Hello T-shirt Hello!

Op 19 juli stapten we op de trein, voor het laatste stukje trans-Mongolië express. Waar het stuk Rusland-Mongolië nogal saai was qua landschap, liet Mongolië ons niet in de steek. Verre van! Het Terelj park waar we net in gekampeerd hadden was mooi met veel bergen, rotsen en weides. Het landschap dat we zagen van Ulaan Bator naar het zuiden was heel anders, eerst een stuk bergen, maar dan veel kaler. Daarna kwamen meer lege steppes, met af en toe een kudde dieren. Later kwamen we langs de uitlopers van de Gobi woestijn: Heel kale steppes, met af en toe een boel zand, en we hebben zelfs wat kamelen gespot. Op dit stuk bleek ook hoe uitgestrekt en leeg Mongolië kan zijn, soms kun je kilometers naar links en rechts kijken zonder een tent te zien. Erg de moeite waard. We deelden onze coupe met twee Belgen uit Hasselt (Jomme en Marie), die net 21 dagen door Mongolië hadden gereisd. Ze hadden het grootste gedeelte van die trip met 3 Mongolen een Jeep gedeeld, en vertelden dat het een unieke ervaring was geweest. Als je de minderheid in zo’n groepje bent, met name als je elkaars taal niet spreekt, beleef je meer van de cultuur, dan wanneer je met 20 toeristen dezelfde reis maakt. Voor iedereen die nog geen vakantiebestemming heeft is Mongolië dus echt een aanrader, zolang je maar uit Ulaan Bator wegblijft.
Rond de avond kwamen we bij de grens met China aan. Hier volgden 2 lange stops, eerst de paspoort controle aan de Mongoolse kant en daarna aan de Chinese kant bij Erlian. Daarbij kwam nog dat de spoorbreedte in Mongolië en China verschillen waardoor onze trein in Erlian per wagon opgekrikt moest worden. Dit gebeurde allemaal terwijl wij er in zaten. We werden ongeveer 1-1,5 m. opgekrikt en vervolgens werd ons oude onderstel losgeschroefd en weggereden en kwam er een Chinees onderstel voor in de plaats.
De volgende ochtend reden we door noordoost China naar Beijing door een schitterend berglandschap.
De aankomst in Beijing was even een cultuurshock... Overal Chinezen (wat een verassing) en overal Chinese tekens. Waar we in de Oekraïne en Rusland het Cyrillisch nog enigszins onder de knie hadden, bakten we van het Chinees bar weinig. Het duurde dus even voordat we de metro gevonden hadden, want iedereen die we de weg vroegen sprak geen of nauwelijks een woord Engels.
Maar met wat handen en voetenwerk kwamen we toch bij ons hostel aan, wat midden in Beijing in een van de ‘hutongs’ lag. Hutongs zijn traditionele wijkjes met kleine steegjes en kleine straatjes. Je hebt populaire toeristen hutongs met veel toeristenwinkeltjes maar ook traditionelere hutongs waar hele gezinnen nog steeds op een paar vierkante meter wonen en waar de hele straat een gezamenlijk toilet heeft. De meeste hutongs maken tegenwoordig plaats voor nieuwbouw, maar omdat ze steeds schaarser worden blijken ze ook weer populairder te worden en kosten sommige huisjes zelfs een paar ton.
Maar goed... van te voren wist ik niet zo goed wat ik van China moet denken en dat weet ik nu na een week nog niet. China heeft twee kanten. Aan de ene kant zijn Chinezen een beetje egoïstisch. Of het komt omdat ze met zo velen zijn en voor henzelf moeten opkomen weten we niet, maar overal waar je komt dringen ze enorm voor. Ze zijn bang dat ze niet als eerste in de metro, trein of waar dan ook binnen komen. Daarnaast lopen alle vrouwen met een paraplu in hun hand. Niet omdat het slecht weer is, nee het is de hele week al boven de 30 graden geweest. Juist bij mooi weer zijn Chinezen bang om bruin te worden. Een blanke huid is een teken van schoonheid, en daarom lopen ze allemaal met een paraplu opgestoken of een zonneklep op. We zijn dus al meerdere keren bijna in ons oog gestoken door die rotdingen. Daarnaast dragen ze het liefst lange broeken of trekken ze hun witte sokken of kousen hoog op, wat voor ons geen gezicht is.
Een ander minder punt is dat Chinezen het gewoon vinden om overal te rochelen, boeren, spugen en scheten te laten. Oh ja, en ze blijven ons aanstaren en (stiekem of niet) foto’s van ons maken. Heel fijn.
Maar goed, dat is de ene kant van China. Aan de andere kant heeft China ook hele mooie dingen en dat heeft Joanna ons laten inzien.
