Buy one from me, buy one from me too!!!

Ja het is weer een tijdje geleden, en omdat we nogal wat klachten kregen, hier weer een update! Ondertussen hangen zijn we maar liefst 4 landen verder... Na 6 weken Nepal, vlogen we via Kuala Lumpur naar Hanoi in Vietnam. In Kuala Lumpur moesten we een nachtje wachten, en we vroegen ons af of het misschien mogelijk zou zijn om wat van de stad te zien in die tijd. Op het vliegveld kwamen we een Frans meisje tegen die we ook vaker op de Anapurna trek hadden gezien, en zij vertelde dat het makkelijk was om in de stad te komen. Ze wist ook wel een plekje in Chinatown waar we konden slapen. Zo gezegd, zo gedaan, en dus konden we snel wat zien van Kuala Lumpur (de Petronas Twin Towers), iets eten en een biertje drinken, een paar uurtjes slapen, en hatseflats, weer met de express trein naar het vliegveld om de vlucht naar Hanoi te halen.
Maleisië, check!

De volgende stop was Hanoi, waar we een lokale bus voor geun geld (35 euroct. p.p. voor 1,5 uur in de bus) naar de stad namen. Vanuit de bus kregen we al een beetje wat mee van het landschap van Vietnam, het verkeer met de duizenden scootertjes, en de mensen. We werden gedropt bij het oude centrum en met even zoeken vonden we al snel waar ons hostel lag. Daar kregen we een ruime privé kamer, die er heel netjes uitzag. Maar het personeel bleef zich maar verontschuldigen, want de dag erna zouden we een veel betere kamer krijgen! Nou we waren benieuwd! Wat bleek, de kamer die we de dag erna kregen was nog groter en had twee King Size bedden. Na het stapelbed in een kamer van 2 vierkante meter in Maleisië was dit weer het andere uiterste. De eerste avond kwamen we al in aanraking met de hardnekkige xe om (scooter taxi’s) chauffeurs, die je iedere 5 seconden lastig vallen om je ergens naar toe te brengen. Gewoon simpel rond lopen zou de komende maand een opgave worden, aangezien je iedere 3 seconden “Hello sir, moto?” hoorde. Afhankelijk van de mood van ons, dan wel de xe om chauffeurs, was dit ofwel hem op een grappige manier afwimpelen, of “jij bent de 50e kerel die het vraagt, ik blief geen moto”. Anyway het hoort erbij zullen we maar zeggen. In Hanoi hebben we onze tijd besteed met een beetje bedenken wat we verder in Vietnam zouden willen zien, en met de stad te bekijken: Het military history museum (Franse en Amerikaanse oorlog vooral uiteraard), Ho chi minh’s mausoleum en paleis, prison museum, en een boel kleine en grote tempels. Hanoi heeft een hele leuke sfeer met kleine gebouwen met allemaal verschillende kleurtjes, en veel Franse invloeden. Ook heel leuk is de bia hoi cultuur: op iedere straathoek kun je local bier krijgen, dagvers gebrouwen zonder conserveermiddelen. Het moet dus ook dezelfde dag gedronken worden. Althans, dat zegt de lonely planet. Voor 15 eurocent krijg je een glas! Het smaakt best prima, een beetje aan de zoete kant en het alcoholgehalte zou rond de 3% liggen. Een avond gingen we ergens zitten en anderhalf uur later waren we 8 bia hoi verder, 4 vrienden rijker (terwijl ze geen woord Engels spraken), en niks armer aangezien de locals onze rekening ook nog betaald hadden voor ze weggingen. Toen wij wilden betalen, en er dus achter kwamen dat er niks meer te betalen viel, accepteerde de eigenaar zelfs geen fooi van ons! Een tweede bia hoi avond hebben we gezellig gekletst met een jonge Vietnamees die bij UPS werkt en goed Engels kon. Dit waren dus twee mooie ervaringen met de locals, en dus vonden wij dat Vietnamezen super aardige mensen zijn. En latere ervaringen met mensen in hotels, gidsen en dergelijke zouden dat beeld bevestigen.
Maar er is ook een andere kant aan sommige Vietnamezen, en dat is dat toeristen als lopende portemonnee’s worden gezien. Je wordt overal een beetje opgelicht, en dat komt ook uit het feit dat er vroeger twee tarieven waren, een voor toeristen en een voor locals (in ongeveer alles). Nu is dat officieel niet meer, maar toch krijg je nergens een eerlijke prijs. In een lokale bus later in Vietnam, werden we bijna uit de bus gezet omdat ze ons niet de normale prijs vroegen, maar 3 keer zoveel. Dit weigerden we natuurlijk, vooral omdat de echte prijs op de zijkant van de bus geschreven stond. To make a long story short: there was some yelling involved maar we hebben maar een heel klein beetje meer moeten betalen dan de local prijs. Bij ieder winkeltje beginnen ze tevens roepen of je hun fruit, kleren, cola etc. wilt kopen. Als je even niet oplet betaal je 4x zoveel voor een broodje op straat, etc etc etc. Dit kan best wel vermoeiend zijn, en was ook wel nieuw voor ons, aangezien dat in Nepal en China een stuk minder was. En dat heeft ons beeld van Vietnam wat negatiever gemaakt. Ook de Sapa trip hielp niet echt, maar dit later. Maar voor ik verzand in gezeur, gaan we het weer verder over de mooie dingen van dit rare land hebben!
Want als je bedankt dat Vietnam zowat constant in oorlog is geweest van ong. 1000 na Christus tot ong. 1990, plus sinds de Amerikanen weg zijn zo communistisch is als maar kan, is het verbazingwekkend hoe goed het lijkt te gaan met de economie en de mensen. Vietnam oogt veel westerser en rijker dan bijvoorbeeld Nepal, waar nauwelijks asfalt ligt. Waar de mensen wel nog arm zijn en erg basaal leven was in de dorpjes in het noorden in de buurt van Sapa. Daar wonen allemaal verschillende stammen (Hill tribes), die allemaal hun eigen klederdracht, rituelen en taal hebben. Soms wonen deze tribes maar 3 kilometer van elkaar vandaan, maar kunnen ze elkaar niet verstaan (net Limburg zegt Han). Het leek ons leuk om dat te gaan bekijken, en in de lonely planet vonden we een organisatie (de Sapa sisters) gerund door een paar lokale gidsen, allemaal jonge meiden van dezelfde familie. Het idee is dat al het geld bij de locals terecht komt, wat ons een goed plan leek. Het was niet echt goedkoop, maar we zouden bij de locals overnachten en dat leek ons wel de moeite waard. Nou dat viel dus helaas een beetje tegen. Allereerst moesten we de nachttrein ernaar toe nemen, die ongeveer 40 km/h reed, en waar ik een kakkerlak uit mijn haar kon vissen midden in de nacht. All in the game... Daarna een minibus gepakt en toen zagen we het mooie landschap en de rode, mistige zonsopkomst! In het dorpje Sapa werden we gedropt waar we constant werden lastig gevallen door lokale vrouwtjes in klederdracht die ons wel rond wilden leiden. Plus door moto-chauffeurs die wel een hotel erbij hadden. Daarnaast was een local zo vriendelijk om ons de verkeerde kant op te wijzen (duidelijk opzettelijk) waardoor we het hele dorp op en neer moesten. 60 Black Hamong (een van de hill tribes) vrouwtjes en 40 motorrijders verder met “volledige bepakking”, en ondergetekende kon iemand wel wat aan doen en daarna het liefst de eerste trein terug nemen. Maar we vonden de plek waar we onze gids Peng zouden ontmoeten. Peng was 23 a 24 en nog niet getrouwd. Omdat in de dorpjes alle meiden rond hun 13e! trouwen, werd het voor haar moeilijk om een lokale jongen te vinden, want deze willen alleen nog jonge meisjes. Maar ze zat er niet zo mee, want die oude gebruiken vond ze maar niks. Maar ik dwaal af, Peng zou met ons door de rijstvelden gaan wandelen, maar vanaf het begin liepen er ook een drietal Black Hamong vrouwtjes met ons mee. Gezellig dachten wij, maar helaas, ze probeerden alleen wat zelfgemaakte zooi te verkopen bij de lunch. En Peng moedigde dit ook nog eens aan want ze waren tenslotte helemaal met ons meegelopen. Daarna kwamen de kindjes binnen, die ongeveer 10 minuten aan de tafel bleven zeuren tot je een armbandje kocht. Buy one from meeeeeeeee! Buy one from me tooooo! Blijkbaar doen ze dit tijdens hun lunchpauze, want ze gaan wel allemaal naar school (zeggen ze). De wandeling door de dorpjes was wel heel mooi: de natuur en de manier van leven. Maar de homestay waar we bleven slapen was gewoon een zolder waar we op sliepen met nog 10 andere toeristen, en er was niet echt contact met de locals. De dag erna hebben we nog een stukje gewandeld en geluncht (weer hetzelfde verkoop gezeur uiteraard). Dus behalve het wandelen, en de leuke mensen die we in de homestay hebben ontmoet, vonden we dit wel erg tegenvallen. Authentiek was het zeker niet.

We hadden het dus even gehad met het oplichten, het toeristische, en het lastig gevallen worden door de xe om chauffeurs, dus we besloten om naar Cat Ba Island te gaan. Dat is dichtbij Ha Long Bay, wat erg mooi is, alleen Cat Ba is niet zo toeristisch. Dat was inderdaad zo, en hier hebben we een weekje kunnen bijkomen. Door de typhoon Nari moesten we hier ook wat langer blijven dan we eerst wilden, maar dat was geen enkel probleem met het mooie weer. Terwijl het bij ons in het Noorden van Vietnam heerlijk was, stormde het ontzettend in de Philipijnen en later in midden Vietnam. De gevolgen van deze storm: omgevallen bomen en overstromingen, zagen we later ook vanuit de bus en in Hoi An. In Cat Ba zijn we naar het strand geweest, hebben een scootertje gehuurd en over het eiland getoerd, lekker gegeten, etc! Ook hebben we een dag een boot toer gemaakt naar Ha Long Bay. Deze baai is erg mooi, want hij bestaat uit honderden eilanden. Deze eilanden zijn karst bergen, zoals we ook al in China hadden gezien. Nou dit was toch wel sjun hoor, bijna zo mooi als Assisi (lang verhaal). De toch op zich was ook heel erg de moeite waard, we zaten met zijn zessen op de boot en hadden kano’s en snorkels meegenomen. De kanotocht was super, we gingen door twee grotten heen waarvan eentje vol zat met vleermuizen. Uiteindelijk kwamen we in een soort afgesloten meertje uit, omringd door jungle, waar je dus alleen met de kano kon komen. Ook het snorkelen was leuk, we hebben nog op een verlaten strandje gelegen en heerlijk geluncht op de boot. Dit was wel het hoogtepunt van Vietnam tot nu toe vond ik.

Na deze dagen op Cat Ba namen we de bus naar Hoi An. Dit was een slaapbus die er 26 uur over deed. Het was een vrij slechte bus. :) Kort samengevat: rokende chauff en de hele nacht door Vietnamese Frans Bauer met jaren 80 keyboard akkoorden. Het lange verhaal: vraag Hanneke! ;) Hierna het lokale bus verhaal van pagina 1, en we kwamen aan in Hoi An. Het lijkt natuurlijk alsof we het zo slecht hadden, maar dat was zeker niet zo! Het is alleen leuk om te vertellen over het gezeur. Hoi An is een leuk stadje, waar in het centrum nog veel oude Franse gebouwen staan. Veel van deze gebouwen zijn ook werelderfgoed, en sommigen nog in hun oorspronkelijke staat en inrichting. Ook het eten in Hoi An staat erg goed bekend, en dat hebben we ook goed getest! Zo lekker zelfs, dat Hanneke weer een kookcursus heeft gedaan. Het was allemaal heel lekker, naar mijn bescheiden mening, en ze kreeg de recepten mee, dus kom proeven in Eindhoven (ooit).

Bart had ondertussen de bus geregeld, die dit keer best prima was! Volgende stop Ho Chi Minh City, ofwel Saigon. Weer een kleine 24 uur bus verder (maar 900 km!) kwamen we aan in HCMC in het donker. Omdat we geen waardevolle spullen in de grote backpacks laten, zaten al onze spullen in Hanneke’s kleine rugzak, die we in de bus hebben. Toen we uitstapten werden we uiteraard weer door 20 xe om chauffeurs lastig gevallen die we probeerden te negeren. Toen we onze grote backpacks aan het omdoen waren, en de kleine backpacks vijf seconden op de grond hadden staan, zag Hanneke in haar ooghoek een verdachte jongen zich omdraaien en aanzetten voor een sprint. Gelukkig had ze net op tijd (tegelijk met de dief), de kleine backpack vast, anders waren we in de puree geweest. Welcome to Saigon! Omdat we de grote backpacks om hadden, had de dief achterna zitten geen zin. Sterker, hij liep een meter of twintig en ging op een bankje zitten. Toen we daarna hem achterna probeerden te gaan, toen rende hij wel weg, maar ja met die kilo’s op onze rug leek ons dit zinloos. Enfin, met de noradrenaline nog pompend in ons lijf kwamen we aan in het hotel. Hier kregen we een kamer op de bovenste verdieping, overal lekkages, schimmel en mieren. Tot nu waren alle accommodaties in Vietnam erg goed geweest, maar deze kamer was het tegenovergestelde. Na wat gezeik, kregen we een andere kamer die gelukkig wel ok was. Die avond zijn we nog maar even een ijskoffietje gaan drinken met taart om tot rust te komen, en te vieren dat we niet naar de ambassade moesten en dergelijke!
In Saigon hebben we twee toers gedaan. Omdat we er ondertussen achter waren dat in dit land zelf regelen niet alleen moeilijker en tijdrovender is, het is meestal nog duurder ook! Een toer ging naar de Cu Chi tunnels, wat erg indrukwekkend was. Dit is het grootste tunnelsysteem van de Vietcong, wat zelfs tot aan de rand van Saigon uitkwam tijdens de Vietnam oorlog. Deze tunnels zaten ook vol met gruwelijke boobytraps, die gedemonstreerd werden. Ook gruwelijk slecht waren de anti-amerikaanse “grapjes” van de gids hierbij. Als laatste mocht je nog door een stuk tunnel kruipen, dit stuk was een beetje verbreed voor de toeristen, maar nog steeds beklemmend, en het is moeilijk voor te stellen dat de lokale mensen jaren ondergronds hebben geleefd in dit soort tunnels. De rest van deze dag hebben we een rondje gelopen in Saigon, de tweede toer en de bus naar Cambodja geregeld, en ’s avonds bia hoi gedronken met twee leuke Nederlanders (en een ladyboy gezien).
De tweede toer ging naar de Mekong delta. De gids op deze busreis was erg leuk, en vertelde ook veel over de cultuur in Vietnam en zijn eigen gezin. De toer was een klein beetje toeristisch, maar wel best leuk! Leuke mensen ontmoet, een kanoritje over een klein riviertje gemaakt, en gezien hoe ze kokossnoepjes maakten. Verder hebben we beide nog een dikke python in de nek gehad, om een beetje aan de slangenangst van Han te werken! ;) De dag erna namen we alweer de bus naar Cambodja, naar Siem Riep, te lezen in ons volgende stukje!

Voor de foto's van Vietnam ga naar deze link:
https://www.facebook.com/media/set/set=a.602300783141851&type=1&l=1c493ffafc