extra eten meenemen, maar het weer zou misschien omslaan en dan zouden we na de W gewoon terug gaan naar Puerto Natales met René en Inge. Na een dagje shoppen, eten verdelen, en daarna een kort nachtje, vertrokken we vroeg naar Torres del Paine. Onderweg stopte de bus nog omdat er een Andes Condor op de weg aan wat roadkill aan het knabbelen was. Wat een ontzettend mooie grote beesten! Na de bus nog een shuttlebusje, waar we te vroeg uitstapten helaas, maar de trek kon beginnen!

De eerste dag begon met een zware klim naar de “Torres del Paine”, een bergketen waar het park naar genoemd is. Vier hele steile torens van graniet naast elkaar, zie foto’s. We kampeerden op een gratis camping met minimale voorzieningen, maar we wisten toch een heerlijk maaltje in elkaar te draaien. We werden gewaarschuwd voor muizen die aan je eten proberen te knabbelen (nadat ze eerst een gat in je tent bijten..), dus we hadden het in de bomen gehangen zodat ze er niet bij konden. ’s Avonds laat begon het al flink te waaien, we kregen een voorproefje van de Patagonische/Patagoonse wind die we komende dagen aan den lijve zouden ondervinden. De volgende dag was het aan het regenen. Daarna bleef het regenen. Toen het even stopte met regenen, begon het weer te regenen. Daarna ging het waaien, terwijl het niet stopte met regenen. Het regende meestal niet heel hard eigenlijk, maar soms wel. Even regende het niet, toen hebben we wat gegeten. We kwamen aan bij de camping, waar gelukkig een mooie shelter was, waar we onze spullen even dumpten, en toen konden we de tent opzetten. We dachten dat we een mooi plekje hadden, maar toen begon het te waaien en bleek de wind vanaf het meer zich een mooie directe weg naar onze tenten te hebben gevonden. Voor ons minitentje vonden we een iets beter beschut plekje achter wat lage struikjes, maar voor René en Inge was er geen andere optie dan hun plek, die op dat moment ook nog best OK leek. We hadden een gezellig avondje in de best wel warme hut, en besloten ook om onze eetspullen hier te laten liggen, dan zouden we geen muizen aan de tent hebben. Toen we de tent in kropen was het nog harder gaan waaien. Je hoorde de wind van heel ver aankomen en dan moest je de tent vastgrijpen zodat deze niet kapot waaide! Na een beroerde nacht was onze tent nog heel, Boeddha en de Nepalese vlaggetjes hadden onze tent beschermd. René en Inge hadden minder geluk, bij het afbreken van de tent zorgde een harde windvlaag ervoor dat er wat stokken verbogen waren helaas. Ook zij hadden nauwelijks geslapen. Toen we de hut inliepen zagen we dat de muizen lekker binnen hadden geslapen en ook een heerlijk diner daarbij hadden. Ze hadden werkelijk waar alles geproefd, maar blijkbaar bevielen de chocolade mueslirepen het beste.

