Hong Kong

Omdat ze hier in Kathmandu momenteel een of ander crematieritueel vertonen wat om 5 uur vanmorgen begon met het volkslied keihard door speakers af te spelen (en omdat we ook nog een beetje in het ritme van onze mt. Everest trektocht zitten) ben ik al sinds 5 uur vanmorgen op en heb ik maar besloten om Pim niet langer te laten wachten en aan het volgende verslag te beginnen...

Op 17 augustus namen we dus een slaapbus van Yangshuo naar Shenzen, om naar Hong Kong te gaan. De slaapbus was weer een ervaring op zich. Over de gehele lengte van de bus lagen 3 rijen bedden en per rij heb je 2 bedden boven elkaar. Wij hadden de bovenste bedden en lagen bijna tegen het dak van de bus aan. We moesten ons dus insnoeren in bed, om in de bochten niet uit het bed geslingerd te worden. De bedden waren zo gemaakt dat je met je voeten in een soort koker lag. Je hoofd lag wat hoger, op de koker waar de persoon na jou zijn voeten weer in had liggen. Dit natuurlijk om zoveel mogelijk bedden in een bus te laten passen. Helaas waren de bedden ook gemaakt op Chinese formaten, zodat wij er niet echt comfortabel in pasten.
Na een gebroken nacht vol zweetvoetengeur kwamen we in Shenzen aan. Shenzen is de stad die tegen Hong Kong aanligt en vanuit waar we in Hong Kong moesten zien te komen. De buschauffeur had ons niet bij het metrostation afgezet zoals volgens ons hostel had gemoeten maar op het eindstation. Het duurde dus weer even voordat we wisten waar we waren en waar we heen moesten. Met wat hulp van een Taiwanees die wel goed Engels sprak kwamen we eruit en een taxiritje later stonden we bij de grensovergang naar Hong Kong.
Hong Kong was voorheen een Engelse kolonie en hoort sinds 1997 weer bij China. Hong Kong is nu een “Special Autonomous Region” en dat betekent dat ze nog een eigen bestuurder hebben en dat ze geleidelijk aan overgedragen worden aan China. Van een meisje uit Hong Kong hoorden we echter dat de huidige bestuurder een Chinees is en er steeds meer Chinese regels e.d. doordrukt. De inwoners van Hong Kong zijn hier dus niet blij mee en hebben het gevoel dat ze hun vrijheid aan het verliezen zijn. De kinderen krijgen op school schijnbaar een vak dat ze leert om zich als een Chinees / Chinese te gedragen. Voor ons houdt het in dat we om Hong Kong in te gaan de grens nog over moeten, ons Chinese visum niet meer nodig is in Hong Kong en dat we weer op facebook kunnen! De grensovergang duurde ongeveer 4 uur, waarin we al die tijd onze backpacks hebben moeten dragen.
Hong Kong heeft ook nog zijn eigen valuta, de Hong Kong dollar, dus daarna moesten we nog ergens HKdollars zien te pinnen. Pinnen vlak na de grens is meestal een crime, want normale pinpassen schijnen meestal niet te werken en pinnen met je creditcard kost je 4,50 euro extra dus dat proberen we te vermijden als het niet nodig is. Uiteindelijk heeft Bart onze laatste Chinese Yuans omgewisseld voor HKdollars en konden we een metrokaartje kopen naar Lodewijk en Wei Si’eu (Bart zijn neef en zijn vrouw). Enigszins gebroken kwamen we bij hen aan en waren we blij dat we meteen onder de douche konden springen.
Lodewijk en Wei’sie wonen in een appartement boven aan de Peak van Hong Kong. Ze hebben een schitterend uitzicht over de haven en hebben twee lieve kleine kindjes, Felix en Nova. Felix hadden we in Nederland al eens gezien, maar Nova is nog geen jaar oud en zagen we nu dus voor het eerst. Wat een schatjes! Het was erg leuk om weer bekende gezichten te zien en weer even in het Nederlands te kunnen kletsen.
Omdat Bart binnen 5 minuten al had geroepen dat ik kroketten en bitterballen mistte wist Lodewijk natuurlijk een plek waar ze in Hong Kong bitterballen hadden. We gingen dezelfde middag nog naar de Hong Kong Yacht Club, waar ze inderdaad goddelijke bitterballen hadden! We hebben daar heerlijk gegeten met uitzicht over de haven.
De dag erna moesten Lodewijk en Wei Si’eu aan het werk en zijn we Hong Kong gaan verkennen. Hong Kong was even een verademing na alle drukke Chinese steden. Hong Kong is ook een drukke stad, maar het heeft iets westers over zich. Het voelde als het Chinese New York, qua uitstraling. Er werken veel expats en daardoor zie je er dus ook veel westerse mensen en hebben ze ook veel westerse winkels en westers eten. Je kan Hong Kong echter zo Chinees of zo westers maken als je zelf wilt. Ze hebben er namelijk ook nog de typische Chinese wijkjes en straatjes en marktjes e.d.
