I see fire... Inside the mountain!

Op 15 januari kwamen we in Tongariro National Park aan. Tongariro ligt op de breuklijn die van White Island via Rotorua en Taupo loopt. Op White Island ligt een actieve vulkaan en overal langs de breuklijn liggen geothermische bronnen. In Tongariro NP liggen 3 vulkanen: Mount Ruahepu (de hoogste berg van het noorder eiland), Mount Ngauruhoe (oftewel Mount Doom uit Lord of the Rings) en Mount Tongariro. Er zijn hele mooie wandelingen in dit gebied, waaronder de dagtocht de Tongariro Alpine Crossing en de 3-4 daagse Tongariro Northern Circuit. Nieuw Zeeland heeft een stuk of 9 wandeltochten die ze de Great Walks noemen. Het zijn meerdaagse trektochten waarin je onderweg in hutten of tenten kunt slapen. De 43 km. lange Northern Circuit is er een van en we besloten de tocht in 3 dagen te doen en onderweg te kamperen.
Toen we de auto op de parkeerplaats achterlieten kwamen we onze nieuwe vrienden Aline en Laurent alweer voor de 7e keer spontaan tegen. We zijn elkaar nu al zo vaak tegengekomen dat het bijna vanzelfsprekend wordt. Later in Christchurch is zelfs gebleken dat het moeilijker is om af te spreken dan om elkaar spontaan tegen te komen. Zij gingen de dagtocht lopen en we zouden het eerste stuk dus gezellig samen kunnen lopen. Bij de ingang van het park stond een bord die aangaf hoe hoog de risico op vulkanische activiteit was, maar gelukkig was er niet veel activiteit aanwezig. Al vanaf het begin van de tocht was duidelijk dat we in een vulkanisch gebied liepen, want overal zag je vulkanische stenen en er waren bijna geen bomen en planten te zien. Langzaam aan stegen we omhoog tot aan de voet van Mnt. Ngauruhoe. Daar moesten we na de lunch afscheid nemen van Aline en Laurent. Wij wilden namelijk Mnt. Ngauruhoe proberen te beklimmen en zij niet. Van beneden af zag hij er toch wel vrij steil uit en van anderen die de vulkaan net afgedaald waren begrepen we al dat het een pittige klim zou worden met een tricky afdaling. Het zou ongeveer 1,5 uur klimmen worden waarop we in 1 rechte lijn omhoog zouden moeten klimmen omdat er geen pad aanwezig was. Sommige stukken van de helling waren 45 graden en omdat er geen pad was moesten we over de vulkaanstenen en het gruis lopen, waardoor het voelde alsof je een zandduin aan het beklimmen was. Gelukkig hadden we onze zware backpacks beneden aan de voet van de vulkaan achtergelaten, maar desondanks was het pittig. Omdat je voeten steeds weggleden over de stenen en het gruis moest je ook je handen gebruiken om omhoog te komen en liepen we dus af en toe echt als Frodo en Sam (maar het leek meer op Gollum) naar boven. Gelukkig was het weer goed en hadden we een stralend blauwe lucht. Halverwege schrokken we echter flink toen we een paar keer wolkjes vanuit de krater weg zagen waaien. Aangezien de rest van de lucht strakblauw was vonden we het maar verdacht… Hoe snel kan vulkanische activiteit opeens opkomen? En wat zouden we moeten doen? Wegrennen was niet echt een optie of zo ;). Gelukkig kwamen we even later een stel tegen die naar beneden kwamen en ons vertelden dat het echt maar toevallig wolken waren die over de krater heen waaiden. Phew…
Na een zware klim werd ons harde werk gelukkig wel beloond! Het uitzicht van bovenaf was schitterend! We konden over het hele NP uitkijken en alle andere vulkanen, kraters en mooie blauwe kratermeren zien liggen. In de verte konden we zelfs Mnt. Taranaki zien liggen aan de andere kant van het noorder eiland. Het waaide echter wel flink op de top, waardoor we laag op de grond moesten blijven liggen en niet op konden staan omdat we dan in de krater zouden kunnen vallen. We moesten dus heel voorzichtig over het randje van de krater naar beneden gluren. Het was wel heel vet om zo rechtstreeks de krater in te kunnen kijken. We zagen dan wel geen gloeiend hete rode lava stromen, maar toch. Je kon alle verschillende kleuren lavastenen zien en in de diepte lag een kratermeer. Gelukkig is Mnt. Ngauruhoe al in jaren niet meer uitgebarsten, behalve dan in Lord of the Rings ;).
