Fernet con coca!
Door: Bart en Han
Blijf op de hoogte en volg Bart en Han
04 Mei 2014 | Argentinië, Salta
Ook ons hostel in Mendoza gaf ons een dubbel gevoel. Toen we aankwamen in het hostel besloten we mee te doen aan de Asado (Argentijnse bbq) die avond. Aan de ene kant hadden we een gezellige avond met jonge zuipende Engelsen, een Canadees meisje (Carly) en een andere Engelse kerel (Greg) die niet bij de zuipende Engelsen hoorde. Met redelijk lekker vlees, veel beter dan we het in Nederland zouden krijgen, maar helaas niet zo goed als de Como Vaca biefstuk of het lammetje in El Bolson. Echter toch lekker genoeg om de vegetarische Carly zover te krijgen om biefstuk te eten. We zijn verwend volk geworden, dat moge duidelijk zijn! Carly introduceerde ons aan meneer Fernet con Coca, een typisch Argentijnse kruidenlikeur met Cola, die ons nog veel plezier zou bezorgen de komende tijd. Later zou Carly ons ook elk verhaal dat ze die avond vertelde nog een keer vertellen, ze had hem toen al redelijk geraakt namelijk.
Maar toen wij dertigers ons nestje opzochten rond twaalven, toen gingen de Engelsen nog even op stap. Eigenlijk gingen ze pas om 3 uur op stap en was het tot die tijd erg lawaaierig. Toen ze om 6 uur thuis kwamen werd het natuurlijk weer lawaaierig en heeft onze kamergenoot er een half uur over gedaan om zijn kluisje open te krijgen om vervolgens in de gang op een bank in slaap te vallen. ’s Morgens bleek dat we er die nacht een andere Britse kamergenoot bij hadden gekregen… Slapen in dorms blijft altijd een grote verassing!
Vanuit Mendoza hebben we een dag geraft in de Andes en een dag op de fiets de Maipu-valley verkent. De Maipu valley staat bekend om zijn goede wijn, dus ’s morgens om 10 uur zaten we al op de fiets richting de eerste “Bodega”: Trapiche. Trapiche is een van de grotere wijnerijen en importeert ook naar Nederland. Het was een hele mooie oude gerenoveerde bodega waar we een uitgebreide rondleiding kregen en uiteindelijk lekkere rode wijnen mochten proeven. In Australië en Nieuw Zeeland werden voornamelijk witte wijnen gemaakt, met een enkele rode wijn. In Argentinië is het net andersom en zijn ze gespecialiseerd in rode wijnen. Het was dus leuk om die dag ook wat meer over de verschillen tussen rode wijnen te leren proeven.
’s Avonds namen we samen met Carly de nachtbus naar Salta, waar we de volgende ochtend aankwamen bij ons niet zo sfeervolle hostel. De stad zelf was wel leuk, met koloniale gebouwen, parkjes en pleintjes, de lekkerste empanada’s van Argentinië en de Cerro San Bernardo, een berg met vanuit daar een mooi uitzicht over de stad.
Vanuit Salta namen we op aanraden van Ronald en Carla de route van de Tren a las Nubes, de trein in de mist. Deze trein rijdt vanuit Salta tot een hoogte van 4220m. Omdat de trein 10 keer zo veel kostte als de bus en dezelfde route volgt besloten we de bus te nemen. De bus is iets minder spectaculair, maar nog steeds maar het landschap onderweg was desalniettemin schitterend. We reden door een droge vallei vol cactussen (Cardrona’s) omhoog door een aantal kleine dorpjes.