Joanna is het nichtje van een collega van Sjang, Bart zijn neef. Joanna studeert in Beijing en kwam een uur nadat we in het hostel waren gearriveerd ons ophalen.
We dachten dat ze een paar leuke dingen zou vertellen over Beijing en ons misschien een paar uurtjes zou rondleiden, maar Joanna heeft ons al met al bijna 2 dagen vergezeld! Bij aankomst troffen we een erg verlegen meisje wat weinig Engels durfde te praten. Toen een vriend van haar, Vincent, ons vergezelde kwam ze wat meer los. Joanna en Vincent zijn overigens hun “Engelse” namen. Naast hun “Chineze” naam hebben veel chinezen voor het gemak of voor hun werk ook een Engelse naam. Joanna en Vincent hebben ons meegenomen naar een traditioneel Chinees restaurant. Het eten heeft ons in China tot op heden echt verrast. Het is superlekker en totaal niet wat je in Nederland bij de chinees krijgt. We hebben onder andere spicy-kip, een vis, wortel van de lotus, lelieblaadjes, etc. gehad. We vroegen hen of ze ook wel eens hond of kat aten, maar dat vonden ze maar vreemd. Daarna zijn we nog door een hutong gelopen en hebben we in een waterfiets over een meer gevaren. De volgende ochtend stond Joanna alweer klaar om ons mee naar de het Tian’an Menplein, Verboden Stad en de Lama Tempel te nemen. Het Tian’an Menplein is het plein waar o.a. Mao opgebaard ligt en de regeringsgebouwen staan. De Verboden Stad is het oude paleis waar gedurende 500 jaar 24 keizers hebben gewoond en waar mooie traditionele gebouwen staan. De Lama Tempel is een schitterende Tibetaans-boeddhistisch klooster. Daarna hebben we Peking Eend gegeten. Peking eend wordt traditioneel gegeten in kleine dunne pannenkoekjes, een soort wraps. Daar leg je een paar stukjes eend in die je in een sojasaus gedompeld hebt. Dan doe je er nog wat komkommer en andere groente bij en rol je het geheel op. Ik had wel verwacht dat het lekker zou zijn, maar het staat nu echt in mijn top 5 van favoriete gerechten! Verder hebben we veel met Joanna gekletst en heeft ze ons veel over de Chinese cultuur vertelt, en wij haar over onze cultuur. Dinsdag moest Joanna op de universiteit zijn en hebben we de trein naar Badaling gepakt, waar we naar de Chinese muur zijn gegaan. Met behulp van wat Chinese tekens die Joanna op een blaadje heeft geschreven hebben we een treinkaartje weten te kopen. Omdat we net de trein gemist hadden zijn we eerst gaan lunchen in een winkelcentrum naast het station. Daar zagen we een sushi restaurantje met een lopende band. Op de lopende band stonden schaaltjes met verschillende sushi gerechten, die je zelf van de band af kon pakken. In Nederland is sushi normaal best duur, maar we dachten ontcijferd te hebben dat het hier maar 6RMB per schaaltje kostte, dus ong. 75 cent. We hebben ons dus lekker vol zitten eten aan sushi en voelden ons een beetje zoals in de reclame van “Hi”, waar die jongens denken onbeperkt sushi te kunnen eten terwijl de rekening enorm bleek te zijn. Gelukkig liet ons Chinees ons niet in de steek en hebben we omgerekend voor 4 euro per persoon een flinke portie gegeten! Relaxed! Zo willen we wel backpacken!
Badaling ligt midden in de bergen, ong. 1 uur en 15 min. met de trein van Beijing af. Een treinkaartje (retour) kostte omgerekend 1 euro 40 per persoon!
In Badaling was een heel stuk van de muur gerestaureerd zodat het (relatief) goed begaanbaar was. Ik zeg relatief omdat het beklimmen van de muur best een sportieve uitdaging is, zeker als het 32 graden is. Het is nl. geen rechte muur, maar hij gaat omhoog en omlaag en weer omhoog en weer omlaag... etc. De trappetjes zijn relatief steil en de treden hoog, en daarbij moet je nog traag lopende Chinezen en hun paraplu’s ontwijken, dus we hebben flink gesport.
Het lopen over de muur was een ervaring op zich, maar het uitzicht was echt schitterend. Omdat Badaling in de bergen ligt zie je aan weerszijden alleen maar bergen. Het eerste stuk was erg toeristisch (en veel Chinezen wilden met ons op de foto omdat we westers zijn). Overal proberen ze je dingen aan te smeren, zoals t-shirts met de muur erop, vandaar de titel “Hello T-shirt Hello!”. Maar hoe verder we van het beginpunt afkwamen, hoe rustiger het werd. Op een gegeven moment hadden we zelfs hele stukken muur voor onszelf.