Aan de top hebben we een tijdje met zijn tweetjes van alles zitten genieten. Het gebeurd niet vaak dat je op de top van een berg bent zonder dat er ook anderen met je meegenieten!
En toen werd het moment nog extra speciaal gemaakt, omdat Bart allemaal lieve dingen begon te zeggen en vervolgens op zijn knieën ging en een huwelijksaanzoek deed! Whahooooo! Daar hoefde ik natuurlijk niet lang over na te denken! Iedereen had wel verwacht dat het een keer zou komen op deze reis, maar toch had ik het niet zien aankomen, waardoor het extra mooi was!
De rest van de tocht hoef ik nu niet meer te vertellen he, want dat is toch allemaal minder interessant! Maar goed, na samen van het moment genoten te hebben moesten we toch weer naar beneden, wat ook nog vrij tricky was. Gelukkig hadden we wel weer nieuwe energie gekregen. Omdat alle vulkaanstenen en gruis zo los lagen was het volgens anderen het beste om je maar een beetje naar beneden te laten glijden alsof je aan het snowboarden bent. Dat hebben we dus maar gedaan en met een paar keer vallen en opstaan kwamen we inclusief kleerscheuren en schrammen, maar zonder grote blessures weer veilig beneden aan! Vulkaansteen is niet mooi rond zoals afgeslepen stenen in een rivier, maar heel scherp en ruw, en je haalt je er heel gemakkelijk aan open.
Daarna moesten we nog zo’n 3 uur verder trekken. Het stuk na de vulkaan was gelukkig ook nog prachtig. We kwamen eerst langs de “red crater”, een krater die door de rode lavastenen helemaal rood en grijs is en er daarom heel buitennatuurlijk uitziet. Echt cool. Ook kwamen we langs gele sulfurbronnen die flink naar rotte eieren stonken en langs 4 supermooie blauw-groenige meren, het Blue Lake en de 3 Emerald Lakes. Helaas begon daarna de mist op te komen waardoor we een stuk minder zagen en de laatste 1,5 uur van paaltje naar paaltje moesten lopen om de route te blijven volgen. Gelukkig werden sommige stukken er door de mist ook juist spectaculair door en gaf het iets mysterieus om alleen maar mist en vulkaanlandschap te zien.
Toch waren we blij dat we na een lange dag lopen rond 6 uur ’s avonds bij de hut aankwamen. Het was er alleen wel heel winderig en volgens de “warden” van de hut (soort boswachter) waren er voor die nacht windstormen van 75 tot 100 km/h voorspeld. Ons tentje leek hier niet zo bestand tegen te zijn, dus mochten we van de warden op de grond in de hut slapen! Romantisch ;)
De overige twee wandeldagen waren ook supermooi, maar niet zo spectaculair als de eerste dag. De tocht liep in een grote boog om Mnt. Ngauruhoe heen, dus we werden constant herinnert aan ons speciale moment boven op de top! De tweede dag was de wind gelukkig gezakt, maar in de volgende hut hadden zich slechts 10 mensen aangemeld terwijl er zo’n 40 bedden waren. We hadden onze tent al opgezet en waren van plan om nu toch eindelijk een nacht in onze tent te slapen, na op de Overland Track en deze tocht steeds in hutten geslapen te hebben terwijl we de tent wel steeds meesleepten. Omdat er zoveel plekken vrij waren vroeg de warden of we niet ook liever in de hut zouden willen slapen. Omdat het ’s nachts toch wel koud kon worden en we al zoveel gekampeerd hadden klonk het stiekem toch wel aanlokkelijk. We hebben de tent voor de 2e keer maar weer ongebruikt ingepakt! In de hut brandde een lekker warm haardvuurtje waaraan we de hele avond hebben zitten kletsen met de warden, de Canadese Joyce en Baasje (good luck translating this one on Google-translate Joyce and sorry that we couldn’t tell you about the good news before!) en nog een stel uit Melbourne.
De laatste dag was weer een lange wandeldag waarin we 23 km. moesten afleggen om weer bij de auto te komen. Moe maar voldaan kwamen we rond 4 uur ‘s middags bij de auto aan. De dag erna zijn we naar Taupo gereden en hebben we onderweg een Duits meisje meegenomen wat aan het liften was. We moeten ons reiskarma een beetje hoog houden he, voor het geval we zelf nog een keer moeten liften.
In Taupo hebben nog een beetje nagenoten van alles en onze spiertjes laten ontspannen door een dagje naar een Spa te gaan.
