Ain’t no mountain high enough!!!

Ain’t no mountain high enough!!!

Kathmandu, de hoofdstad van Nepal is een superdrukke stad. We hadden het gevoel dat we in India waren, want overal ligt afval op straat, een groot deel van de straten is niet verhard en vol kuilen, alle vrouwen dragen er kleurrijke sari’s en er lopen koeien midden op straat. Verder klinkt het Nepalees ook bijna hetzelfde als het Indisch, vooral als ze in het Engels tegen je praten. Om de drukte te vermijden hadden we met hulp van een van de medewerkers van ons hostel (Raj) al snel een plannetje bedacht: als we toch in Nepal waren dan moesten we toch ook maar naar Mount Everest toe! Met onze driedaagse trektochtervaring van Mt. Emei uit China en onze ronde buikjes van het lekkere Chinese eten moest dat helemaal goedkomen toch???
We hebben zitten twijfelen of we een gids zouden nemen of niet en of we alleen naar Base Camp mt. Everest (E.B.C.) wilden trekken of ook nog een extra tocht naar de iet-wat-gevaarlijke Cho La Pass zouden maken. De tocht naar E.B.C. duurde 12 dagen en de Chola Pass erbij zou 16 dagen zijn, maar zou volgens Raj en de Lonely Planet wel de moeite waard zijn. Uiteindelijk hebben we besloten dat we de Cho La Pass erbij zouden doen en dat we dan wel een gids zouden nemen omdat de pas zonder de gids te gevaarlijk is. Een porter (iemand die je bagage voor je naar boven draagt) vonden we zonde van het geld, dus hebben we allebei zo licht mogelijk gepakt en onze dag-rugzak helemaal volgestopt met: warme kleding en lang ondergoed, een regen/windjack, wc papier, snickers en mueslirepen, een hoofdlampje, een flinke EHBO-kit, een lichtgewicht handdoekje en chloordruppels om het water mee te zuiveren. Bovenop de rugzak bonden we onze slaapzak nog vast en met 2 flessen water per persoon erbij woog de rugzak ong. 8-10 kg.
Om naar E.B.C. te trekken moet je beginnen vanuit Lukla. De makkelijkste manier om in Lukla te komen is vliegend. Je kan ook een bus pakken en nog een week naar Lukla toe trekken, maar dat scheen niet echt de moeite waard te zijn en kostte teveel tijd. Raj heeft dus voor ons geregeld dat we op 26 augustus van Kathmandu naar Lukla zouden vliegen en op 10 september weer terug zouden zijn.

De onderstaande verslagen heb ik tijdens onze trektocht op mijn iphone getypt. De meeste verslagen zijn midden in de nacht getypt omdat ik de eerste dagen ’s nachts wakker lag van de diarree en de dagen erna door de hoogte slecht kon slapen.
Ze zijn niet echt gecensureerd, maar dat geeft wel een goed beeld van hoe we de tocht ervaren hebben, zowel de extreem gave als de zwaardere momenten. Sorry als ze te lang(dradig) zijn, ik neem het niemand kwalijk als je op een gegeven moment afhaakt.

Dag 1: Kathmandu – Lukla (2840m.) – Phakding (2610m.)
De wekker ging om 04.00. We zouden om 04.45 vertrekken met een taxi die door het hostel geregeld zou worden. Maar om 04.45 was het nog steeds donker in het hostel en was er geen taxi omdat de man van het hostel zich had verslapen. We hebben onze grote backpacks achtergelaten met een briefje erbij en zijn zelf naar ring road gelopen om een taxi te zoeken. Er stond een taxi langs de kant van de weg met een slapende taxichauffeur erin. Die hebben we wakkergemaakt en hij wilde ons wel naar het domestic airport brengen. Hij ging echter in eerste instantie de verkeerde kant op, dus we waren even bang dat hij ons wilde scammen, maar gelukkig bleek hij gewoon een kortere route te weten. Om 05.45 waren we op het vliegveld van Kathmandu en ons vliegtuig van Tara Airlines vertrok om ongeveer 06.45 uur.
Het was een 14 persoons vliegtuig en bij het opstijgen kregen we allemaal 2 watjes om in onze oren te stoppen en een snoepje. Je kon zo de cockpit in kijken en we vlogen over mooie bergen en in de verte zagen we besneeuwde pieken. Hoe dichter we bij Lukla kwamen, hoe dichter we over bergkammen en door valleien vlogen. Het was een schitterende vlucht. Lukla ligt aan de voet van mt. Everest en is een klein bergdorpje. Het vliegveld ligt middenin het dorp en heeft een landingsbaan van ongeveer 200m. De landingsbaan ligt bergopwaarts om het vliegtuig extra af te remmen en eindigt in een berg. Het is een vrij gevaarlijk vliegveld omdat je om er te komen tussen de bergkammen door moet vliegen en omdat de landingsbaan dus zo kort is. Ze vliegen daarom alleen bij goed weer, als het te mistig is worden vluchten afgelast. In 2008 is er helaas een vliegtuigje gecrashed en daarom zijn ze nu gelukkig een stuk strenger. Omdat het ’s morgens meestal helderder is had Raj voor ons de eerste vlucht geregeld. De landing was spannend maar supercool! Je kon via de cockpit de landingsbaan en de berg op je af zien komen.
In Lukla stond onze guide Gopal ons al op te wachten. Gopal is een kleine Nepalees van 37 jaar en komt uit Lukla. Hij beklimt de berg al 22 jaar en is erg ervaren.
Eerst kregen we ontbijt in een teahouse / lodge met uitzicht op de landingsbaan. Lukla is een bergdorpje wat al erg mooi ligt. De sfeer is er super en ik heb wel 100 keer gedacht wat gaaf dat we dit doen! De top van mt. Everest is niet te zien vanuit Lukla, overigens was het ook te mistig. Na het ontbijt hebben we bij Gopal thuis koffie gedronken met zijn vrouw, toen kon hij mooi zijn spullen pakken. Hij heeft 2 kinderen, een meisje van 12 wat in Kathmandu op kostschool zit en een zoontje van 7. Rond 09.00 uur begonnen we aan de trek. Eerst moesten we langs een checkpoint om onze TIMS-card te laten zien. Daarna begon deel 1: Lukla -Phakding, volgens Gopal was dit een 3.45 a 4 uur durende tocht. Phakding ligt 200m. lager. Dit klinkt niet spannend, maar is wel goed voor de acclimatisatie aan de hoogte. We namen een mooie route over een bergpad met uitzicht op de vallei en de rivier Dudh Khosi. Onderweg kwamen we meerdere tempels met Boeddhistische prayer wheels (linksom de tempel / prayer flags lopen en de prayer wheels linksom draaien) en grote stenen die zwart-wit geverfd zijn met tibetaanse teksten (prayerstones).
Gopal groette en kende onderweg iedereen. Hij lijkt een hele aardige gids te zijn. Onderweg zijn we nog wat groepjes toeristen (uit ons vliegtuig) en locals tegengekomen. Sommigen hebben ook een porter die hun spullen draagt, soms wel tot 40kg. Van anderen hoorden we echter dat ze soms 130 kg dragen. Ook kwamen we onderweg koeien, een muilezel, grote kraaien en een giftige zwart-gele rups tegen en waarschijnlijk 2 bloedzuigers. Het was effe wennen aan de hoogte, we waren redelijk snel buiten adem bergopwaarts, maar de tocht was goed te doen. Het was supermooi en erg genieten, maar wel goed opletten waar je loopt. Het pas ligt vol rotsen/stenen, dus ik ben al bijna twee keer door mijn enkel gegaan.
Om 11 uur gingen we al lunchen, wat ook meteen al onze slaapplek in Phakding bleek te zijn. We hadden dus maar een korte dag, maar omdat we zo vroeg op waren gestaan was dat niet zo erg. We sliepen in een leuk teahouse met een eigen kamer. We hebben gezellig met een stel zitten kletsen (Mike uit Nederland en zijn vrouw Ranita uit India). Ze werkten op de Kaaymaneilanden als duikinstructeur. Als lunch kregen we Dal-Bhat, een typisch Nepalees gerecht met rijst, groentecurry en linzensoep. Daarna hebben we tot 14.30 geslapen.
’s Middags hebben we meer gekletst met Mike (Nl) en Ranita, mijn afritsbroek genaaid omdat hij al kapot was en weer Dal Bath gegeten. Na een potje kaarten gingen we vroeg naar bed. 's Nachts heb ik slecht geslapen en kreeg ik voor het eerst op onze reis flinke diarree. Goede timing!

