Everybody was kungfu-fighting...

...they were fast as lightning... there were funky China-men... from funky Chinatowns...

Vrijdag 26 juli vertrokken we van Beijing naar de Shaolin Tempel. Een treinkaartje halen is in China een hele onderneming waar je echt de tijd voor moet nemen. Het treinstation in Beijing had ongeveer 50 balies met daarboven allemaal Chinese tekens. Onleesbaar voor ons dus bij welke rij we moesten gaan staan. We hebben het aan meerdere mensen gevraagd, maar de een wees ons naar de ene rij en daar zei de volgende weer dat we in een andere rij moesten gaan staan. We zijn dus maar gewoon in een rij gaan staan en hebben ongeveer een half uur moeten wachten voordat we aan de beurt waren. Daar aangekomen bleek dat we niet in de goede rij stonden (of course) en werden we naar een Engelstalige balie gestuurd. Op de meeste andere stations bestaat dit echter niet. Dan moet je nog duidelijk maken waar je heen wilt en hoe laat en of je een stoel of bed wilt, etc.
Het is dus essentieel dat je van te voren zelf al op internet het treinnummer opgezocht hebt en de Chinese tekens voor de stad waar je heen wilt. Als je dit allemaal op een briefje schrijft en het briefje afgeeft aan de kassa dan komt het meestal wel goed. Omdat communiceren in het Engels niet heel gemakkelijk gaat, hadden we bijna staanplaatsen gekocht. Gelukkig hoorde Bart net op tijd wat het meisje achter de kassa zei en kregen we zitplaatsen. In China zijn de afstanden erg groot. De meeste treinen hebben soft sleepers (duurste bedden), hard sleepers (goedkopere bedden), soft seats (duurdere stoelen) en hard seats (goedkopere stoelen). Als deze allemaal uitverkocht zijn verkopen ze staanplaatsen. Deze kosten evenveel als de goedkope stoelen, maar dat betekent dat je dan tussen de wagons in en in het gangpad moet staan, soms wel voor 30 uur. Onze eerste treinreis was dus een hele ervaring. We moesten om 9 uur ’s morgens de trein hebben en kwamen om 6 uur ’s avonds pas aan. We hadden gehoopt een lekkere ruime trein te krijgen net als de trein die we naar de Chinese muur hadden. Helaas kwamen we van de koude kermis thuis. De trein was al bomvol toen we binnenkwamen en er was geen plaats om onze grote backpacks en rugzakken kwijt te kunnen. Met veel moeite hebben we 1 backpack in de bagageruimte weten te proppen en de andere onder onze stoelen. De trein had aan de ene kant van het gangpad 6 zitplaatsen en aan de andere kant 4. We moesten met onze voeten op de backpack zitten met onze rugzakken op schoot. Aangezien het hoogseizoen is zijn alle treinen bomvol en worden er dus enorm veel staanplaatsen verkocht. Omdat onze zitplekken de eerste waren in het treinstel stonden er om ons heen heel veel mensen met staanplekken die allemaal tegen ons aan gingen hangen... erg vies! Daarbij komt nog dat Chinezen in de trein andere normen en waarden hebben als ons. Ze gaan rustig hun nagels knippen of oren schoonmaken. Ze roken in de trein terwijl er een bordje verboden te roken staat en als je ze daarop aanspreekt lachen ze je toe. Ze rochelen en spugen het vervolgens uit op de vloer van de trein. Mensen met staanplaatsen gaan op de grond liggen slapen in het gangpad of leggen hun baby’s onder de stoelen te slapen neer. Ze nemen allemaal veel eten mee, waaronder hanenpoten e.d. en het afval gooien ze niet in de daarvoor bestemde afvalbakjes maar gewoon op de grond. Daarom moet de conducteur elk uur met een bezem door het treinstel heen en moet iedereen zijn voeten optillen zodat de trein schoongeveegd kan worden. En het ergste van alles is dat ze je constant aan blijven staren of mee willen lezen met wat je aan het lezen bent.
Ik weet niet wat jullie er van denken, maar wij waren dus allebei na 5 minuten al stik chagrijnig en namen ons voor de volgende keer een duurdere trein te nemen. Toen we uiteindelijk op het station aankwamen moesten we nog 1,5 uur met de bus. Toen ik aan de buschauffeur vroeg of we in Denfeng-xi waren (Dengfeng-west station) begon de hele bus zich er mee te bemoeien en begonnen ze ons te vertellen dat ons hostel niet goed was en dat we daar en daar heen moesten. Al die ongevraagde adviezen... ik wilde alleen maar weten of we op centraal of op west waren, de rest konden we zelf wel uitvogelen. Toen we vervolgens uit de bus kwamen werden we bijna een taxi ingetrokken door een vrouwtje wat zich er in de bus mee had bemoeit en die een slaatje uit ons wilde slaan. De taxi was natuurlijk illegaal en dat zagen we niet zo zitten, maar we hadden van te voren een prijsafspraak met de chauffeur gemaakt en waren niet van plan meer te betalen. Uiteindelijk heeft hij ons voor de deur van het hostel afgezet in plaats van voor het tempelcomplex en heeft hij daar toch nog iets meer voor weten te vragen. Bart heeft hem stiekem minder gegeven dan waar hij om vroeg en waren we blij dat we na een lange dag op de plaats van bestemming aangekomen waren. Reizen is leuk! Maar nu zijn alle frustraties geuit en kan het echte reisverslag beginnen!