Oh by the way, op het moment dat ik dit nu zit te typen zitten we in de bus op weg naar Blenheim op het zuider eiland. Terwijl ik even 10 seconden naar buiten kijk zwemt er een school dolfijnen langs, gaaf he! Kabouter Wesley zal het wel niet met me eens zijn, maar goed. Ik denk dat dit stukje dus lang genoeg is en ik maar eens even van het uitzicht ga genieten!

Dan zal Bart nog maar eens even een stukje schrijven, want dat kan ie veel beter dan Hanneke. Eigenlijk moest ik alleen even checken op spelfouten, dus als deze zin erin staat, dan weet Hanneke van niks :). De Spa was geweldig, dat hadden onze beentjes wel verdiend! Het waren helaas alleen een paar baden, en geen sauna’s. Maar het thermische water kwam direct uit de berg, en dat werd gemengd met koud water tot waterbaden van verschillende temperaturen, heerlijk! Ook was er een ontzettend saaie glijbaan, althans dat vond Hanneke. Ik daaraantegen (Hanneke heeft dit dus wel gelezen maar heeft geen zin om al Bart zijn spelfouten te verbeteren) (Bart was nog aan het typen, nog niet aan het editen, Hanneke!) (En hierna is iedereen waarschijnlijk toch afgehaakt Bart!!!) (Ja, de bruiloft gaat nog wel door) had wel zin om van die glijbaan (“The Dragon”) te gaan, maar Hanneke wilde niet, volgens mij durfde ze niet… Uiteindelijk toen we naar huis wilden gaan was ik nog steeds niet van deze glijbaan afgegaan, maar gelukkig dacht ik eraan, want manmanman wat een avontuur. Hij zag er flauw uit, maar hij was ongelooflijk glad, of het water stroomde heel hard, of het was een designfoutje, maar ik vloog drie keer uit de bocht, en als ik een beetje harder was vertrokken, was ik in een boom geland. Het ergste was dat het laatste stukje in het donker was, dus toen ik er vertwijfeld uitkwam, bedacht ik me dat ik eerder ging bungyjumpen dan nog een keer van deze glijbaan af te gaan! Tot zo ver, het glijbaanverhaal.
Die avond bleven we slapen op Reid’s farm, wat een leuke camping was vlak buiten Taupo. Vuur maken was verboden, maar daar hadden onze overburen lak aan. Elk dorp in Australië en Nieuw Zeeland heeft midden in het dorp een groot bord met een meter met daarop het risico op (bos)branden. Vandaag stond de meter op “extremely high fire danger”. Dus we hebben even onze goede plicht gedaan (Zeikstralen dat we zijn…) en die mensen gezegd dat ze hun vuurtje op 30 cm van de tent moesten uitmaken. Nou ja, de drempel was ook wel dat hun kinderen takken van bomen aan het afbreken waren, de dommigheid! Die branden niet eens. Voor hulp bij opvoedproblemen, klop bij Bart en Hanneke aan! De dag erna stonden we vroeg op om onze families van het heuglijke nieuws op de hoogte te brengen, want oh ja, we gaan trouwen! Daarna gingen we rennen bij de camping, en wilden we daarna douchen in de rivier, maar we bedachten ons net op tijd dat we beter in de auto konden stappen en naar Lake Taupo konden rijden om om het meer heen te gaan rennen. In de “Super Loo” naast het meer was namelijk een warme “public shower” waar je voor 2 dollar 50 wel 4 minuten kon douchen! Daarna een lekker koffietje met wifi gevonden (Techno time!) en de rest van de vrienden berichtjes gestuurd. Sommigen waren zelfs nog wakker, dus ik heb lekker kunnen ouwehoeren met de Vleeg, was erg sjiek maan! Daarna zijn we gaan kijken bij de Huka Falls wat erg de moeite waard was. Vanuit Lake Taupo stroomt een rivier helemaal in de richting van Auckland (als ik me niet vergis), en deze flinke rivier gaat op 1 stukje door een smalle uitgesleten kloof. Voor de mensen van BMT die stroming en diffusie hebben gevolgd, je kan je voorstellen dat de snelheid van het water daar nogal toeneemt. 220000 liter water per seconde! Dit zou supervet zijn om te raften. Ware het niet dat aan het einde van die kloof een waterval is, die misschien niet super hoog is, maar zo wild en geflipt dat je het niet zou overleven in je rubberbootje. Some have tried and failed… Maar erg gaaf om het geweld van het water te zien! Daarna zijn we een kijkje gaan nemen bij de Bungy jump van Lake Taupo, die aan de prijzige kant was. Maar het was wel erg gaaf om anderen te zien springen!
Toen moesten we even tanken, en reden we door naar onze volgende slaapplek, langzaam terug richting Auckland. Toen we de radio aanzetten, bleek er een aardbeving van 6.3 op de schaal van richter te zijn geweest, 150 km zuidelijk van waar we aan het tanken waren, op het moment dat we aan het tanken waren. Maar we hadden er niks van gevoeld of gemerkt, terwijl mensen op de noordkant van het zuider eiland dat wel hadden! Gelukkig maar, en ik geloof dat er sowieso weinig gevolgen waren van deze aardbeving. Het weer begon langzaam wat minder te worden, en toen we de tent hadden staan, stopte het met minder te worden. Toen werd het langzaamaan bagger… Regen, dat is lang geleden… Ons wandelingetje in de buurt ging niet door, dus we hebben lekker in de regen geslapen. Alhoewel het goedkope tentje gelukkig redelijk waterdicht was, werden we toch een klein beetje nat. De tent is namelijk zo klein dat we met de voeten (in de slaapzak) tegen de buitentent aankomen, waardoor er toch helaas wat water binnen kwam. ’s Ochtends regende het nog steeds flink, dus de tent werd nat ingepakt en hophop on the road again, naar beter weer. Dat kwamen we onderweg niet tegen, dus reden we naar Hamilton om maar een dagje in de bios te gaan zitten. Want de Hobbit 2 moesten we wel kijken in nieuw zeeland. In het winkelcentrum bij de bios was ook een kapper, dus ik kon even getrimd worden. Het Chinees vrouwtje verstond mij niet zo goed, en ik haar helemaal niet, maar ik dacht dat ze een nr 4 kapsel bedoelde (zoals in een Chinees restaurant?), maar ze bedoelde nummer 4 opzetstuk. Bijna had ik in plaats van even bijknippen, coupe commando gehad. Anyway, ik kon weer een beetje voor de dag komen, dus Hanneke blij: happy wife, happy life, etc. In feite was ze blij omdat ze in de tussentijd even kon gaan shoppen in het winkelcentrum… Ze was aan het twijfelen tussen een zwart en een groen fietsshirtje, welke zou ze toch genomen hebben? Inderdaad, allebei natuurlijk. De hobbit viel niet tegen, ik kreeg wel weer even een visioen terug naar “The Dragon” (de glijbaan) bij de rivier scène. Daarna reden we naar wederom een mooie camping in de natuur, Dickey Flat, alleen was het weer nog niet erg super. Het was droog, maar ontzettend winderig. Koken was een uitdaging, maar de tent droogde wel snel! Gelukkig stond onze tent wel beschut, zodat we niet de problemen hadden van op de trektocht, waar de tent bijna wegwaaide. Toen wij maar heerlijk in de auto aan het lezen waren geslagen, en het nog een beetje harder begon te waaien, gingen twee Nieuw Zeelandse jongens nog koken. Een van de twee heeft wel 10 keer zijn weggewaaide bord opgehaald, hilarisch!
De dag erna stonden we vroeg op om het laatste ritje in de Sjink te maken, terug naar Auckland. Toch wel spannend, want wat Hanneke niet had vermeld in het vorige verslag….. was dat sommige gravelwegen nogal smal zijn! En dat je als je teveel aan de kant gaat voor een tegenligger, dat je dan de struikjes raakt. Dus toen Bart daarna uitstapte, en de zijkant inspecteerde, was Hanneke verontwaardigd dat er iemand met een sleutel langs de auto was gegaan… Goed bezig schat, meteen anderen de schuld geven! :) Anyway, het viel wel mee met de schade, de kras was niet erg diep, dus we hoopten dat we er mee weg kwamen. Wat we gelukkig ook deden toen we de auto inleverden, en het was goodbye Sjink. Toen beseften we dat we alle voordelen van de auto ook meteen kwijt waren. Bij slecht weer erin schuilen, overal even makkelijk naartoe rijden, veel zooi meezeulen, etc! Op de fiets zal het een ander verhaal worden. Onze laatste dag in Auckland hebben we verder even flink de was gedaan, wat dingetjes geregeld, nog een keer met Geoff gekletst, en zijn we redelijk op tijd naar bed gegaan. Want om 3.30 uur stonden we op om de vlucht naar het zuider eiland te nemen!

Stay tuned for more adventures!

P.s. voor de foto’s zie de link bij ons vorige verhaal…