Dag 2: Phakding - Namche Bazar (3440m.)
Bij het ontbijt nam ik maar Norit en ORS (Bedankt opa voor het extra potje!).
We zouden een ongeveer 5 uur durende tocht moeten lopen. Het lopen ging gelukkig redelijk, onderweg had ik weinig last van diarree, maar ik voelde me wat slapper dan normaal. We hebben hele stukken met Mike en Ranita en met de Australische Corinne samen gelopen. Onderweg zijn we het hele eind langs de Dudh Kosi gelopen. De Dudh Koshi is een snel stromende rivier en zorgt voor een enorm lawaai. We moesten 5 keer een hangbrug over de rivier nemen. De laatste keer moesten we over een extra hoge brug daar waar de Tibetaanse Bhote Khosi en Dudh Kosi samenkomen. Onderweg zagen we grote bijenkorven aan een rotswand hangen. We hebben samen met Corinne geluncht. Onderweg zijn we meerdere checkpoints gepasseerd waar ze je registreren en je je TIMS-card moet laten zien. Ook passeerden we de ingang van het Sagamartha National Park (Nepalees voor mt. Everest). Na de lunch hebben we eerst een vlak stuk langs de rivier gelopen en daarna moesten we flink steil omhoog tot 3440m. in Namche Bazar. Namche is een leuk dorpje met veel stenen huisjes die tegen de helling op liggen. Onze lodge heette the Nest. Corinne sliep daar ook en verder ontmoetten we er nog een Canadees/Amerikaans stel en de Ierse Scott & Laila, die in Australië woonden en op weg omlaag waren. Eerst hebben we weer een middagdutje gedaan en daarna zijn we door het dorpje gelopen en hebben we snickers gehaald, een kaart van de omgeving + en een badge. Er waren relatief weinig toeristen door de regentijd, de monsoon. Het toerisme start pas vanaf 15 september. Nu is er 's avonds veel regen. Ook zijn er veel honden Namche. Ons avondeten was curry. De hele avond hebben we gezellig gekletst met de anderen tot de generator uit ging en er geen stroom meer was. Rond 9 uur was het dus bedtijd. Mijn diarree was een stuk beter tot 1 uur 's nachts: vanaf toen voelde ik me erg ziek en kon ik niet slapen. Ik kreeg 3 keer diarree en de hele tijd de neiging tot overgeven. Ik voelde me als een dweil en viel pas rond 5 uur weer in slaap.

Dag 3: Acclimatisatie dag in Namche
Om 7 uur kregen we ontbijt. Ik voelde me echt slecht, maar na thee, porridge, Norit en ORS weer iets beter. Ik moest van Gopal toch proberen om de acclimatiesatie hike naar Mt. Everest View Hotel te doen. Rustig aan naar 3860m klimmen. Voor de acclimatisatie aan de hoogte is de belangrijkste regel: hike high, sleep low. Dit ging best redelijk, gelukkig hoefden we geen rugzak mee te nemen. Bart kreeg al wel wat hoofdpijn, maar gelukkig maar mild. We moesten veel proberen te drinken, 3-4L. p.p. per dag. Een hond volgde ons helemaal tot boven. We moesten via steile trapjes omhoog, en zagen onderweg geen bomen meer. Wel kwamen we mooie alpenbloemen tegen zoals Edelweiss e.d. Het was onderweg windy en mistig. Door de bewolking hadden we weinig zicht. We kwamen langs een tempel en langs de airstrip. Na een vlak stuk kwamen we na ongeveer 1 uur bij het hotel aan. Daar hadden ze een zonnig, warm terras uit de wind met uitzicht op Mt. Everest. We dachten even dat we hem voor de eerste keer zagen maar dat was Lotse, de piek rechts naast Everest die ietsje minder hoog is (8516m.) Everest bleef helaas nog verstopt in de wolken. We hebben een pot thee gedeeld voor 450 Ruppie (in de teahouses kost het maar maar 50 per glas). Daarna een flesje cola gedronken voor de diarree en weer omlaag gelopen. Onderweg kwamen we Ranita en Mike tegen. Ranita had het zwaar en had al last van hoogteziekte, waardoor ze hun schema aan hebben moeten passen. Terug in Namche zijn we nog naar een museum over het National Park en de sherpacultuur geweest: erg leerzaam en interessant. We siten niet dat de Himalaya bv. gevormd is doordat India een apart continent was wat richting Azië dreef en de bergen omhoog heeft geduwd. Vandaag was het een nationale feestdag: Krishna's geboortedag. Sadib, Corinnes gids, vertelde ons later het hele verhaal. Hindoes geloven in hun god Vishnu die al 9 incarnaties heeft gehad. Buddha is de huidige, daarvoor was het Krishna, de fluitspelende god. De oom van Krishna was een duivel en had een prophecy gehad dat het 8e kind van zijn zus hem zou vermoorden. Daarom hield hij haar gevangen en vermoorde hij de eerste 7 kinderen. Bij de 8e, de geboorte van Krishna, kwam er een velle straal licht uit het universum en vielen alle bewakers in slaap. De oom probeerde Krishna te doden met een zwaard maar de kracht van het universum zorgde dat het zwaard omhoog gegooid werd, het universum uit. Krishna bleek de incarnatie van Vishnu te zijn en heeft zijn oom later vermoord. Na het museum kregen we ter ere van Krishna's geboortedag (waarop het altijd regent) een kop thee en gemberkoekjes van locals. Na de lunch (rijst met suiker en kaneel en chapati, tegen diarree) zijn we 2 uur gaan slapen. Daarna heb ik buiten heerlijk warm gedoucht en mijn kleren op de hand gewassen. De wc en douche zaten in 1 hutje: er lag een plank over het hurktoilet waar je op moest staan tijdens het douchen. Bart had ondertussen boodschappen gedaan: wcpapier, ORS en batterijen. Daarna hebben we samen nog lekkere warme yakwollen sokken gekocht, typisch Nepalees. Het regende ‘s middags flink en was best koud. Terug in het hotel hebben we kaartjes geschreven, avondeten gehad (weer rijst en tomatensoep) en met Corinne gekletst tot de generator weer uitging. Er kwamen geen nieuwe gasten bij omdat er al 2 dagen geen vluchten naar Lukla zijn geweest i,v,m, het slechte weer. Hopelijk kunnen Scott en Laila morgen wel terugvliegen. Om 8 uur gingen we naar bed.