Maar “de W” wacht op niemand, dus we moesten door naar de volgende camping, en het was redelijk lekker weer opeens, dus binnen no time waren we bij campiamento Italiano. Deze was lekker beschut, dus minder wind, en ons eten hadden we dus maar weer in de bomen gehangen! Vervolgens liepen we vanaf deze camping door naar French Valley, een hele mooie vallei met een grote gletsjers, grote steile pieken, etc etc. Erg mooi allemaal, en we zagen nog een waanzinnige lawine op de gletsjer. Een goed nachtje later gingen we door naar het laatste pootje van de W, waar je een uitzicht op de Grey gletsjer hebt. Deze Gletsjer is zo groot dat hij eindigt voorbij de horizon, machtig mooi! Om dat te bereiken moest er weer een stuk gewandeld worden, tegen lunchtijd begon het weer harder te waaien en we moesten een stuk bergop door een vallei waar de wind nog twee keer zo hard was! Dat kostte wat calorietjes, je kon voorover hangen in de wind zonder om te vallen. Patagonië stelde wederom niet teleur! Een lange dag lopen later kwamen we aan bij Campiamento Grey en hadden we ons laatste maaltje samen met René en Inge. Wij hadden namelijk besloten om het hele circuit te gaan doen, omdat de weersvoorspellingen wel ok waren. Dus de volgende dag hebben we nog samen een stuk gelopen richting de Grey Gletsjer om nog wat mooie foto’s te maken, en daarna liepen wij door naar de pas, het moeilijkste gedeelte van het circuit, wat we de dag erna zouden gaan doen. De stukken van de tocht die samenvielen met het W circuit (dus alles tot nu toe) waren erg druk met veel wandelaars, maar opeens veranderde dat en zagen we helemaal niemand meer. We kwamen aan bij een lege camping, waar zelfs geen ranger was en ook geen andere wandelaars. Het was een heerlijke dag geweest, maar zo tegen de avond kwam de wind weer opzetten. Onze camping was lekker beschut, en we konden natuurlijk het beste plekje uitkiezen. Laat in de avond kwam er toch nog een gids aan (Thomas), die het circuit in 3 dagen deed (normaal 8-10). Hij liep tot 2 uur ‘s nachts door, samen met de Puma’s, vossen en dergelijke. Je kent het type wel. Hele aardige gast overigens, dus wie hadden met hem overlegd of de pas open was, en of het een goed idee zou zijn om het te doen. Hij zei dat we maar moesten kijken wat voor weer het was die ochtend, maar overtuigde ons niet echt om het te gaan doen. Die nacht waaide het weer verschrikkelijk, ondanks dat we het beste plekje hadden, moesten we de hele ochtend de tent vasthouden, en hoorden we ook wat kleine takken op de tent vallen. Thomas sliep in de kookhut, en naast die hut stond een grote boom. Die volgende ochtend vonden we die boom afgebroken als een twijgje, en in zijn val had ie een bruggetje nog beschadigd. Ondertussen waaide het nog steeds flink en het zag er ook bewolkt uit boven de pas. Toen hadden we maar besloten om terug te gaan, aangezien we al veel moois hadden gezien. Op de weg terug bleek dat het waarschijnlijk het beste was, want we werden af en toe bijna van het paadje afgeblazen. We moesten letterlijk knielen tot een balletje en ons aan de struikjes vasthouden. De pas zelf is ook helemaal open, dus dat zou hetzelfde verhaal geweest zijn of erger. Flink doorstappend konden we die dag nog de ferry halen terug richting de bus, richting Puerto Natales. Achteraf was het zeker de moeite waard, en was het een groot avontuur! Wel voelden we ons ontzettende mietjes, toen we het verhaal van Felix en Miet lazen dat ze de pas in de sneeuw hadden gedaan, maar voor ons was dat op dat moment de beste en veiligste keuze.

Terug in Puerto Natales zat ons hostel vol, dus moesten we een paar blokken lopen naar een nieuw hostel waar we een paar daagjes lekker bijgekomen zijn. Ook hebben we nog een beetje Koreaans geleerd, en ook weer snel vergeten door de alcohol. Het was weer even zoeken naar de beste optie om door te reizen, maar het goedkoopste was terug naar het zuiden van Chili, dan vliegen naar halverwege Chili en dan de grens over naar Argentinie naar Bariloche! Dag vriendjes en vriendinnetjes, tot de volgende keer maar weer!

Gletsjer filmpje:
https://www.facebook.com/photo.php?v=678273048877957&set=vb.100000858031101&type=2&theater

De foto’s
Santiago
https://www.facebook.com/hanneke.huisman.5/media_set?set=a.669476819757580.100000858031101&type=3

Patagonië, deel 1
https://www.facebook.com/hanneke.huisman.5/media_set?set=a.10203496885888729.100000858031101&type=3

Patagonië, deel 2:
https://www.facebook.com/hanneke.huisman.5/media_set?set=a.678250842213511&type=1