Woensdag hebben we geprobeerd onze reis naar Tibet te regelen. Na veel rondvragen bij reisbureautjes en gezoek op internet blijkt dat helaas toch niet mogelijk omdat je een toeristen permit aan moet vragen en dat 15 werkdagen duurt. Daarnaast is een vlucht naar Lhasa erg duur en moet je perse een tour boeken. We hebben dus maar besloten dat plan te laten varen en gewoon 30 dagen in China rond te reizen en daarna een vlucht naar Kathmandu, Nepal te boeken. Woensdag en donderdag hebben we verder nog het Olympisch Stadion en de Tempel of Heaven bezocht en zijn we naar de Silk Market geweest, een heel groot gebouw met allemaal mini-winkeltjes / stalletjes waar ze nepmerken verkopen en waar je flink kunt onderhandelen over de prijs. Ook hebben we 2 avonden in de hutong om de hoek gegeten. Daar heb je allemaal kleine grilltentjes, d.w.z. er staat een grill op straat of ingebouwd in een muur. Op straat (in de steegjes) staan wat stoeltjes en tafeltjes en zit iedereen buiten te eten en drinken. De eerste dag was er geen Engelse menukaart en hebben we op de gok een aantal Chinese tekens aangewezen. Het resultaat was erg lekker, allemaal spiesjes met o.a. saté, groente en calemari’s. Ik denk dat er ergens ook iets van orgaanvlees tussen zat, maar dat wisten we niet zeker. De dag erna konden we het vlees en de groente aanwijzen dus wisten we wat we kregen. We konden ook kiezen uit slakken, grote maden en andere wazige dingen, maar hebben het relatief netjes gehouden. We hebben toen o.a. inktvis v/d grill gegeten en weer allerlei groente en vleesspiesjes. Toen we uitgegeten waren wees een van de jongens van de grill een spiesje aan. Hij maakte toen een gebaar als in de vogeltjesdans en wees daarna naar zijn hart. Kippenhartjes dus ;) Dapper als we zijn hebben we die natuurlijk moeten proberen, en eigenlijk was het best lekker. Hart is natuurlijk ook gewoon spierweefsel dus verschilt qua smaak niet eens zo heel veel van ander vlees. Het kost er allemaal echter niets. Beide avonden hebben we voor 3 a 4 euro p.p. zitten eten en drinken. Daarna hebben we in het hostel nog gezellig zitten kletsen met andere reizigers. We hebben daar trouwens ook al de eerste Eindhovenaren gespot ;)
Onze laatste avond zijn we door Joanna en haar vriend mee uit eten genomen naar een traditioneel Chinees HotPot restaurant aan het meer waar we de eerste avond in de waterfiets hadden gevaren. HotPot is een soort fondue waarbij je allerlei soorten vlees, vis en groente in een pot met kokend water met kruiden gooit. Het water wordt warm gehouden door kooltjes in de pot. Als het gaar is dompel je het in een sausje wat een beetje op satésaus lijkt, maar van sesamzaad gemaakt is. Erg lekker, maar superveel. En het nadeel is dat je alles met stokjes moet eten. Bart is hierin een kei, volgens Joanna doet hij het net zo goed als de Chinezen zelf. Ik daarentegen eet volgens Joanna als een baby (tja, ik hoor van vrienden en familie in Nederland dat ik dat met mes en vork ook doe, dus da’s niets nieuws of wel?). Ik laat echt alles vallen met die stokjes en ben al het leedvermaak geweest van een hoop Chinezen. Inmiddels gaat het al wat beter gelukkig en doen ik er wat sneller over. Het eten is in ieder geval nog warm als ik het binnenkrijg ;). Hoewel het met de stokjes beter ging, gooide ik toch nog de bak met saus over me heen... Maar Joanna en de toiletjuffrouw waren super behulpzaam om mijn jurk uit te spoelen, en met deze temperatuur was ze ook zo weer droog.
Maar goed, helaas moesten we donderdagavond al weer afscheid nemen van Joanna en Beijing omdat we vrijdagochtend vroeg de trein hadden naar Zhengzhou. Vanuit Zhengzhou zijn we doorgereisd naar de Shaolin Tempel, wat de oorsprongsplaats is van de Kungfu en waar nog veel traditionele Kungfu-scholen liggen. Maar daarover en over de treinreis erheen de volgende keer meer, want dit verslagje wordt nu toch wel erg lang!

再見 (Zàijiàn)!

Ps. Facebook is gecensureerd in China, dus we kunnen maar een beperkt aantal foto’s meesturen helaas...