Dag 4: Namche – Deboche (3820m.)
Gelukkig heb ik vannacht redelijk goed geslapen en heb ik meer energie dan gisteren. Om 7 uur kregen we ontbijt en daarna liepen we de berg op, Namche uit, gevolgd door een ong. 1,5 uur durend relatief vlak stuk. Op het vlakke stuk hadden we een mooi uitzicht op de peak van Mt. Everest (8884m.), Lotse en Nuptse (7864m.). Langs de route kwamen we ook een paar tempels tegen, bij een daarvan kwamen we Ranita en Mike weer tegen. Ook kwamen we minimaal 20 berggeiten tegen die heel rustig op de bergen boven en onder ons bleven staan. Ze waren vrij mak omdat ze beschermd zijn in het N.P. Onderweg hebben we thee gedronken bij een oud vrouwtje wat voor het huis champignonnen aan het drogen was. Daarna zijn we langs een 73-jarige oude man gekomen die het trail onderhoudt. We hebben hem een donatie in de donatiebox gedaan. De trail ging bergafwaarts tot aan de rivier. Bij de rivier hebben we geluncht, Dal Bath. Daar liep een schattig klein jongetje die het superleuk vond om op de foto / film gezet te worden en dan vol verbazing naar zijn eigen foto / video keek. De filmpjes wilde hij wel 10 keer terugzien. Tijdens de lunch hebben we de was nog even buiten laten drogen. Na de brug kwam een steil stuk van 75 min. continu bergopwaarts, met een klim van 600m. tot Tengboche (3860m.). De klim was pittig doordat we al op grote hoogte waren, maar best goed te doen omdat we het rustig aan deden. Tengboche is van 22 aug. tot 6 sept. (?) dicht omdat de monniken dan een meditatieperiode hebben waarin ze dagelijks van 7 tot 8-9 uur mediteren met 1 uur pauze tussendoor. Alle hotels zijn nu dicht en alleen mannen mochten het klooster in, dus Bart en Gopal zijn even wezen kijken. Helaas begon het weer te regenen (zoals elke middag in de Monsoon-periode) en moest ik in de regen wachten. Vervolgens was het nog ong. 15 min. afdalen tot Deboche, een kleiner dorpje wat wel open is. We hebben weer een eigen kamer, maar helaas met gedeeld toilet. Verder is het er erg koud en regent het nog flink buiten. Omdat gister een van de bruggen op onze route van morgen kapot is gegaan omdat er door de monsoon een grote rots op is gevallen, is Gopal net de alternatieve, wat langere en steilere, route gaan bekijken. Helaas kwam hij niet al te enthousiast terug. We hebben ons warm aangekleed, de kleren te drogen opgehangen en een potje gepest. Gelukkig gaan ze nu de kachel aanmaken!

Dag 5: Deboche – Pheriche (4240m.)
Voor het ontbijt riep Gopal ons naar buiten omdat we een helder uitzicht op de top van mt. Everest en Lotse en Nuptse hadden vanaf het hotel. Het uitzicht was schitterend! Ook konden we Ama Dablam (6814) helder zien. Omdat de brug tussen Deboche en Pangboche vernietigd was moesten we een omweg nemen. Een nieuwe trail die heel smal was en via Ama Dablam ging. Vlak voor Shomare (4010m.) kwamen we weer op het oude pad. Het nieuwe pad kwam langs bergen stenen met Tibetaanse opschriften (prayerstones), een boerderijtje met koeien waar 2 oudjes buiten stonden en ons de weg wezen en daarna ging hij ong. een uur steil omhoog door het bos. Het pad was ong. 50cm breed en het bos was nog nat, dus de regencovers moesten om de rugzakken. Het bos was erg mooi, er groeide ook veel mos en andere planten op de bomen. Er hing een soort mosachtige plant aan de takken wat het bos wat magisch gaf. Na weer wat gedaald te hebben staken we de rivier over via een klein houten bruggetje. Er hing veel mist rondom de rivier, waardoor dat er ook bijzonder uitzag. Daarna liepen we langs boerderijtjes en grasveldjes met stenen muurtjes eromheen. Na nog een keer de rivier over en meer langs de rivier en het bos gelopen te hebben kwamen we bij een grotere brug. Vlak daarvoor zagen we op de steile bergwand onze eerste yak staan. Tijdens het oversteken van de rivier hoorden we een rommelend geluid wat ons aan een lawine deed denken. Gopal zei dat dat grote stenen zijn die door het wilde water van de rivier voortbewogen worden. Impressive! Na dat wij overstaken kwam een kudde yaks de berg afgerend en staken ook het bruggetje over. Na een hele steile klim van de rivier de bergwand omhoog (waar wel mooie alpenplanten zoals Edelweiss groeide), kwamen we op het oorspronkelijke pad terecht. Vanaf daar was het relatief vlak tot aan Shomare. In Shomare hebben we buiten geluncht en de was weer op stenen laten drogen. Na de lunch was het nog een 200m. klim naar Pheriche, die ong. 2 uur zou duren volgens Gopal. De klim viel ons beiden zwaar en we kregen allebei hoofdpijn (Bart had het al lichtjes een paar dagen). Als we te snel gingen nam de hoofdpijn toe, dus we moesten het erg langzaam aan doen. Het effect van de hoogte wordt nu steeds meer merkbaar. Conditioneel en qua spierkracht kunnen we het verder makkelijk aan, we hebben geen spierpijn of zo. Maar vreemd om te merken dat je zo rustig aan moet doen omdat de lucht ijler wordt. We waren opgelucht dat we er waren rond half 2. Ik moest bij aankomst opeens heel nodig naar de wc en bleek weer diarree te hebben. Dat was echt een domper en ontnam me effe alle moed om verder te gaan. Door de hoofdpijn en diarree voelde ik me slecht, ik had het koud en mijn vingers sliepen door de kou. Daarnaast maakte ik me druk om hoogteziekte en de diarree waardoor ik even bang was dat ik flauw moest vallen. Gelukkig gebeurde dat niet en heb ik meteen veel gedronken (thee, flesje cola en ORS) om dehydratie tegen te gaan. We zijn vervolgens maar 2 uurtjes gaan slapen om op te warmen en bij te komen. Daarna voelde ik me lichamelijk en geestelijk weer wat beter. De hoofdpijn was minder, de diarree helaas nog niet. Omdat de voorraad norit en ORS bijna op was gingen we op zoek naar nieuwe. De eigenaren van de teahouse hadden nog 2 zakjes voor 2l ORS liggen die ik gratis kreeg, echt lief. Gopal kwam met allerlei medicijnen aanzetten voor de diarree. Omdat de norit bijna op was vertrouwde ik hem en heb ik 2 van zijn pillen gekregen, waaronder antibiotica zei hij. Daarnaast probeer ik erg veel te drinken, want elke keer als ik naar de wc ga komt alles er net zo hard weer uit. Heel fijn. Maar goed, ze hadden een kachel in de centrale ruimte en een tv (wat uitzonderlijk is), dus de rest van de middag hebben we wat tv gekeken. Als avondeten weer alleen witte rijst met thee. Daarna nog wat gekletst met Kirsten en Christian (Amerikaanse vader en dochter) en Michaela (Australische) en zoals gewoonlijk weer gekaart. De nacht ben ik redelijk doorgekomen, maar 1 keer naar het toilet en 3 keer wakker gelegen. Morgen hebben we weer een acclimatisatiedag.