De plaats van bestemming was dus het Shaolin Tempelcomplex, wat ten zuidoosten van Beijing ligt, in de bergen. De Shaolin Tempel is de oorsprongsplek van kungfu. Lang geleden is een Indische monnik er naar toe gekomen en heeft er kungfu ontwikkelt. Tot op de dag van vandaag zijn er veel monniken die kungfu uitstekend beheersen en zijn er rondom het tempelcomplex veel scholen waar je kungfu kunt leren. Ons hostel lag op een steenworp afstand van de tempel midden tussen de kungfu scholen. De volgende ochtend werd Bart om 6 uur wakker omdat hij allemaal vreemde geluiden hoorde. We zijn toen buiten wezen kijken en het bleek dat de leerlingen al aan hun eerste kungfu-les van de dag begonnen waren. Het was echt superleuk om te zien, want overal in steegjes, kleine pleintjes en op zandveldjes waren groepjes jongens (en een enkel meisje) van tussen de 5 en ong. 14 jaar kungfu aan het oefenen. Ze droegen allemaal typische kungfu-pakjes (zie de foto’s). Kungfu staat voor vaardigheid. Het vereist heel veel oefening om het goed te kunnen. Ik stond er verbaast van hoeveel kungfu oefeningen er ook in mijn handbaltrainingen voorkwamen. Ze doen bijvoorbeeld lenigheidsoefeningen, krachtsoefeningen (zoals squatten, stopsprongen en uitvalspassen gecombineerd met slaande bewegingen en rotaties), stabiliteitsoefeningen en sprintoefeningen. Omdat de kungfuscholen in het tempelcomplex liggen en de meeste hotels in het dorp verderop liggen was het dus erg rustig en helemaal niet toeristisch, wat het extra leuk maakte. Overdag zijn we de tempel gaan bekijken en hebben we een kungfu-voorstelling gezien. Hier lieten ze verschillende stijlen en soorten van kungfu zien, waaronder ook vechten met zwaarden, stokken en dergelijke. Dit was echter wel erg toeristisch, maar desalniettemin erg knap om te zien wat ze allemaal kunnen! Ik dacht altijd dat kungfu gewoon maar een saaie vechtsport was, maar stiekem ben ik wel onder de indruk en lijkt het me wel leuk om eens een keer een lesje te volgen.
Zondagochtend zijn we weer vroeg opgestaan maar omdat de meeste studenten op zondagochtend een rustdag hebben was er minder te zien als op zaterdag. De rest van de dag hebben we gebruikt om een van de bergen in de buurt te beklimmen. De meeste Chinezen gaan met 30 graden geen berg beklimmen en nemen de gondel. We hebben een aantal aanhoudende Chinezen moeten ontwijken die ons een gondelkaartje probeerden te verkopen en een heel eind met ons mee zijn gelopen voordat ze inzagen dat we echt de berg lopend gingen beklimmen. Als je in China een berg wilt beklimmen dan kan je er vanuit gaan dat er een stenen pad aangelegd is en dat je veel trapjes moet beklimmen. Echte zand of grindpaden zal je niet snel vinden. Na ongeveer 45 min. waren we al boven bij de gondel en vanuit daar was het uitzicht echt schitterend. Je kon over de hele vallei uitkijken. Vanaf daar zijn we nog een uur verder gelopen de bergen in langs allemaal typische rotswanden, wat ook supermooi was. Maar omdat we ’s middags weer de bus naar Zhongzhou terug moesten nemen zijn we toch maar met de gondel terug naar beneden gegaan.
In Zhongzhou hebben we een nachtje geslapen en de volgende ochtend vroeg de trein naar Xi’an gepakt.