We hebben die dag twee wandelingen gevolgd uit de Lonely Planet. De eerste wandeling was op Hong Kong Island, het Engelse deel van Hong Kong. Hier liepen we door een wijk met allemaal winkeltjes waar ze typische Chinese medicijnen e.d. verkochten. De winkeltjes lagen vol met ginseng, verschillende soorten thee, gedroogde salamanders op een stokje, grote zwarte zwammen, etc. Ook kwamen we langs een groot marktgebouw waar je in de kelder de slachtafdeling had. Daar lagen allemaal stalletjes waar de slagers ter plekke het vlees voor je sneden en waar de organen ook allemaal ophingen (levers, harten en zelfs een stierenpiemel (jaja Marloes, hij was minimaal 1.10 meter). ’s Middags zijn we met de veerboot voor 20 ct. de haven overgestoken naar Kowloon, waarbij we een super uitzicht over de skyline van Hong Kong hadden. Kowloon is het meer Chinese deel van Hong Kong en deed ons weer meer aan een Chinese stad denken. De dag erna pakten we samen met Lodewijk en Wei Si’eu een taxi de berg af naar het centrum van Hong Kong. We zetten hen op hun werk af en zijn doorgereden naar de ferry terminal, want we wilden een dagje naar het eiland Macau. Macau ligt op ong. 1 uur varen van Hong Kong. Macau is een voormalig Portugese kolonie en is nu ook een “special autonomous region” van China. We moesten dus Hong Kong weer uit en Macau weer in. Ook had Macau weer een eigen valuta, de Macau dollar. Omdat de Macau dollar gelijk staat aan de Hong Kong dollar konden we gelukkig in Macau gewoon met Hong Kong dollars betalen. We wisten niet zo goed wat we van Macau moesten verwachten, behalve dat het ook wel het Aziatische Las Vegas genoemd wordt en dat je in de binnenstad het gevoel hebt dat je in Portugal bent. Voordat we in de binnenstad waren hebben we een flink stuk gelopen door buitenwijken, welke er nogal sjebetich (zeg ik dit goed?) uitzagen. Om 11 uur ’s morgens hebben we een kijkje genomen in een van de grote casino’s, waar op dat moment alleen maar Chinezen hun pensioen weg aan het gokken waren.
Volgens een van de medewerkers van de casino’s waar we mee aan de praat raakten heeft Macau ook een hoog zelfmoordgehalte door alle mensen die in de casino’s al hun geld vergokken (en soms ook hun vrouw) en vervolgens niet meer naar huis durven. Macau probeert inderdaad Las Vegas na te doen. We zijn wat enorme casino’s tegen gekomen, waaronder het foeilelijke mega grote gouden Lisboa Hotel, wat in de vorm van een soort bloem gemaakt is.
Ook hadden ze er “the Venician” waarin ze de hele stad Venetië na hadden gebouwd. Verder hebben we weer een wandeling van de Lonely Planet gevolgd door het Portugese stadscentrum. Helaas vonden we Macau een beetje tegenvallen. Het was erg toeristisch en had verder niet zo heel veel bijzonders. ’s Middags zijn we op aanraden van Lodewijk naar een rustiger deel van het eiland gegaan waar we heerlijk sardientjes hebben gegeten en groene sangria hebben gedronken bij een Portugees restaurantje aan het strand.
Woensdag hebben we tussen de middag met Lodewijk en Wei Si’eu een typische Chinese Dim Sum high tea gedaan. In een grote banquethall stonden allemaal ronde tafels en daar tussendoor liepen bedienden rond met rolwagentjes vol met allerlei lekkers. Je kon de wagentjes aanhouden en kijken wat er allemaal opstond en dat er evt. afpakken. Zo hebben we bijv. Dim Sum (dumplings) gehad, allerlei groente, inktvistentakels en onze eerste hanenpoten gehad. Het was erg lekker en leuk om iets typisch locaals te doen. ’s Avonds hebben we hen mee uit eten genomen naar een heerlijk tapas restaurantje en hebben we daarna nog een uur liggen genieten van een lekkere voetmassage bij “Happy Foot”.
Donderdag was onze laatste dag in Hong Kong en moesten we ’s morgens al afscheid nemen van Lodewijk. ’s Middags zijn we met Wei Si’eu, Felix en Nova nog naar een strandje geweest en daarna hebben ze ons afgezet bij Central Station. Central Station is een metrostation waar je je bagage voor het vliegtuig al kan inchecken en vanuit waar je een directe metro naar het vliegveld kan nemen. Je hoeft dan niet meer met je bagage te slepen en het scheelt daar weer tijd met inchecken. Erg handig!
Op het vliegveld moesten we onze Hong Kong dollars natuurlijk opmaken en dat hebben we maar bij de Mc Donalds gedaan. We hadden een enorme berg eten besteld en omdat we lang in de rij hadden moeten staan besloten we het mee te nemen naar de gate om daar op te eten. Toen we naar de gate liepen hoorden we echter dat het al onze final boarding call was en dat we moesten rennen. Toen we met een rood hoofd en een flinke zak met eten het vliegtuig in liepen hebben we eerst schaamteloos al onze Mc Donalds op zitten eten.
Een uur later kwam natuurlijk het eten van het vliegtuig ook nog eens en hebben we nog een poging gedaan om dat ook nog op te eten. De rest van de vlucht heb ik natuurlijk flinke buikkramp gehad van al dat geschrans, maar gelukkig was de Boeing 777 maar voor 20% vol en kregen we allemaal 3 stoelen per persoon waarop we languit konden gaan liggen. De tijd vloog dus letterlijk en figuurlijk voorbij en voor we het wisten waren we al in New Delhi, India. In Delhi moesten we een nacht wachten voordat we onze vlucht naar Kathmandu, Nepal konden nemen, waar we op vrijdag 23 augustus aankwamen!

Lodewijk en Wei Si’eu (en natuurlijk Felix en Nova), nogmaals hartstikke bedankt voor de leuke en gastvrije tijd bij jullie! We hebben even heerlijk kunnen bijkomen en hebben het erg leuk gehad!