Dag 6: acclimatiesatiedag in Pheriche
Na een beetje uitgeslapen te hebben hadden we om 8 uur het ontbijt. We voelden ons redelijk vanmorgen en hebben een acclimatisatiewalk gemaakt naar 4600m. met Kirsten, Christian en Michaela. Onderweg kwamen we langs een memorial voor alle klimmers die gestorven zijn op Mt. Everest. Het klimmen ging gelukkig beter als gistermiddag. Geen hoofdpijn, behalve een klein beetje op de terugweg omdat je dan minder goed doorademt. Vanaf het hotel zijn we de berg opgeklommen tot we Dingboche (4410m.) zagen liggen. We zagen veel minder planten onderweg en geen bomen meer, alleen wat alpenplantjes. Rond half 12 waren we weer terug. We hebben de was gedaan buiten door met zeep en een borstel onze kleren te schrobben, dat hangt nu lekker te drogen. Daarna hebben we geluncht en even door het dorpje gelopen. Overal in het dorpje zie je pannekoeken (chapati’s) van yakpoep. De sherpavrouwen rapen de stront op en maken er ronde plakkaten van die ze nadat ze gedroogd zijn gebruiken om te stoken. Wat een baan! Nu hebben we toch lichte hoofdpijn, waarschijnlijk nog van de klim. We hebben geprobeerd 2 uurtjes te slapen, maar het was meer dutten dan slapen. Zo meteen moeten we d was binnenhalen, avondeten en waarschijnlijk tv kijken of kaarten bij de kachel. (Zit je trouwens op Mt. Everest, koop je Snickers uit Veghel ;)
's Avonds ging de tv inderdaad aan en was Nepal - Bangladesh erop, dus het hele dorp kwam kijken. Nepal won met 2-0. Ik heb verder wat zitten lezen uit een geleend boek. 's Nachts hebben we niet heel veel geslapen door de hoogte.

Dag 7: Pheriche – Lobuche (4910m.)
Na het ontbijt liepen we eerst een uur relatief vlak door de vallei waar Pheriche in ligt. We kwamen steeds Kirsten, Christian en Michaela tegen en ook Nina en Maria, twee Amerikaanse en Indiase vriendinnen die we ook al op het vliegveld hadden gezien. Omdat we allemaal ong. in het zelfde tempo liepen haalden we elkaar de hele tijd in na rustpauzes e.d. In de vallei liepen veel yaks en omdat het 1 september was begonnen de locals vandaag met gras te oogsten. We hadden achter ons een super uitzicht op Ama Dablam, die volgens sommigen mooier schijnt te zijn dan Everest. Aan het einde van de vallei lag een grote lawine. We zijn rechtsaf geslagen en moesten vanaf daar nog ong. 2 uur klimmen. Er groeiden weinig planten meer, vooral kleine alpenplantjes en vetplantjes. We zagen vooral veel rotsen. Op 4620m. lag een dorpje waar we een kop soep hebben gepakt. Vanaf daar was het nog 2,5 uur lopen. We ontmoetten een gekke Brit die onze tocht in 3 dagen had gedaan, zonder acclimatiesatie... Niet erg slim en hij voelde ze nu dan ook niet zo goed. Zijn vriend was alleen doorgetrokken... nog slimmer. Daarna klommen we weer verder tot we op het hoogste punt bij de memorials aankwamen. De memorials, een soort kleine tempeltjes / hopen met stenen, waren hier aangelegd voor mensen die op Everest gestorven zijn. Erg indrukwekkend, vooral het memorial van een Nepalese Sherpa die 11 keer op de top geweest is en daarbij 3 records verbroken heeft: langst op de top blijven zonder zuurstof (21 uur), 2 keer in 1 week naar de top en snelste beklimming (16.50 uur). Hij is uiteindelijk bij een afdaling naar basecamp 3 in een ravijn gevallen.
Na de memorials was het nog 1,5 uur vlak door een vallei waar een stroompje doorliep. Omdat we al op 4900m. zaten moesten we het echt rustig aan doen, ook op de vlakke stukken. Je moet je goed op je ademhaling concentreren en in een slentertempo lopen anders krijg je hoofdpijn. Daarnaast is het belangrijk dat je veel blijft drinken. De hoogte heeft nu echt effect. Ook al wil je wel sneller, je lichaam wil dat niet en als je even teveel doet verzuren je benen. In slakkentempo zijn we dus naar Lobuche gelopen. De afstand vanaf Pheriche tot Lobuche stelt niet eens zoveel voor, maar omdat de ijle lucht meespeelt deden we er toch 5 uur over. Toen we er bijna waren zagen we nog een grote adelaar, wat volgens Gopal maar een kleine was. We waren blij dat we er waren en zijn meteen gaan lunchen, mashed potatoes. We kregen bij aankomst toch wat meer hoofdpijn, maar dat verdween gelukkig na 1 paracetamolletje. Lang leve onze uitgebreide EHBO-kit. We mochten van Gopal i.v.m. de hoogte geen middagslaapje doen omdat we dan meer last zouden krijgen. Omdat het begon te regenen hebben we de hele middag met Nina zitten kletsen en thee drinken (in onze slaapzakken omdat de kachel pas in 5 uur aanging en het koud was). Toen zijn we beneden gaan kaarten met Nina, Maria en Gopal en hebben we Gin Rummy, Slapjack en pesten gedaan (en tussendoor gegeten: sherpa's stew en momo's). Vannacht hebben we door de hoogte weer veel wakker gelegen, maar toch nog wat kunnen slapen.

Dag 8: Lobuche - Gorak Shep (5140m.) – Base Camp (5364m.) - Gorak Shep
Vandaag zouden we 8-9 uur gaan lopen dus we waren al om 7.30 aan de wandel. Eerst hebben we een tijd door een vallei gelopen met veel rotsen, wat gras, wat kleine plantjes en yaks. Daarna gingen we geleidelijk aan omhoog tot Gorak Shep. Het landschap werd steeds grilliger onderweg, de bergen dreigender en we zagen minder plantjes en gras. De klim was vrij pittig door de hoogte, we moesten het rustig aan doen anders nam de hoofdpijn weer toe. Ik vond dat wel spannend, want je wilt niet vlak voor Base Camp moeten opgeven. Ik heb 1 paracetamol gepakt onderweg. Het begon zelfs even te sneeuwen, zo koud was het. We kwamen de Canadees en Amerikaanse uit Namche weer tegen die op de terugweg waren en pech hadden gehad met het uitzicht. Ik dacht “als zij het kunnen dan kan ik het ook”. Vlak voor Gorak Shep kwamen we langs een gigantische gletsjer met flinke stukken ijs, ijsmeren en uitstekende punten ijs. Het is moeilijk te beschrijven maar het was een bijzonder gezicht. Je hoorde af en toe brokken ijs afbreken en in de gletsjermeren vallen. De bergen om ons heen lagen ook vol met gletsjers, maar doordat het bewolkt was kon je dat maar gedeeltelijk zien en was het moeilijk om de grootsheid van alle bergen goed te kunnen bepalen. Hopelijk is het morgenochtend helder. In Gorak Shep hebben we geluncht en hebben we onze rugzakken achtergelaten in ons hotel. Daarna zijn we doorgelopen naar EBC (Everest Base Camp). Het was een regenachtige dag, maar gelukkig stopte het met regenen toen we vertrokken, rond 12 uur. Het was een mooie trail naar EBC. Aan onze rechter hand lagen de gletsjer en de bergen, maar die lagen nog verhuld in de mist. We liepen via een hoog pad links langs de gletsjer. Af en toe hoorde je het opeens flink rommelen en braken er stukken ijs af die in het meer vielen, of was er een lawine aan de andere kant van de gletsjer, op Nuptse. Het was echt een bijzonder gezicht, je had een beetje het gevoel alsof je op een andere planeet liep omdat je alleen maar rotsen en ijs en bergen kon zien. Er was echter 1 paars plantje wat er wel kon groeien, heel apart. Maar ja, het landschap is moeilijk te beschrijven zo. Omdat de officiële trail kapot was moesten we een nieuwe trail volgen. Vanaf de hoge bergrand gingen we het dal in, de gletsjer op. Bij het afdalen moesten we snel doorlopen i.v.m. het risico op vallende stenen. Om vanaf de rand van de gletsjer naar EBC te komen moesten we over allemaal stenen en rotsen klimmen, die bovenop de gletsjer lagen. EBC ligt dus op de gletsjer. Na 15 min. klauteren kwamen we er aan. Als je niet wist dat het daar lag had je het nooit gevonden. Het was een rotsachtig gebied met wat Nepalese vlaggetjes en stapels stenen. Het officiële BC-bord is door een lawine kapot gegaan, dus je zag niet eens dat het officieel daar was. Wel hadden een hoop mensen er bordjes neergelegd met teksten erop. Wij hebben ook een geluks-stapel stenen gemaakt met onze initialen erop. Het is nu niet het seizoen voor expedities, maar tijdens het seizoen staan er honderden tenten, incl. medische tent / tv tent, etc. Dat is wel gek om je voor te stellen als er nu helemaal niets aanwezig is. We zijn ong. 45 min. daar geweest en hebben veel foto's genomen van de gletsjer en natuurlijk van onszelf ;) Rond half 4 waren we weer terug in Gorak Shep. Daar zijn we gaan eten en al om half 7 naar bed gegaan omdat we de volgende ochtend om 4 uur op moesten. Ik heb de hele nacht bijna niet geslapen, maar dat is normaal i.v.m. de hoogte.

Dag 9: Gorak Shep - Kala Patthar (5550m.) – Dzonglha (4830m.)
Om 4 uur ’s morgens ging de wekker en om half 5 moesten we vertrekken om Kala Patthar te beklimmen. We hebben alle laagjes kleren aangedaan, incl. thermo ondergoed en handschoenen. Met onze hoofdlampjes op en een Snickers in onze maag vertrokken we. Het was heel bijzonder om in het donker te beginnen met klimmen. Het had vannacht gesneeuwd, dus het zag er super uit. We waren de enigen op de berg en Gopal had vannacht om 2 uur al gecheckt dat het helder was! Het bidden had geholpen! Het was heel speciaal om in het donker te zien hoe immens de bergen om ons heen waren. Dat hadden we de dag ervoor nog niet gezien door de bewolking. Vlak nadat we vertrokken hoorden we op Nuptse een flinke lawine, maar we konden hem niet zien. We moesten naar 5550m. klimmen en Gopal had er een flink tempo in, dus het was vrij zwaar. Maar doordat we de immensheid van de bergen zagen kregen we veel energie om door te lopen. Langzaam aan werd het steeds lichter en begon de top van Everest zich te laten zien buiten de wolken. Ook Ama Dablam en vele andere mooie bergen lagen er helemaal helder bij. We hebben dus heel veel foto’s genomen onderweg. Elke keer verdween Everest weer even achter de wolken en waren we bang dat we hem niet meer zouden zien en dan kwam hij even later toch weer tevoorschijn. De klim naar de top duurde 2 uur en het laatste stuk was erg zwaar door de ijlheid van de lucht en omdat we op besneeuwde stenen omhoog moesten klauteren. Maar het was het dubbel en dwars waard, want het uitzicht was zo ongelofelijk mooi, je kon over de hele vallei en Khumbu gletsjer (EBC) uitkijken en tevens de vallei aan de achterkant van Kala Patthar zien. En als bonus: net toen we boven waren liet Everest zich helemaal helder zien en kwam de zon er achter tevoorschijn. Ook dit is niet in woorden te beschrijven, maar het was een van de mooiste dingen die ik ooit gezien heb! Langzaam kwamen anderen er ook aan. Sommigen waren helaas te laat opgestaan en hadden pech, want na een kwartier begon de mist ong. weer op te trekken en was het magische moment weg. Om 8 uur waren we weer terug bij het teahouse en hebben we ontbeten, chapati met ei. Daarna hebben we de spullen gepakt en zijn we terug naar Lobuche gelopen. Het was erg mistig en regenachtig, dus je kon de gletsjer niet zo mooi zien als op de heenweg. Onderweg kwamen we Corinne ook weer tegen, die op weg naar boven was. Om ong. half 11 waren we in Lobuche en hebben we in ons oude teahouse geluncht. Daarna zijn we doorgelopen naar Dzonglha, waar we rond half 2 aankwamen. Het laatste deel was zwaar omdat we er al een lange dag op hadden zitten. We moesten langs een bergwand aflopen in de miezerregen en het ging geleidelijk op en af. In de mist kwam er opeens een dolle yak van bovenop de berg op ons afgestormd, waarschijnlijk afgeschrikt door Gopal's gele regenjas. Gelukkig stopte hij op tijd en stormde hij verder de berg af, maar het was een bijzondere gewaarwording. In de stromende regen kwamen we moe in Dzonglha aan en hebben we de rest van de middag gerelaxt en gekaart / googheltrucs gedaan met Gopal. Net hebben we lekkere momo's gegeten en nu zitten we bij de kachel op te warmen.

Dag 10: Dzonglha – Cho La Pass (5368m.) – Gokyo (4790m.)
Om 6 uur hadden we een ontbijt met Dal Bhat, want Gopal zegt altijd: “Dal Bhat power, 24 hour!”. Rond 06.45 begonnen we aan onze tocht. Vandaag werd een spannende dag omdat we de niet geheel ongevaarlijke Chola-Pass over gingen.
(Dus mama, misschien moet je dag 10 maar niet lezen...)
Eerst liepen we een stuk geleidelijk stijgend door de vallei gevolgd door een steilere klim. Het laatste stuk voor de pas was zwaar, de kans op lawines was er vrij reëel aanwezig dus we moesten dat stuk zo snel mogelijk stijgen. Vermoeid kwamen we bovenaan de pas aan en daar troffen we Ivan en zijn gids aan. Ivan is een (beetje vreemde) Duitser die in zijn eentje aan het trekken is. Hij vroeg ons gisteren of hij vandaag met ons mee kon lopen. Ik heb hem toen een beetje gemeen gevraagd waarom hij alleen reisde en geen gids had en hem gezegd dat we het liever niet hadden omdat Gopal voor onze veiligheid verantwoordelijk was. Dat had hij niet verwacht denk ik en ik voelde me wel lullig daarna, maar gelukkig zei Gopal precies hetzelfde daarna en vertelde hij dat hij dat i.v.m. de veiligheid niet mocht. Daarna had Ivan in Dzonglha een eigen gids geregeld, maar die wist dus niet de weg. Uiteindelijk zijn ze ons dus alsnog de pas over gevolgd. De pas was een beetje tricky. Om op de pas te komen moesten we over een steile besneeuwde lawinewand. We moesten Gopal precies in zijn voetsporen volgen. Na ong. een kwartier kwamen we op het besneeuwde ijs aan. Het zag er tegelijkertijd schitterend en beangstigend uit, omdat de kans op lawines bestond en er in het ijs scheuren zaten die je onder de sneeuw niet zag. Gelukkig was Gopal erg ervaren en ging hij voorop met een ijsbijl. Met de bijl prikte hij in de sneeuw om te voelen of er geen scheuren zaten. We moesten precies in zijn voetstappen gaan staan. Twee keer kwamen we een soort sloot tegen waar we overheen moesten en waar Gopal met de bijl een soort trapjes in het ijs hakte zodat we grip hadden. Na ong. 25 min. kwamen we aan de overkant aan en moesten we weer een steile lawinewand op. Het laatste stuk was erg steil met een kleine richel boven een afgrond waar we overheen moesten, maar Gopal hielp ons er veilig overheen. Daarna moesten we dezelfde lawinewand aan de andere kant weer af. Hier moesten we weer zo snel mogelijk overheen. Toen we veilig waren hebben we even gerust en gevierd dat we veilig waren. Daarna moesten we nog 1,5-2 uur lopen over glooiende bergen richting Thangnag. Daar zouden we eigenlijk blijven slapen, maar Gopal bood ons aan om op onze 16-daagse trek ook de extra Renjo La Pass nog te doen. Als we dat wilden moesten we nog 2 uur doorlopen naar Gokyo. In Thangnag hebben we geluncht en uitgerust want we waren erg moe. De vervolgtocht naar Gokyo was niet zo zwaar als we fit waren, maar omdat we er al een dagtocht op hadden zitten waren we uitgeput en was het erg zwaar. We moesten vanaf Thangnag de Ngozumba gletsjer over. Omdat het bewolkt was zagen we het einde van de gletsjer niet en hadden we geen idee hoe groot hij was. Het zag er weer magisch uit, alsof je op de maan was. Deze gletsjer had geen ijsvlakte, maar veel hopen met rotsen en daartussen af en toe een meertje. Aan de meertjes kon je zien dat het toch een gletsjer was, want naast de meertjes lagen vaak nog ijswanden. De wanden waren echter grijs van al het gruis en bedekt met stenen aan de bovenkant. We moesten dus heuveltje op, heuveltje af, wat vermoeiend was. Bovendien had ik flinke hoofdpijn. Onderweg werden we weer gevolgd door Ivan, en kwamen we een bijzondere plant tegen, een soort cactus. Opeens hield het pad ineens op omdat het weggevallen was. In de gletsjermeren hoorde je overal gerommel van stenen die er in vielen. Tot ons geluk waren we na ong. 2 uur aan het einde van de gletsjer en konden we eruit omhoog klimmen. Kort daarna kwam eerst Dudh Pokhari, een meer, in zicht en daarna het dorpje Gokyo.
In Gokyo hadden we een leuk guesthouse met een Nederlands stel (Gretl en Bjorn) en hun Australische schoonbroer en een vriend, Ivan en 3 Israëliërs. We hebben gezellig zitten kletsen. Daarna heb ik een douche genomen (waarbij het water na 2 min. op was en er vervolgens een kereltje het dak op klom om de emmer bij te vullen, die na 2 min. weer leeg was ...) maar de douche was het wel waard: eindelijk geen vettige haren meer. Mijn hoofdpijn was gelukkig weer weg en het eten was erg lekker: momo's met als toetje appeltaart, waar we Gopal op getrakteerd hebben. Superlekker! Verder hadden we vanuit het guesthouse uitzicht op het meer en een zacht bedje, dus ik heb eindelijk een nacht redelijk doorgeslapen.

Dag 11: Gokyo-Ri beklimmen (5357m.)
Om 5 uur maakte Gopal ons wakker want het was helder buiten en we zouden de Gokyo Ri gaan beklimmen. De berg lag aan het meer en had een super uitzicht op Everest, Lotse, Nuptse, Ama Dablam, etc. Het was echter een steile pittige klim omhoog van 2,5 uur. We hadden het zwaar, want we hadden nog niet ontbeten en hadden er al 3 lange dagen opzitten. Het uitzicht vanaf onderweg was al erg mooi, je kon het groene meer zien, Gokyo en allemaal besneeuwde bergen en gletsjers. Everest kwam ook steeds meer in beeld en er was geen wolkje in de lucht. Na flink door ploeteren kwamen we op de top. Daar hebben we eerst een half uurtje van het supermooie uitzicht zitten genieten in het zonnetje en een muesli reep gegeten. We konden alle bergen helder zien en onder ons ook nog de gletsjer die we gister zijn overgestoken. Aan de linkerzijde lag nog een supermooi bergmassief vol sneeuw en achter ons een meertje waarin de bergen weerspiegelt werden. Het was de zware klim dus zeker waard geweest! Na ong. een uurtje zijn we weer afgedaald en kwamen we moe maar voldaan weer terug in Gokyo aan. Daar hebben we zitten uitpuffen en een cinnamon pancake als ontbijt gegeten. Daarna hebben we even de was gedaan met zeep en een teiltje en hebben we de rest van de dag met Gretl en Bjorn buiten in het zonnetje zitten kletsen. Zij maken ook een flinke reis en hebben ook de Trans Mongolië Express gedaan dus het was leuk om reisverhalen te delen. 's Avonds hebben ze ons leren hartenjagen en zijn we vroeg naar bed gegaan.
Helaas hadden we nergens bereik op onze mobiel dus hebben we mama niet eens wat kunnen laten horen voor haar verjaardag (sorry mams!).

Dag 12 - Gokyo - Renjo La Pass (5360m.) – Lungdhen (4380m.)
Om 7 uur waren we al op pad voor onze laatste klim, de Renjo La Pass op 5360m. We moesten 3 uur pittig omhoog klimmen. Ondanks dat we al meerdere pieken van boven de 5km. hadden gehad was dit toch een van de zwaardere. Het eerste stuk ging vrij goed en ik vond dat mijn lichaam vrij snel aan de hoogte wendde. Het tweede deel was echter zo pittig dat we om de 10m. moesten stoppen om op adem te komen. Maar... eenmaal bovenaan gekomen was het uitzicht het wel waard. We hadden weer een super heldere dag en je kon beneden Gokyo, Dudh Pokhari, de Ngozumba gletsjer en Everest zien (zelfs nog beter dan vanaf Gokyo Ri).
Je zag zelfs dat door de wind het bovenste laagje sneeuw van de top werd geblazen. Bovenop de pas hebben we onze meegebrachte lunch opgegeten: chapati met 2 eieren en mangosap. Heerlijk! Daarna moesten we een km. afdalen tot 4380m. Bij het afdalen begon mijn hoofdpijn weer (surprise). Ik weet nog steeds niet of het door de schokken van het afdalen komt, door mijn rugzak van 10kg, doordat ik constant al 12 dagen naar mijn voeten loop te kijken of toch door de hoogte. Naja, if it doesn’t kill you it can only make you stronger right? We moesten eerst een steile bergwand / lawinewand af waar gelukkig trapjes aangelegd waren. Na ong 500m. afdalen kwamen we t.h.v. een meertje aan. De rest van de tocht hebben we door een vallei met yaks en paarden gelopen, en konden we geleidelijk aan afdalen. Het leek nu wat meer op Schotse hoogvlakten, behalve dat aan weerszijden pieken van rond de 6000m. uitstaken. Na weer ong. 2 uur lopen kwam Lungdhen in zicht. We waren blij dat we er waren, maar toen bleek dat er geen guesthouse open was. We konden 45 min. doorlopen naar het volgende dorpje, maar daar was maar 1 guesthouse en die was mogelijk dicht, met als gevolg dat we in totaal nog 4 uur moesten lopen. Gelukkig kwam er een Nepalees vrouwtje naar ons toe die de sleutel van het guesthouse van haar broer had. Ze bood aan dat we daar de nacht mochten slapen, zonder al te veel luxe. Dat hebben we toen maar gedaan. Het guesthouse was verlaten en simpel, geen stroom, geen water. We hebben eerst een tijdje liggen slapen in het zonnetje op een matras in de wei achter het guesthouse. Daarna ging de oude echtgenoot van de vrouw die ons binnengelaten had het gemaaide gras in de wei naast ons binnen harken. Omdat ik toch niks te doen had besloot ik de oude man te gaan helpen en voor ik het wist waren ook Bart, Gopal, zijn vrouw en dochter ook aan het meehelpen. We hebben wel gelachen want we konden elkaar niet verstaan, maar het was leuk om te helpen. Toen het gras op 3 grote hopen lag en er een zeil over lag kwam de vrouw met koekjes aan. Daarna hebben we in het guesthouse rond de kachel gezeten en Nepalese whiskey gedronken met Gopal. De vrouw (Anie) heeft ons Dal Bhat gekookt die we in het donker met onze hoofdlampjes op en 1 lamp op zonne-energie (Zwitsers project) hebben zitten opeten. Na een kop thee zijn we om 8 uur maar naar bed gegaan.

Dag 13: Lungdhen (4380m.) - Thame (3800)
Om 5.15 werd ik wakker en heb ik de verslagjes bijgewerkt. Om 7 uur kregen we ontbijt: noodlesoep, dat was het enige beschikbare. Rond kwart voor 8 vertrokken we richting Thame. Het was erg mistig buiten, volgens Gopal was dat te verklaren doordat een of ander Hindoestaans festival begon en de goden daarom boos waren ofzo. We hebben 2,5 uur lang door de mist gelopen en geleidelijk aan afgedaald langs de rivier de Bothe Koshi, die uit Tibet stroomt. Onderweg kwamen we veel yaks tegen, wat dorpjes (waar de lodges allemaal dicht waren) en het pad wat uit Tibet kwam en waarlangs een paar jaar geleden de Tibetanen hun handelswaar naar Namche brachten. Nu de grens met Tibet dicht is gebeurd dat echter niet meer. Veel Sherpa's komen oorspronkelijk uit Tibet en Gopal vertelde dat hij daar zelf ook van afstamt. Vlak voor Thame kwamen we langs een mooi dorpje waar alleen Sherpa's wonen. De tocht zou 4 uur duren, maar we hadden het allebei helemaal gehad. Misschien kwam het door de mist, misschien omdat dit al de 13e dag was. We waren dus blij dat we rond 11.15 in Thame aankwamen bij een leuke lodge. Het zag er een beetje uit als een Oostenrijkse skihut. Na een heerlijke hashbrown met ei zijn we een paar potjes gaan kaarten en hebben we tot 14.40 een middagdutje gedaan. Toen kwam Gopal ons wakker maken om naar het klooster in de buurt te lopen. Dit was ong. een half uur lopen, maar daar aangekomen bleek het klooster dicht te zijn en alle monniken in Namche te zitten. Het was wel een leuk wandelingetje en het klooster lag wel heel mooi tegen een bergwand aan. Tja, met kloosters bezoeken hebben we deze tocht niet zoveel geluk. De rest vd middag hebben we gekaart met Gopal. Wij konden inmiddels al alle kaarten in het Nepalees (of is het Sherpa-language?) benoemen, maar nu hebben we het hem in het Nederlands geleerd. We hebben eigen gebrouwen Nepalese wijn geproefd en daarna wist Gopal nog een “really fantastic game”: ezelen, dat had hij van Nederlanders geleerd natuurlijk ;)
's Avonds aten we lekkere pizza uit de pan en nog momo's met vlees (wrs. yak). Dit was het eerste vlees in 2 weken!
Het is nu al donker en pas 7 uur 's avonds, maar waarschijnlijk gaan we zo al naar bed. Morgen lopen we door naar Namche en de dag erna naar Lukla, wat nog een lange tocht wordt. Vandaag gingen er weer vluchten vanaf Lukla, maar de 4 dagen ervoor niet, vanwege het slechte weer. We zijn dus benieuwd of onze vlucht op 10 sept. gaat, of dat we nog een of meerdere dagen in Lukla moeten blijven. Ach ja, we hebben toch tijd zat. Oh ja, Nepal heeft in de Azië-cup met 2-1 vh sterke India gewonnen, jeej!

Dag 14: Thame - Namche
As usual hadden we om 7 uur ontbijt met porridge. Na de vriendelijke eigenaresse gedag te hebben gezegd vertrokken we op weg naar Namche om het cirkeltje rond te maken. Het zou ongeveer net zo ver lopen zijn als gisteren, maar gelukkig was het een stuk helderder en konden we weer van de omgeving genieten. Tussen Thame en Namche liggen allemaal leuke kleine Sherpadorjes, waar iedereen weer steeds meer groente e.d. gaat verbouwen. We liepen van Thame tot vlakbij Namche langs de Bothe Koshi. Het grootste gedeelte was bergafwaarts, maar er zaten wat stukjes omhoog tussen. Omdat we zo'n korte dag hadden vonden we het zonde om weer zo snel te lopen en hebben we het wat rustiger aan gedaan om ook van de dorpjes en de natuur te kunnen genieten. Om half 11 - 11 uur kwamen we langs een heleboel prayerstones en kwam het bekende Namche weer in zicht. We gingen naar dezelfde lodge als op de heenweg en werden daar hartelijk begroet. Na een kop thee en een bord aardappelpuree met champignonsaus / tonijnpizza deden we snel een laatste kleine handwas en zijn we het dorpje ingelopen. Volgende week (15 sept.) start het seizoen hier echt, want nu is het officieel nog monsoon season. Het was bijzonder om te zien hoeveel er in een week in een dorpje kon veranderen: er waren zoveel meer winkeltjes open! Rond 2 uur (en een paar Nepalese sloffen, 2 relatief goedkope Snickers en eindelijk te kunnen snaaien aan goedkope koekjes later) waren we uitgewinkeld en zijn we maar een middagdutje gaan doen. Dat kaarten hadden we na 2 weken wel gezien. 's Avonds was de voetbalwedstrijd Nepal - Afghanistan, de halve finale vd Zuid-Azië-cup. Er was geen stroom in Namche maar toch hadden ze ergens in een straatje een groot scherm met een beamer op een generator aangesloten zodat het hele dorp kon gaan kijken. We moesten dus op tijd eten en zijn daarna met Gopal naar het voetballen gaan kijken. Het was net de markt in Eindhoven tijdens het EK maar dan anders. Nepalezen zijn denk ik niet gewend om op sportief gebied te presteren dus hebben ook niet echt een voetbalcultuur zoals wij. Ze dragen geen kleding in de kleur van hun land en er wordt geen bier gedronken. Wel kwam het hele dorp kijken, alle schoolkindjes vooraan en de mannen erachter. Het was ideaal dat alle Nepalezen zo klein waren, dus we konden mooi over ze heen kijken. Het was erg mooi toen het Nepaleze volkslied begon, want alle kleine kindjes begonnen mee te zingen. Wel vreemd was dat het Afghaanse volkslied na 10 sec. uitviel en opnieuw gedraaid moest worden. Psychologisch thuisvoordeel winnen of gewoon puur toeval? Nepal speelde de eerste 20 min. als een dweil en Afghanistan, wat een kop groter was, kwam al snel op 1-0 door een blunder van de Nepalese keeper. Daarna ging Nepal er echt voor en hebben ze heel veel niet benutte kansen gehad. Na de rust viel 1 van de Afghaanse spelers na een kopstoot in coma neer en werd op het veld gereanimeerd en afgevoerd in de ambulance. Best scary om live te zien. De wedstrijd ging vreemd genoeg daarna meteen door en het Nepalese publiek begon bij elke overtreding op de Afghanen of blessure steeds harder te juigen. We vonden het zo onsportief voor de Afghanen dat we maar naar huis zijn gelopen. Omdat de Nepalezen zo weinig sportief succes kennen weten ze blijkbaar nog niet hoe ze daar mee om moeten gaan. Bij het hotel aangekomen (onderin het dorp) bleek deze potdicht te zijn omdat iedereen naar de wedstrijd aan het kijken was en konden we weer helemaal terug naar bovenin het dorp lopen. Dat hadden ze ons ook wel effe kunnen vertellen. Een beetje teleurgesteld gingen we die avond na de wedstrijd naar bed.
Gelukkig hoorden we de volgende ochtend dat de gereanimeerde speler weer in orde was en geen blijvend letsel had!

Dag 15: Namche – Lukla
Wat we op de heenweg in 2 etappes gedaan hebben besloten we op de terugweg in 1 keer te kunnen. Van Namche uit was het eerste gedeelte vrij stijl bergafwaarts. We kenden de route al en moesten van Gopal voorop lopen om het tempo te bepalen. In recordtempo gingen we naar beneden en rond 10.30 zaten we al in Phakding aan de lunch. Wat een verschil in je energieniveau als je weer afdaalt! In Phakding namen we als toetje een appeltaart en daarvoor moest de appelboom in de tuin eerst geplukt worden. Versere appeltaart hebben we nog nooit gehad! Het laatste deel tussen Phakding en Lukla was weer wat meer bergopwaarts en daar hebben we nog eens 2,5 uur over gedaan. In de stromende regen kwamen we aan in Lukla en het laatste stukje bergopwaarts moesten we natuurlijk nog effe een wedstrijdje sprinten om te kijken wie als eerste de finish had bereikt. Bart natuurlijk... valsspeler =)
Het door Lukla lopen voelde alsof we de finish van de vierdaagse hadden gehaald.
We waren erg blij dat we er waren en Gopal nam ons meteen mee naar het guesthouse van zijn tante. Daar regelde hij een luxere kamer voor ons, zodat we ook konden douchen en stroom hadden zodat we gratis onze telefoons konden opladen. Dit klinkt misschien normaal, maar voor ons was dat op dat moment een enorme luxe! Douchen! Toen we ons weer een beetje normaal voelden zijn we Lukla ingegaan en hebben we bij de nep-Starbucks een flinke kop koffie en een brownie gehaald. Omdat we de hele tocht niet gedronken hadden hebben we onszelf daarna op een mt. Everest biertje getrakteerd. Het is lang geleden dat we hem na 2 biertjes al goed hadden hangen. Daarna moesten we nog gaan avondeten met Gopal en hebben we de yaksteak geprobeerd, best lekker. We hebben al een beetje afscheid genomen van Gopal en hem een flinke tip gegeven.

Dag 16: Lukla – Kathmandu
Omdat het gisteren zo regende en het vannacht om 3 uur nog bezig was waren we bang dat onze vlucht uitgesteld zou worden. De 4 dagen hiervoor waren er immers ook al nauwelijks vluchten. Er waren mensen geweest die daarom voor 200 dollar (extra?) maar een helikopter hadden gedeeld naar Kathmandu.
Maar toen we om 5 uur opstonden bleek het helemaal helder te zijn en gingen er 5 vluchten naar Kathmandu! Om kwart voor 6 kregen we voor de laatste keer ontbijt en liepen we daarna naar het vliegveld, wat 20m. lopen was van het guesthouse af.
Nu moesten we echt afscheid nemen van Gopal en van de mooie bergen.
Ons vliegtuigje landde rond 7.15 uur en we moesten snel instappen. Ik had nog niet eens tijd om mijn gordel om te doen en toen vertrok hij alweer. Vanaf de landingsbaan liet hij de handrem los, gaf flink wat gas en daar gingen we... Het hele vliegtuig hield zijn hard vast of we op tijd los waren van de landingsbaan voordat deze ophield, maar het ging goed. Volgens Bart hadden we nog 3m. over... moet kunnen toch?
Na weer een schitterende vlucht met uitzicht over de Himalaya kwamen we rond 8 uur aan op het vliegveld van Kathmandu, waar we door iemand van onze trekking company met een taxi opgehaald werden.

Het was een super tocht met hele mooie momenten. Omdat de foto’s vooral de mooie kanten laten zien hoop ik dat het verhaal een wat realistischer beeld gegeven heeft van de tocht. Maar dan nog heb je het zelf moeten mee maken en geeft het waarschijnlijk niet het gevoel weer wat we tijdens de reis hebben gehad.
Ik kan het iedereen aanraden die het een keer wil doen, zet het vooral op je Bucket List! Maar als je het doet... doe het dan wel als je je lichamelijk goed voelt en ga niet alleen!
Ik vond het ook wel speciaal dat ik de tweede was van mijn neven en nichten aan mijn moeders kant die de tocht gemaakt heeft. Misschien moeten we er maar een familietraditie van maken en is het iets voor jullie huwelijksreis Ineke en Rens???
We hebben inmiddels al een paar daagjes weer gerelaxt in Kathmandu en zijn al weer verder met het plannen van ons volgende avontuurtje... het plan is om als we ons visum vandaag kunnen verlengen om morgen naar Besisahar te gaan en een 14-daagse trektocht om het Annapurna-circuit te doen! Het trekken beviel ons dus wel ;)

Voor alle foto's zie mijn facebook:
https://www.facebook.com/hanneke.huisman.5/media_set?set=a.585951988110064.100000858031101&type=3