Dit keer waren we goed voorbereid op de treinreis en wisten we wat we moesten verwachten. We hebben niet netjes op onze plaats gewacht zoals de vorige keer, maar zijn net als alle andere Chinezen ook lekker gaan dringen om als eerste in de trein te komen. Daar aangekomen hebben we meteen ruimte geclaimd om onze backpacks en rugzakken weg te stoppen. Dit scheelde al heel veel. Aan de rest konden we weinig veranderen, maar omdat we wisten wat we moesten verwachten was het een stuk draagbaarder dan de eerste reis. Onze strategie was koptelefoons opzetten zodat je niets hoort, een boek lezen en de rest om je heen proberen te negeren en zo de tijd zien door te komen. Ook hebben we nog leuk gekletst (met handen en voeten) met de omringende chinezen en onze reis in het point-it boekje getekend, wat ze erg interessant vonden.
Xi’an wordt een “ancient city” genoemd. Het is een grote stad in de Shaanxi-provincie, ten zuid-westen van Beijing en de Shaolin tempel. Het is vroeger de hoofdstad van China geweest gedurende meerdere dynastieën en was toen al een miljoenenstad. Van de oude stad is echter weinig meer over behalve de stadsmuur en twee torens die in vroegere tijden het openen en sluiten van de stadsmuren aankondigden. Verder leven in Xi’an de Hui-moslims, een van de vele minderheidsgroepen van China. Er is een grote moslimwijk midden in de oude stad welke tegenwoordig erg toeristisch is en waar je veel bijzondere hapjes kunt proberen en noten kunt kopen. De moslimwijk is leuk om te zien, maar verder is Xi’an weer een drukke stad waarin alle oude gebouwen plaats hebben moeten maken voor hoogbouw en winkelcentra. We zijn er 3 nachten gebleven en hebben o.a. over de 14 km. lange stadsmuur gefietst op een tandem. Iets wat erg leuk klinkt, maar aangezien de stad niet mooi is, is het het geld dat je ervoor betaald eigenlijk niet waard. Verder hebben we veel door de moslimwijk gelopen en alle verschillende hapjes uitgeprobeerd en verschillende soorten walnoten, pecannoten, etc. gekocht zodat ik eindelijk mijn favoriete ontbijtje weer kan maken (yoghurt met noten en fruit). Ook zijn we naar een openbaar zwembad geweest om af te koelen van de hitte. Dit was weer een bijzondere ervaring. Aangezien chinezen niet van zon houden was er geen plek om lekker te zonnen en was het alleen een zwembad. Het zwembad was in 2 delen verdeeld. 1/3 van het bad was voor iedereen toegankelijk en het overige 2/3 deel voor mensen die konden zwemmen. Een groot deel v/d chinezen blijkt nl. niet te kunnen zwemmen en blijft alleen in het deel waar ze kunnen staan, met of zonder zwembandjes om. Daarnaast waren we natuurlijk de enige 2 westerlingen en hebben weinig Chinezen een bikini, dus er werd weer flink naar ons gestaard. Ach ja, dat zijn we ondertussen wel gewend.
De laatste dag in Xi’an hebben we de bus gepakt naar het Terra Cotta leger. Xi’an heeft ongeveer 10 plekken rondom het treinstation waarvandaan bussen vertrekken, dus na ongeveer een uur rondvragen en -zoeken hadden we de juiste bus gevonden.
Ik had al wel eens van het Terra Cotta leger gehoord (en er van mijn vriendinnen beeldjes van gekregen die bij ons thuis in de kast staan) maar ik had me nooit echt beseft wat het nu precies inhield. In de Qin-dynastie was er een 13 jarige keizer die toen al met zijn dood bezig was. De keizer geloofde dat alles wat hij in zijn leven op aarde nodig had gehad hij ook na zijn dood nodig zou hebben. Ze hebben dus een mausoleum voor hem gebouwd met daaromheen alles wat hij na zijn dood nodig zou kunnen hebben, waaronder een heel leger. Ze zijn er in totaal 38 jaar mee bezig geweest om het af te maken. Pas ong. 50 jaar geleden heeft een boer per toeval ontdekt dat er beelden onder de grond lagen en later bleek dat er 3 velden liggen vol met terra cotta beelden. Alle beelden (soldaten, officieren, paarden met wagens, stalknechten, etc.) zijn in rijen ingegraven in een soort schuurtjes. Omdat er een dak van hout op lag en er in de loop der jaren veel gebeurd is, zijn veel van de daken ingestort en de beelden omgevallen en beschadigt geraakt. Ze zijn dus nog steeds bezig om alle beelden op te graven en weer in de originele staat in elkaar te zetten. Een hels karwei, maar wel erg indrukwekkend om te zien.
’s Avonds hebben we de nachttrein gepakt naar Emei, een stadje in de Sichuan-provincie, in de buurt van Chengdu. Helaas waren alle slaapplaatsen uitverkocht dus hebben we alleen nog maar hard-seats kunnen krijgen. De volgende dag kwamen we na een gebroken nacht en 18 uur treinen aan in Emei... maar aangezien dit verslag alweer veel te lang is komt dat de volgende keer!