Aan het begin van de avond kwamen het stoffige dorpje San Antonio de Los Cobres aan. Er is hier weinig te beleven behalve als de trein vol toeristen langskomt. De huizen in het dorp zijn gemaakt van adobe (klei en zand) en de locals lijken al erg op Bolivianen. ’s Avonds aten we lamavlees en sliepen we slecht omdat we vanuit Salta (1152m.) naar een hoogte van 3775m. waren gestegen. Door de snelle stijging hadden we de dag erna het gevoel dat we een kater hadden. We wilden een bus of taxi naar het mooie La Polvorilla viaduct nemen, maar na lang zoeken bleken beide mogelijkheden niet mogelijk. Toen we voor een gesloten taxibedrijf stonden bleek een Argentijns stel met een peuter hetzelfde plan te hebben. Zij hadden een telefoonnummer van een andere taxi en boden aan om de taxi te delen. Het was een gezellig stel en aangezien zij geen Engels spraken was het voor ons tevens een goede manier om ons gebrekkige Spaans te verbeteren. Tevens leerden ze ons hoe je coca-bladeren moet kauwen.
Bij het viaduct aangekomen bleek nogmaals wat de hoogte met ons deed (4220m). We klommen van onderaan het viaduct zo’n 75m. naar boven, maar moesten elke 15m. even stilstaan omdat we buiten adem waren en ons hart in onze keel bonkte.
Gelukkig namen we dezelfde dag de bus weer terug naar Salta en merkte je tijdens het dalen al dat de energie weer terugkwam. Helaas bleek bij aankomst in ons nieuwe hostel dat de zatte Britten daar ook weer waren (en dat we hen in de weken daarna nog meerdere malen tegen zouden komen).
Na Salta reisden we samen met Carly door naar de Quebrada de Humahuaca ten noorden van Salta, tegen de grens van Chili en Bolivia aan. Vanuit het zuiderlijkste puntje van Chili en Argentinië hadden we er nu al bijna zo’n 5000km. opzitten!
De Quebrada de Humahuaca is een lange droge vallei vol met bergen waarvan de stenen verschillende kleuren hebben, van oranje rood tot paars tot groenig. Muy Lindo! Ook hier begon het er steeds woestijnachtiger uit te zien en stikte het er van de cardrona’s. In het dorpje Humahuaca zagen we nog meer mooie adobe huisjes en verkochten de locals gewoven velgekleurde kleden, truien, etc. We hadden een erg gezellig hostel en omdat het pasen zou zijn sloegen we flink wat eieren en chocolade paaseieren in. ’s Middags bezochten we de schitterende “Serranias del Hornocal”, bergpieken met 14 verschillende kleuren stenen. Het zag eruit alsof het geschilderd zou kunnen zijn. Omdat het tevens een van onze laatste avonden in Argentinië zou zijn besloten we nog een laatste keer een lekkere steak te gaan eten met een Fernet con coca en een bandje met traditionele panfluitmuziek erbij. Carly besloot voor een avondje weer even geen vegetariër te zijn… net als de avond daarop waar we met het hele hostel weer een heerlijke asado hadden.
Helaas moesten we toen afscheid nemen van Carly, zie ging door naar Bolivia om met andere vrienden de zoutvlaktes van Uyuni te bekijken en wij wilden eerst nog naar San Pedro de Atacama in Chili. Tijdens het wachten op de bus naar San Pedro (bussen rijden natuurlijk nooit op tijd hier) leerden we al een leuke groep jongeren kennen die ook naar San Pedro ging en bleken de zatte Britten ook weer bij ons in de bus te zitten (hoi hoi hoi). Gelukkig waren ze erg rustig dit keer, waarschijnlijk hadden ze nog een kater van de avond tevoren.
Via de Paso de Jama (4320m.) reden we vanuit Argentinië naar Chili. Ondanks dat we al bijna onze hele reis in Zuid Amerika in de Andes zijn merken we sinds Salta eigenlijk pas dat de bergen steeds hoger worden en dat we regelmatig boven de 4000m. uitkomen. We zijn op de altiplano beland!
Onderweg was het al schitterend, dus keken heel erg uit naar al het moois dat San Pedro de Atacama en de zoutvlaktes van Uyuni ons nog zouden bieden!
Foto’s Mendoza y Salta:
https://www.facebook.com/media/set/set=a.689665434405385&type=1&l=4435b42355
Foto’s San Antonio de los Cobres en Quebrada de Humahuaca:
https://www.facebook.com/media/set/set=a.689677541070841&type=1&l=3406c5854d
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley